Ad van Frankenhuysen (73) heeft samen met een kennis een grote moestuin. De verse kruiden en groenten komen goed van pas om zijn eigen familie en de gasten in het Bed en Breakfast bij zijn huis van biologisch voedsel te voorzien.
De zon schijnt en terwijl de pasgeboren lammetjes op de achtergrond aan het blaten zijn, schenkt Ad een glaasje biologische appelsap in. Hij kijkt tevreden rond over zijn stukje land. Rechts is de stal van de varkens en kakelen de kippen er lustig op los, links vind je de moestuin en de kas.
Op het rustieke stukje Gelderse land, staat een grote woning die meer dan honderd jaar oud is. Waar vroeger de dominee van de protestantse gemeente woonde, runnen Ad en zijn vrouw Ineke nu een (bijna volledig) zelfvoorzienend Bed en Breakfast.
Wanneer de houtkachel het huis niet verwarmd, nemen de zonnepanelen het over. Een groot deel van energie wordt opgewekt in eigen tuin en gasten van de Bed en Breakfast krijgen biologisch eten van eigen land. Het had echter compleet anders kunnen lopen, want tien jaar geleden had Ad nog hele andere plannen met zijn pensioen.
Van een groot bedrijf naar een eigen bedrijf
“In eerste instantie ben ik opgeleid tot econoom”, vertelt Ad. “Ik ben begonnen met werken bij de Heineken brouwerij en ben daarna directeur geweest van verschillende psychiatrische klinieken. Maar toen ik de vijftig passeerde, wilde ik wat anders.
Samen met mijn vrouw kocht ik een pand en richtten we een herstellingsoord en verzorgingshuis op.” Het werk beviel goed en de bewoners voelden zich er thuis. Een van de fruitbomen middenin de tuin is gepland uit naam van een bewoonster. Ze wilde dat na haar overlijden, toekomstige bewoners nog eens een appeltje konden plukken van haar boom.
Net als de mevrouw van de appeltjesboom, zag Ad zichzelf oud worden in het herstellingsoord. Wanneer hij verzorging nodig zou hebben, wilde hij er samen met zijn vrouw gaan wonen. Maar door veranderende wetgeving kwam de financiering voor uitbreiding van het herstellingsoord niet rond. In plaats van een uitbreiding, werd zes jaar geleden besloten te stoppen met het herstellingsoord.
Zelfvoorzienend Bed en Breakfast
“Ik had nog wel even door willen werken, maar ik was de 65 al gepasseerd en ging daarom met pensioen toen het herstellingsoord na zestien jaar zijn deuren sloot”, legt Ad uit. “Daardoor kreeg ik tijd om eigen varkens te gaan houden, mijn moestuin uit te breiden en een bridge cursus te volgen.
Ik had van te voren al bedacht dat ik dat tijdens mijn pensioen wilde doen. Ik ben graag bezig met eten en koken.” Na zijn pensionering, is het Bed en Breakfast is in eerste instantie uit nood geboren. Doordat Ad en zijn vrouw het grote pand van het herstellingsoord niet verkocht kregen, zijn ze er zelf in gaan wonen en een Bed en Breakfast begonnen.
“Achteraf gezien is dat de beste beslissing van mijn leven!”, lacht de hobbyboer. De moestuin en het Bed en Breakfast zijn een gouden combinatie. “De gasten krijgen bij het ontbijt eieren van de kip en ham en leverworst van het varken. In de kruidentuin heb ik Lavas staan, oftewel de Maggi plant.
De kruiden die daar vanaf komen zijn heel lekker bij kaas of tomaat. Soms kook ik uitgebreid voor een groep. Dan is het natuurlijk helemaal feest en gebruik ik nog meer ingrediënten uit de tuin. Ik mis alleen nog een vijver om in te vissen, maar verder zijn we bijna helemaal zelfvoorzienend.”
De moestuin als sportschool
Ad wantrouwt de voedselindustrie omdat voedsel steeds langer houdbaar moet zijn en er meer E-nummers in voedsel gestopt worden. “Daarom vind ik het fijn om mijn voedsel dichtbij te houden. Ik weet in mijn moestuin wat ik in de grond stop en wat ik oogst. Daar komt bijvoorbeeld geen kunstmest bij, het is gezond.”
Het houden van de moestuin is een flink karwei, dus Ad onderhoudt de tuin samen met een vriendin. “500m2 in je eentje is teveel om te onderhouden. Af en toe is het hard werken, dus daarom is zelfvoorzienend zijn ook gezond. Ik blijf in beweging.
Ik heb bijvoorbeeld een hekel aan de sportschool. Het voelt zinloos om aan die apparaten te trekken. Wat ik hier in de moestuin doe is eigenlijk hetzelfde, alleen het resultaat is dat ik lekker eten ervoor terug krijg!”, lacht Ad.
Vlees aan huis
De hobbyboer raadt andere gepensioneerden aan om niet te hard van stapel te lopen. “Sommige mensen kunnen geen maat houden en nemen direct na hun pensioen teveel hooi op hun vork. Wanneer je iets groots begint, valt het vaak tegen.
Daarom zou ik zeggen: probeer rustig wat dingen uit en zoek iets dat bij je past”. Ad ging na zijn pensioen varkens houden. Het zijn gezellige beesten die soms zo hard knorren dat het lijkt alsof ze tegen elkaar praten.
Als hobbyboer mag je maximaal vijf varkens aan huis houden en moet je je inschrijven bij het ministerie. “Elke dag reed ik met een karretje achter mijn fiets langs verschillende winkels”, vertelt Ad. “Het voedsel dat over datum was, gaf ik te eten aan mijn varkens.
Het was milieuvriendelijk en na een jaar waren de biggen rijp voor de slacht. Ze werden lekker dik en door een mooi buitenverblijf hadden ze genoeg ruimte om te wroeten en te rennen. Het gaf goed vlees, want varkens moeten bewegen om hun spieren te ontwikkelen.
Maar na zes jaar heb ik besloten om ermee te stoppen. Mijn laatste varken is onlangs naar de slacht gegaan. De varkens bonden me erg aan huis omdat ze twee keer per dag eten moeten hebben. Daarnaast werd het steeds lastiger om voedsel voor de varkens te krijgen.
Grote supermarkten mogen geen over de datum voedsel weggeven en kleine middenstanders verdwijnen uit het dorp. Gelukkig heeft een vriend van me ook biologisch vlees van zijn boerderij, dus hoef ik geen vlees in de supermarkt te kopen.”
Hoewel het houden van varkens ingewikkelder is, kan iedereen een moestuin beginnen volgens Ad. “Je hebt maar een klein stukje grond nodig om je eigen groenten en kruiden te kunnen verbouwen. Het is gezond en houdt je in beweging, en daarna kun je het lekker zelf opeten.”
