Het kerstdiner is verteerd, de jaren zijn verwisseld, de kerstboom is de deur uit, het lichaamsgewicht toegenomen, het vuurwerk gedoofd, mijn Loesje-kalender is op. Valt er nog wat te wensen na de feestdagen voor het nieuwe jaar?
Column: blijft er na de feestdagen nog wel wat te wensen over?
Het kerstdiner is verteerd, de jaren zijn verwisseld, de kerstboom is de deur uit, het lichaamsgewicht toegenomen, het vuurwerk gedoofd, mijn Loesje-kalender is op.
De meeste goede voornemens liggen inmiddels ook alweer achterin het onderste laatje van het langetermijngeheugen te wachten op het volgende nieuwe jaar. Het leven pakt de dagelijkse draad weer op.
En blijft er nog iets te wensen over na de feestdagen? Deze vraag stelde Loesje op haar kalender. Wat mij betreft, meer dan genoeg!. Nee, geen materiële zaken. Ik ben heel tevreden met wat ik heb. Ik moet niet denken aan de postcodekanjer of de jackpot van de Staatsloterij.
Wat ik wel wil? Gewoon datgene wat wij elkaar allemaal toewensen bij een nieuw jaar: gezondheid, liefde, geluk, vrede, vriendschap, zonneschijn, weinig zorgen, welvaart, enzovoort. Een beetje voor mezelf, maar vooral ook voor jullie, lezers, en voor iedereen, waar ook ter wereld, die een sprankje van deze eerste levensbehoeften goed kan gebruiken….
Een nieuw jaar. We hoeven niet meer te besluiten of wel of niet overstappen naar een andere zorgverzekeraar. Ik heb een paar aanbiedingen met elkaar vergeleken. De verschillen in de pakketten zijn nauwelijks te vinden, het verschil in kosten zie je in een oogopslag. Toen ik wat dieper de materie indook, bleken de varianten die voor me lagen van dezelfde zorgverzekeraar te zijn. De consumentenbond heeft geconstateerd dat alle grote verzekeraars onder verschillende benamingen dezelfde verzekeringen uitbrengen. Het mag niet, maar men weet blijkbaar de kleine lettertjes te omzeilen. Alle zorgverzekeraars willen ons toch graag als klant hebben. De laatste weken van december zag je soms hele reclameblokken op tv met uitsluitend advertenties van zorgverzekeraars of van zogenaamd onafhankelijke vergelijkingswebsites. Waar kunnen ze het van betalen? De zorgverzekeraars kunnen toch niet rondkomen van onze premies, gaven ze luid en duidelijk aan toen ze de nieuwe tarieven bekendmaakten. En als ze zo onafhankelijk zijn, waar kunnen de vergelijkingssites dan de kosten voor die commercials van betalen? Waarom krijg ik toch weer het gevoel dat wij – de ‘gewone Nederlanders’ – belazerd worden?
Een nieuw jaar. De kortste dag ligt inmiddels ook al weer een poos achter ons. De dagen worden gelukkig weer langer. We sporten (wandelen, fietsen) onze decemberbuikjes weg en eten weer gewoon. Het is nu weer de tijd van de winterseizoengerechten. De zoekterm ‘wintergroenten’ levert op internet veel (w)etenswaardigheden op: “Wintergroenten zijn goedkoper dan groente van ver en omdat ze van eigen bodem komen zijn ze ook duurzamer.” “Ze worden verbouwd in de buitenlucht, passen bij ons klimaat en kunnen tegen vorst.” “Ze zijn rijk aan vezels, vitamines en mineralen en daarom een belangrijk onderdeel van de Schijf van Vijf.”
Nog veel meer Google-hits bieden je de meest spannende recepten met deze groenten. Spruitjesspiezen, stamppotten met een grote variatie aan ingrediënten, enzovoort. Ik hou persoonlijk toch meer van de traditionele bereidingswijzen. Ik vind het zo lekker, dat ik wel iedere dag spruitjes, boerenkool, hutspot, hachee of erwtensoep zou willen eten. Hachee en erwtensoep maak ik zo dik dat de pollepel er rechtop in blijft staan. Niet door bindmiddelen, maar door de hoeveelheid groenten. Heerlijk! Ik vind het misschien nog wel lekkerder dan een meergangendiner. Toch eet ik deze gerechten lang niet iedere week, dan wordt het ook weer eentonig, dus toch maar lekker blijven variëren.
Hebben jullie ook gekeken naar “het geheime dagboek van Hendrik Groen” bij Omroep Max? In een dagboek beschrijft Hendrik Groen zijn leven in een verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Ik heb genoten van het wel en wee van de rebellenclub Omanido (oud maar niet dood) en van de subtiele humor, waarmee de verhaallijn van de serie is omfloerst. Hopelijk is het gedrag van de directie van het tehuis een persiflage, het ‘gezeur’ van de oude dametjes is wel heel herkenbaar. Wellicht is de humor wat goedkoop en voor de hand liggend, maar de manier waarop bijvoorbeeld dementie, diabetes, incontinentie, herseninfarct en zelfs de dood aan de orde kwamen vond ik erg goed: niet opgeblazen, maar simpel verwoord. Ziet onze toekomst er ook zo uit? Waarschijnlijk wel. Volledig gezonde oudjes zijn toch uitzonderingen….
Over deze serie lopen de meningen sterk uiteen. En dat is maar goed ook. Als iedereen hetzelfde denkt en doet zou het maar een saaie boel zijn. Ik vind het jammer dat de serie is afgelopen en hoop van ganser harte op een vervolg.
Ik sluit dit verhaaltje nu af en pak mijn e-reader: ik heb nog twee ongelezen boeken van Hendrik Groen…..
Wim
