Karlo Keersmaekers (68) is 42 jaar getrouwd
met Jen. Ze hebben samen twee zoons. Karlo was meer dan 35 jaar directeur van een centrum voor gehandicaptenzorg en ging drie jaar geleden met pensioen.
Karlo woont in Antwerpen en voert via de organisatie ‘Tweespraak’ gesprekken met anderstaligen en doet regelmatig vrijwilligerswerk in Burkina Faso.
”In mijn leven heb ik heel veel geluk gehad. Ik heb een fijn gezin en in mijn werk werd ik gewaardeerd. Al voor mijn pensioen had ik dan ook sterk het gevoel dat ik wat terug moest doen voor de samenleving. Sinds vier jaar werk ik voor Tweespraak. Zij zorgen ervoor dat anderstaligen, naast de cursus Nederlands die ze volgen, kans krijgen om gesprekken te voeren in het Nederlands. Ik spreek één keer per week met iemand af in een café en dan gaan we praten; dat doen we ongeveer een jaar lang.”
Verrijking
”Voor mij zijn die gesprekken een enorme verrijking: ik leer meer over andere culturen, leer nieuwe mensen kennen en kan iets voor hen betekenen. Wel heb ik een paar regels: als ze drie keer afbellen, dan stop ik er mee. En sinds kort heb ik afgesproken dat we naast Nederlands ook Frans spreken met elkaar. Zo leer ik beter Frans spreken en zij Nederlands. Op die manier is de relatie gelijkwaardiger: ik leer jou wat, jij leert mij wat. Het grote verschil tussen mijn werkzame en gepensioneerde leven is dat ik op ieder moment kan stoppen als ik geen zin meer in heb. Dat is een heel bevrijdend gevoel.”
Burkina Faso
”Ik ga graag op reis en mijn vrouw werkt graag. We geven elkaar daarin de ruimte. Tijdens een groepsreis naar Ghana ontsnapte ik samen met een reisgenoot regelmatig aan de groep. Op die manier kwamen we pas écht in contact met de lokale bevolking. Ik merkte dat ik niet meer als toerist naar Afrika wilde reizen, maar daar wat wilde betekenen. Via de Belgische ambassade leerde ik Martine kennen die een kleuterschool en een landbouwproject in Sabou in Burkina Faso heeft opgezet en daar ben ik in september 2013 voor de derde keer heen gereisd om vrijwilligerswerk te doen.”
Eenvoud went
”Ik doe in Sabou wat op dat moment nodig is. Van een glijbaan maken tot helpen een feest organiseren voor de ouders. Mijn doel is de kinderen echt wat mee te geven in hun kinderjaren. Het leert mij dat eenvoud went. Waar ik daar woon, is geen stromend water, geen elektriciteit en eet ik alleen rijst of pasta met tomatensaus. Misschien is het hypocriet, want je weet: over een paar weken, stap ik weer mijn bad in. Maar het maakt je ook nederig, want wij hebben het echt goed. Er moet in Burkina Faso zoveel gedaan worden op gezondheid- en onderwijsgebied. Samen met Martine heb ik een ziekenhuis bezocht en dat was echt een shock. De mensen moeten daar zelf voor hun eten zorgen en de hoogst gediplomeerde aanwezige is een verpleegster. Verschrikkelijk.”
Driehonderd jaar
”Ik zou wel driehonderd jaar willen worden! Meer willen reizen, mijn vrijwilligerswerk blijven doen, meer willen tuinieren; ergens dieren verzorgen in het buitenland lijkt me ook wel wat. Er is nog zoveel wat ik zou willen doen. Ik vind dan ook dat als je met pensioen gaat, je moet openstaan voor wat er op je pad komt. Komt er niets, dan moet je zelf op zoek gaan, want er is genoeg aanbod aan vrijwilligerswerk. Niet alles word je in de schoot geworpen.”
TEKST Jessica van Zanten
