Pedro Kneepkens (69) is van jongs af aan een fanatiek sporter, ondanks dat hij diabetes heeft. Dankzij een fietstocht naar Barcelona ontdekte hij na zijn pensioen een tweede passie: schrijven.
Als veteraan werd hij Nederlands kampioen hordelopen op de 400 meter en hij fietste op latere leeftijd van Breda naar Barcelona. Dankzij die fietstocht ontdekte hij na zijn pensioen een tweede passie: schrijven. Over zijn sportieve loopbaan bracht hij een boek uit.
In zijn woonkamer staat een bureau dat ligt bezaait met spullen: pennen, papieren, archiefmateriaal en andere boeken nemen het bureaublad in beslag. “Meestal zit ik daarom met mijn laptop aan de keukentafel te typen want ik heb ruimte nodig”, vertelt Pedro lachend. Het liefst zit hij daar in de morgen. Tussen vijf en zes uur ’s ochtends als de Volkskrant op de deurmat ligt, staat hij op om te gaan schrijven. “Dagelijks ben ik vier tot zes uur bezig met schrijven. Het liefst in de ochtend, dat ben ik gewend vanuit mijn baan. Ik ben begonnen als onderwijzer, maar werd uiteindelijk remedial teacher voor leerlingen die speciale zorg nodig hebben. Ik schreef mijn verslagen vaak in de ochtend en in de middag deed ik testjes met leerlingen.”
Van een fietstocht tot een boek
Zeven jaar geleden ging Pedro met pensioen, maar het onderwijs en zijn baan heeft hij nooit gemist. Zijn vrouw was echter wel bang dat hij zich zou gaan vervelen na zijn pensioen. Daarom stimuleerde zij Pedro in een idee waar hij al langer mee rondliep: nog één keer een grote fietstocht maken. Toen het koor waarin hij zong naar Barcelona zou gaan, was de bestemming voor zijn fietstocht gevonden. “Ik wilde gaan fietsen van Breda naar Barcelona”, legt Pedro uit. “Ik heb mijn leven lang fanatiek gesport bij een atletiekvereniging en in mijn jeugd maakte ik al verre fietstochten naar onder andere Zweden, Turkije en Portugal. Zodoende wist ik dat een goede voorbereiding erg belangrijk is.” Door een jaar lang fanatiek te trainen, stoomde de oud-onderwijzer zich klaar voor de fietstocht. Vanwege zijn diabetes, was dit niet zonder risico’s. Toch was zijn ziekte dankzij het dagelijkse trainingsritme stabiel: zijn lichaam wist waar het aan toe was.
Pedro was beter getraind dan ooit toen hij aan zijn reis naar Barcelona begon, maar toch viel de fietstocht hem tegen. “Ik had pech met het weer want er was veel tegenwind. Maar ik liep ook tegen mijn leeftijd aan, ik was te optimistisch en had een route van twaalf dagen uitgestippeld waarin ik gemiddeld 148 kilometer per dag zou fietsen. Uiteindelijk heb ik er een aantal dagen langer over gedaan.” Door de diabetes moest hij soms stoppen met fietsen. “Dan zat ik daar langs de weg voor het oprapen met een hypo en dacht ik: ‘Morgen neem ik de trein’. Maar dan werd ik de volgende dag wakker en ging het weer goed. Ik ging door, want de tocht was schitterend.”
Om het thuisfront op de hoogte te houden over zijn voorbereidingen en de fietstocht, schreef Pedro korte verhaaltjes op een weblog en in het clubblad van de atletiekvereniging. Het schrijven gaf hem veel plezier en één van de vele enthousiaste volgers van zijn blog, opperde of de columns niet gebonden konden worden in een boek. Zo mondde een fietstocht om niet in een zwart gat te vallen na zijn pensioen, uit in de publicatie van een boek over sporten met diabetes. Rijk wordt de oud-onderwijzer er niet van, maar dat is nooit zijn doel geweest. De inkomsten van het boek doneert hij aan een project voor kinderen met diabetes in Indonesië.
Het mag wat minder fanatiek
Door de zware fietstocht kwam bij Pedro het besef dat hij niet voor altijd een jonge fanatieke sporter kan zijn. Hij wil het afzien niet langer opzoeken. “Vroeger sportte ik elke dag en ook na mijn veertigste deed ik nog fanatiek mee aan de veteranencompetitie. Ik werd bijvoorbeeld een keer Nederlands kampioen hordelopen op de 400 meter. Maar het heilige moeten is er vanaf. Ik sport nu nog maar drie keer in de week en geniet van een biertje. Terwijl ik vroeger voor een wedstrijd zo twee maanden geen alcohol dronk.” De tijd die hij vroeger besteedde aan sporten, steekt hij nu in schrijven. Zijn eigen boek is af, maar hij schrijft nu een jubileumboek bij zowel bij het mannenkoor waar hij zingt als bij de atletiekvereniging waar hij lid is. Daarnaast wordt zijn boek over de fietstocht van Breda naar Barcelona nog steeds verkocht. “Iedereen heeft een verhaal en is het fijn als daarnaar geluisterd wordt. Zo is het ook met mijn boek. Het streelt mijn ego als mensen me een compliment geven over mijn schrijfstijl.”
Wanneer Pedro met zijn vrouw erop uittrekt met de camper, gaat zijn laptop altijd mee. “Ik moet wel door blijven schrijven, ander raak ik uit de flow”. Vanwege die camper heeft Pedro er bewust voor gekozen om vrijwilligerswerk te doen dat hij thuis kan uitvoeren. Zoals het schrijven van een jubileumboek. “Het is heerlijk om geen langlopende verplichtingen meer te hebben. Dan kunnen we er spontaan op uitgaan met de camper. Bovendien heb ik mijn leven lang al vergaderd, dus ik hoef niet meer in een bestuur te zitten. Ik kan anderen die met pensioen gaan dan ook aanraden om je niet te snel voor andermans karretje te laten spannen. Ga terug naar je eigen talent en doe wat je leuk vindt.”
Ben je nieuwsgierig geworden naar Pedro zijn boek? Het is hier te bestellen: www.mijnbestseller.nl/ pedroAV2010
