Toen Hans Klamer (62) en Marleen Riegman (61) elkaar ontmoetten was het snel duidelijk dat zij niet tot hun pensioengerechtigde leeftijd wilden blijven werken. Door soberder te leven is het ze gelukt om 10 jaar eerder te stoppen met werken. Inmiddels reizen ze al vier jaar de hele wereld rond.
Na 1,5 jaar in Nederland te zijn geweest (Covid-19) beginnen Hans en Marleen deze week aan een nieuw avontuur. Ze zijn hun koffers aan het pakken voor vertrek naar de Pyreneeën. Het startpunt voor de GR11, een wandeltocht van 46 dagen over de Pyreneeën; van de Atlantische Oceaan naar de Middellandse Zee. Een van de meeste ongerepte gebergten van Europa. Eindelijk kunnen ze weer doen waar ze al die jaren bewust naar toewerkten; reizen en vrijheid.
“Als ik met pensioen ben dan ga ik….”
“We hebben elkaar achtien jaar geleden ontmoet”, begint Marleen te vertellen, “we hebben toen eigenlijk al vrij snel tegen elkaar gezegd dat we niet tot ons 65ste wilden blijven werken. Het viel ons namelijk op dat mensen het heel vaak hebben over “als ik met pensioen ben dan ga ik …”, maar dan zijn ze met pensioen en dan gebeurt het toch niet.”
“Zo vertelden collega’s, vrienden en ook mensen die verder van ons af staan dat ze na hun pensioen wilden gaan reizen”, vult Hans aan, “maar op het moment dat hun pensioen was aangebroken waren ze minder fit of ziek. Of ze voelden zich te oud om te reizen. Bij dat laatste kan ik mij nog niets voorstellen, maar je ziet dat best wel veel om je heen.
Het idee dat we niet meer konden reizen na ons pensioen, iets waar we allebei gek op zijn, stootte ons af. Dus hebben we tegen elkaar gezegd: “dat gaat ons niet overkomen, wij gaan tien jaar eerder met pensioen. Want dan zijn we nog fit en gezond genoeg om te reizen. Dat moet je nog maar zien tegen de tijd dat je met pensioen mag.”
“We gaan de komende tien jaar reizen en dan pas met pensioen”, zegt Marleen lachend. “We gaan zeker niet tien jaar weg”, voegt Hans toe “We hebben tenslotte ook kinderen, familie en vrienden die we graag zien, maar we hebben wel de vrijheid om dat te doen.”
De wens om een wereldreis te maken
“Bij mij speelt het idee om veel te reizen of een wereldreis te maken eigenlijk al sinds mijn pubertijd”, vertelt Marleen. “Maar de omstandigheden waren elke keer zo dat het niet mogelijk was. Ondertussen tikte de tijd door. Toen de kinderen klein waren ben ik wel een keer in mijn eentje voor een half jaar naar Costa Rica gegaan. Nou toen was de beer helemaal los. Nadat ik daar was geweest dacht ik echt: nu wil ik echt een keer een wereldreis maken.”
Het enthousiasme van Marleen steekt ook Hans aan: “ik had tijdens mijn studie al wel een keer een paar maanden vrij genomen om naar de Verenigde Staten te gaan, maar daarna heb ik kinderen gekregen en dan zijn de mogelijkheden er niet. Toen Marleen over reizen begon, begon het weer te branden in mij. Dat gaan we doen!, dacht ik.”
“Als je nu niet gaat dan schop ik je de deur uit”
“We hebben destijds gezegd dat we zouden werken tot ons 55ste”, vervolgt Marleen, “dat betekende dat we genoeg tijd hadden om ons leven zo in te richten dat we tegen die tijd voldoende financiële middelen hadden om eerder te stoppen en te gaan reizen. Uiteindelijk is het iets later geworden.
Hans heeft twee kinderen en we wilden wel het idee hebben dat zij er ook aan toe waren dat wij met pensioen zouden gaan. Voor de jongste bleek het niet haalbaar te zijn als wij al op ons 55ste zouden stoppen met werken en beginnen met reizen. Daarom is het later geworden.
De oudste is al enkele jaren het huis uit en de jongste ging zelf op reis naar Canada en vond het inmiddels ook prima als wij zouden vertrekken. Sterker nog zo vertelt Hans: “vlak voor onze pensioendatum in 2017 ben ik behoorlijk ziek geweest. Gelukkig ben ik goed hersteld, maar toen zei mijn dochter ook: “als je nu niet gaat, dan schop ik je de deur uit”.”
