Wim van der Meer (66) is 43 jaar getrouwd met Ria. Ze hebben drie kinderen. Wim had sinds 1971 diverse, vooral bestuurlijke, functies in de zorg. De laatste vijf jaar voor zijn pensioen werkte hij als bestuurder bij de Zorggroep Noordwest Veluwe. Op zijn 60ste ging hij met de VUT. Wim houdt zich nu onder andere bezig met een oude liefde; Fotografie.
”Toen ik met de VUT ging, vroeg ik of mijn vrouw, Ria, ook eerder wilde stoppen met werken. ‘Ben je gek, dan zit ik thuis en ben jij zeker voortdurend weg?’ Ze heeft gelijk gekregen: ik heb het drukker dan ooit. Een stapje terug past niet bij mij, eerder een stapje vooruit. Dat zit in de aard van het beestje. Ik stopte op mijn zestiende met school en moest aan het werk. En ik realiseerde me heel snel: wie wat wil bereiken in het leven, moet daar wel wat voor doen. Dus begon ik met avondstudies en daar ben ik tot aan mijn vijfenvijftigste mee doorgegaan. Stoppen met werken vond ik dan ook niet leuk.”
Oude liefde
”Een van de dingen die ik in de planning had staat voor als ik met de VUT zou gaan was het volgen van een fotografieopleiding aan de Fotovakschool. Fotograferen was toen ik jong was een passie van me. Maar op een gegeven moment had ik er naast mijn werk geen tijd meer voor. Alleen tijdens vakanties met het gezin maakte ik heel veel foto’s. Dan gooiden we een tent in de auto en gingen we vijf weken op avontuur, naar Marokko bijvoorbeeld. Heerlijk nieuwe culturen en gewoontes ontdekken. Nu had ik eindelijk weer de tijd om die oude liefde weer op te pakken.”
Bevrijdend gevoel
”Mijn specialisatie is sociale fotografie en ik fotografeer met name mensen met een verstandelijke beperking en ouderen in verpleeghuizen. Zo houd ik dus een link met mijn oude werkomgeving in de zorg. Maar ik bevind me nu in een veel leukere positie. Ik kom in het verpleeghuis als buitenstaander, niet meer als bestuurder. Ik zie nog steeds wat er beter kan op de werkvloer, maar ik hoef het niet meer op te lossen. Een bevrijdend gevoel. Nu ben ik alleen bezig met de mensen die daar wonen, zoals mensen met dementie, en daar heb ik ontzettend veel plezier mee. Na afloop van een opdracht houd ik bijna altijd een expositie in de verpleeghuizen. Opdrachten krijg ik via via of ik ga zelf op pad voor een leuke klus.”
Niet in de kelder
”Inmiddels heb ik er geen moeite meer mee dat ik met pensioen ben, maar het feit dat je niet meer mee mag spelen en buiten de kring wordt geplaatst, voelt gewoon niet goed. Dat ik mijn werk in de zorg, na de VUT, langzaam afbouwde van fulltime naar twee à drie dagen per week heeft geholpen om er beter mee om te kunnen gaan. Mijn valkuil is dat ik bang ben om niets te doen. Als ik zie dat iets volgend jaar afloopt, begin ik soms aan drie nieuwe activiteiten. Ria werkt nog en is op vrijdag vrij. Dan vindt ze het natuurlijk leuk als ik er ook ben, maar meestal heb ik dan alweer een nieuwe cursus gepland. Zo ben ik momenteel bezig met een opleiding dirigeren en heb al een koor gevonden dat graag gecoacht wil worden. Modelspoorbaan bouwen is ook nog iets wat ik op wil pakken. De spullen heb ik al, maar om nou eenzaam in mijn kelder te gaan zitten… nee, voorlopig blijf ik liever onder de mensen.”
TEKST Jessica van Zanten
