Joop Keizer (73) is een fanatieke hardloper. Gesteund door zijn vrouw rent hij ondanks zijn leeftijd nog steeds wedstrijden. “Als ik ren dan voel ik me weer 23.”
“Toen ik elf jaar was, ben ik begonnen met hardlopen. Het was oorlog geweest en er was geen fiets of autopet om mee te spelen. Voetbal was het helemaal, maar door een filmpje in de bioscoop kwam ik op het idee om te gaan hardlopen. Ik bleek het aardig te kunnen en train nu nog steeds elke dag. Toch moet ik voorzichtig zijn met blessures en zou het beter zijn om op mijn leeftijd om de dag te gaan lopen.”
Avontuurlijke maatjes
“Hardlopen was tot voor kort een amateursport. Als ik won dan kreeg ik een leverworst of een pot jam. Dus ik werkte samen met mijn vrouw als conciërge. Later werd ik de chauffeur van het bedrijf. Ik had geluk met mijn baan, want tussen de middag kon ik trainen. Daarnaast heeft mijn vrouw altijd achter me gestaan, anders hou je het niet vol. We hebben altijd samen gewerkt en gereisd. Als ik een wedstrijd had, dan ging ze met me mee. Lag ze bijvoorbeeld in een tentje in België met een paar maanden oude baby. Mijn vrouw is mijn avontuurlijke maatje en we zijn nog steeds verliefd.”
Een deel van mezelf
“Ik begrijp niet hoe ik tijd heb gehad voor mijn werk. Nu ik met pensioen ben, ben ik nog drukker. Ik vond mijn werk heel leuk maar ik mis het niet. Ik heb nooit een diploma gehaald en begon op mijn veertiende met werken in een fabriek. Door mijn sport werd ik pas iemand. Ik haalde records en daarom werd ik Joop Keizer. Het klinkt misschien raar, maar het afzien wordt dan leuk. Ik heb een drijfveer om te willen winnen en het maakt me tot wie ik ben. Nu loop ik een marathon in vier uur, terwijl dat vroeger twee uur en 27 minuten was. Maar als ik stop met trainen voel ik me 73. Als ik aan het rennen ben, dan ben ik weer 23.”
Rennen voor iedereen
“Ik heb tien keer een loop van honderd kilometer uitgelopen, dat zal ik niet iedereen aanraden. Maar het is nooit te laat om te beginnen met hardlopen. Je komt onderweg mooie dingen tegen, je ziet meer dan wanneer je bijvoorbeeld fietst. Daarnaast is het gezellig om in een clubje te trainen. Begeleiding is belangrijk, daarmee voorkom je blessures. Het is ook een voordeel dat je altijd en overal kunt rennen. Vroeger ging ik met mijn vrouw naar een verjaardag. Dan zei ik gefeliciteerd en ging ik een rondje rennen. Als ik klaar was dan reden we samen weer naar huis.”
Levensbehoefte
“Hardlopen is voor mij een levensbehoefte. Ik voel me er beter door. Vroeger was de sport niet populair. Dan draaiden mensen hun autoraampje naar beneden en riepen ze ‘hup, één, twee, hup’. Tegenwoordig steken mensen een duimpje naar me op als ik voorbij ren.”
Tekst en foto: Sophie Louise de Groot