Van Argentinië tot de Achterhoek
Inmiddels hebben Hans en Marleen al vele prachtige reizen gemaakt. De eerste reis na hun pensionering ging naar de Azoren (eilandengroep in de Atlantische Oceaan). Marleen: “We hebben er gewandeld en een week bij een walvis-onderzoekscentrum geholpen met walvissen spotten en tellen. Dat was echt een superervaring! En smaakte bovendien naar meer.”
Al snel erna vertrokken ze voor een half jaar naar Nieuw-Zeeland en Tasmanië. “Je kan heel ver weg gaan”, zegt Hans, “maar Europa is ook een prachtig continent waar je goed kan reizen.”
Hun laatste reis van 5 maanden door Chili en Argentinië is overhaast afgebroken door de Covid-19 pandemie. Hans: “Het was heel stressvol en gehaast. Zelfs onze auto staat nog in Buenos Aires.” De afgelopen tijd hebben de avonturiers dan ook in Nederland doorgebracht; van de Achterhoek tot Drenthe.
Eerder met pensioen door soberder leven
Het is voor veel mensen amper voor te stellen dat het mogelijk is om al deze reizen te maken als je ook nog eens bijna tien jaar eerder stopt met werken. Waar betaal je dat van? Marleen: “de eerste reactie van heel veel mensen als ze horen wat doen is: “dat moet je financieel wel kunnen”. Of dan zeggen ze: “wie kan dat nou?”. Maar daarvan zeggen wij dat het eigenlijk voor veel meer mensen mogelijk is dan ze denken.”
“Denk in mogelijkheden”, is de boodschap van Hans voor mensen die denken dat dit financieel niet voor iedereen haalbaar is. “Toen wij besloten dit te doen, hebben we alleen maar gekeken naar hoe wij dit gingen doen en dus gedacht in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden.” Het antwoord op de vraag “hoe gaan we tien jaar eerder met pensioen?”, was volgens het tweetal budgetteren. “Je kunt veel soberder leven dan je denkt”, zegt Marleen daarover. Hans: “en als je dat een aantal jaar doet, dan kun je eerder stoppen met werken”.
Het tweetal heeft eindeloos veel voorbeelden van hoe dat in de praktijk werkte “Allereerst zijn we kleiner gaan wonen in een huis met minder onderhoud”, vertelt Hans, “terwijl veel mensen van onze leeftijd in hun huis blijven wonen of juist groter gaan wonen. Wij hebben het omgekeerd gedaan en dat zijn financieel de grote klappers.”
“Een ander belangrijk ding is dat we alle klussen in huis zelf doen”, vervolgt Marleen. “Toen in het verleden de kozijnen verrot waren, hebben we ze zelf gerestaureerd. Daar spaar je honderden euro’s mee uit. Maar we besparen ook op ons meubilair. Zo hebben we twintig jaar oude stoelen, maar die zitten nog net zo lekker”, vertelt ze lachend.
“We hoeven niet op een houtje te bijten”
“Maar het zit niet alleen in dat soort grote dingen”, vervolgt Hans. “Het begint al bij de thermostaat. Die zetten wij op 19 graden in plaats van 21. Daarnaast gaan we niet of nauwelijks naar het theater, grote voorstellingen of uit eten. En je kunt een telefoon abonnement nemen voor vijftig euro per maand met een nieuwe telefoon, maar je kunt ook een goedkoop abonnement zonder nieuwe telefoon nemen. Dat bespaart je al ruim vierhonderd euro per jaar.”
Marleen vult aan: “verder hebben we een eigen groentetuin en bezuinigen we op onze boodschappen door aanbiedingen te kopen. Als ik zie wat mensen uitgeven aan kleding…”, zegt Marleen waarop er even een stilte valt. “Iedereen moet natuurlijk weten waar ze hun geld aan uitgeven, maar wij geven het aan andere dingen uit.
We leven op een budget. We hebben elke maand zoveel voor cadeautjes, zoveel voor dit en zoveel voor dat.” Hans vult aan: “veel mensen die niet de keuzes maken die wij maken moeten tot hun zeventigste werken. Als ze daar vrede mee hebben dan is dat prima. Maar wij maken andere keuzes.”
