Jaap Pruis (65) is 42 jaar getrouwd met Maria. Hij werkte 34 jaar bij de bloemenveiling Aalsmeer als service engineer en ging op z'n 62ste met de VUT. Jaap is na een jaar weer twee dagen per week als CV-monteur aan de slag gegaan.
“Je moet niet direct happen als ze je vrijwilligerswerk aanbieden, hadden ze op de cursus pensioeninzicht van mijn werk gezegd. Daar zat ik dus, 22 november 2010, thuis op de bank. Ik had een soort vakantiegevoel, want ik hoefde nooit meer te werken. De eerste weken deed ik nog wat achterstallig onderhoud aan ons huis; reed ik een paar keer per dag op de fiets naar de Gamma. De ene keer voor een plankje, dan weer voor een schroefje. Tot m’n vrouw, Maria, zei: ‘Je kost meer dan je thuisbrengt!’.
”Ondertussen begon ik me stierlijk te vervelen. De buurman die zijn hond meerdere malen per dag uitliet en de buurvrouw die haar kind naar school bracht en ophaalde, had ik wel gezien na een half jaar. Bovendien had ik mijn vrouw ook niets meer te vertellen. Dan kwam zij thuis van haar werk met allerlei verhalen en zei ik: ‘Ik zag de buurman met z’n hond voorbij komen. Wel tien keer.’ Nee, daar werd ik niet vrolijk van.”
Kakkerlakken en koffie drinken
”Voor de afleiding begon ik met het geven van computerles aan bejaarden en ik kon twee dagen per week aan de slag als CV-monteur bij acht gebouwen in onze buurt. En dat maakte dat ik direct lekkerder in mijn vel zat. Ik kom in zoveel verschillende huizen: van spic en span tot huizen waar de kakkerlakken nog net niet de deur uit lopen. Er wonen veel bejaarden in de buurt en die help ik met klusjes in huis. Zij vinden het heel fijn als er een oudere monteur langskomt om een lampje op te hangen, want die nemen volgens hen de tijd voor ze. Laatst was ik aan het eind van m’n dienst bij een oude buurvrouw. Zaten we gezellig vier uur over vroeger te praten en een bakkie koffie te drinken. Zo is het voor hen en voor mij een leuk sociaal contact.”
Schuldgevoel
”Op maandagavond ga ik klaverjassen, ik doe aan paragliden en we trekken er regelmatig uit met de caravan. Ook knutsel ik regelmatig iets na wat ik op internet vind. Maar ik hang net zo lief een middag op de bank, kijkend naar sport. Twee uur lang de krant lezen? Wie maakt me wat! Al duurde het lang voordat ik daar aan toe kon geven. Als ik tussen de middag een broodje eet, zet ik altijd even de tv aan en nog steeds heb ik het gevoel: ziet niemand dat ik overdag televisie kijk? Ik woon nota bene op de vijfde etage! Maar dat schuldige gevoel slijt langzaamaan.”
Alles kan, niets moet
”Het advies wat ik kreeg, niet direct met vrijwilligerswerk beginnen, zou ik niemand aanraden. Je knapt er niet van op om heel de dag thuis te zitten. Ga sporten, deel eten uit bij de Voedselbank, ga biljarten. Kortom, doe iets. Het gevoel dat ik alles mag en niets moet, vind ik het fijnst aan het met pensioen zijn. Met computerles geven ben ik na vijf jaar gestopt, omdat het teveel een verplichting werd. Maar als monteur blijf ik voorlopig nog werken. Heb ik mijn vrouw ’s avonds ook genoeg te vertellen.”
TEKST Jessica van Zanten