Het woord keuze valt meermaals tijdens het gesprek met Hans en Marleen. Toch betekent dat niet dat het stel het gevoel heeft dat ze al die jaren op een houtje hebben moeten bijten. “Helemaal niet”, lacht Marleen. “We gingen elk jaar vier of vijf keer op vakantie. Voor 750 euro vijf weken naar Tsjechië. Met de nachttrein heen en terug, fietsen mee en kamperen maar!” “En we zijn voor driehonderd euro naar Gran Canaria gegaan”, vult Hans aan.
“Behalve de vliegreis hebben we toen niets uitgegeven. We reizen namelijk vaak op een manier die veel leeftijdsgenoten zich niet kunnen voorstellen. We lopen met een klein tentje en een rugzak.” “We kamperen meestal in het wild”, voegt Marleen toe, “maar soms staan we wel op een camping omdat het lekker is om een douche te hebben in plaats van je te wassen in een riviertje.
Hans: “Wij hebben al die jaren dus niet lopen treuren dat we weer het laatste theaterstuk hebben gemist, omdat we budgetteren. Want we zijn wel lekker op vakantie geweest en konden daardoor eerder stoppen met werken.”
“Het is niet te beschrijven hoeveel ruimte het gevoel van vrijheid geeft”
Toch kan het tweetal niet tien jaar lang – tot hun pensioengerechtigde leeftijd – reizen door uitsluitend te budgetteren. Ze plukken onderweg weleens druiven of maken campingwc’s schoon om een beetje extra inkomsten te generen. Hans: “we hebben niet alleen flink gespaard. We wonen zelf in de garage en verhuren ons huis. Met alleen de huur komen we al een heel eind.”
Om zelf in hun garage te kunnen wonen hebben ze deze eigenhandig omgebouwd tot een studio. Ze hebben zelf de water aan- en afvoer aangelegd, een douche gemaakt en een toilet erin gebouwd. “Tussen onze reizen door wonen we hier”, vertelt Marleen. “Sommige mensen vragen ons dan wie gaat er nou in en studio van 24 vierkante meter wonen? Wij!
Het is maar net wat je referentiekader is, want we hebben tijdens het reizen een tentje van twee vierkante meter. Dus als we een huis hebben van 24 vierkante meter dan kunnen we daar twaalf tenten in zetten.”
Hans en Marleen vinden het leven op twee vierkante meter met name aantrekkelijk vanwege de vrijheid die het met zich meebrengt. “Als we wandelen, dan pakken we ’s ochtends onze rugzakken in, maar hebben geen idee waar we die dag uitkomen”, vertelt Hans. “We hebben zelfs geen idee hoe laat het is.
Op een gegeven moment denken we: dit is een aardig plekje en blijven we daar. Het is niet te beschrijven hoeveel vrijheid het gevoel geeft dat je niets moet. Dat je al die dagen dat je onderweg bent gewoon kunt besluiten of je verder wilt lopen of niet.” Marleen geeft als voorbeeld: “toen we in Spanje liepen overnachtten we een keer in een pension. De avond tevoren hadden we gekeken waar we heen zouden lopen. We hadden nog drie dagen vakantie en wilden naar het oosten lopen, maar die ochtend zag ik dat het oosten pot en potdicht zat. Dan gaan we niet naar het oosten maar naar het westen.
Zo gaat dat heel vaak bij ons. Dan bedenken we iets maar dan komen we er niet omdat we toch een andere kant op gaan.” In de laatste maand dat Marleen in Costa Rica zat heb ik haar opgezocht. Op de tweede dag namen we een veerboot. Toen we op de boot zaten vroeg ik Marleen: “gaan we nu wel daar en daar heen?”. Toen zei ze: “als het niet de goede boot is dan komen we ergens anders terecht en dan moeten we blijkbaar daar zijn”.”
Toch kan het tweetal zich voorstellen dat er een moment komt dat ze niet meer in een tentje kunnen wildkamperen. “We hebben altijd het idee dat als we echt een keer oud en krakkemikkig worden, dat we dan een camper kopen.” Hans: “maar we zijn nu nog fit, dus dat stellen we nog wel even uit.”
Wil jij nog meer weten over dit bijzondere ‘pensioenproject? Of ben je benieuwd naar hun volgende avonturen? Volg Hans en Marleen dan op hun eigen blog.
Pensioen eZine
Tijd
