Eindelijk voor het eerst een hele week vertoeven in het chalet op de Veluwe. Het weer laat te wensen over, maar dat kan Wim niet deren.
Column: het regent, het regent, de pannen worden nat
Mijn jongste kleinzoon ligt in bed voor zijn middagslaapje. Ook vandaag zal er wel niets terechtkomen van slapen. Hij ligt luidkeels te zingen en dat zal wel zo blijven tot ie eruit mag. De tijd van middagslaapjes is bijna voorbij, gezien zijn leeftijd; ruim tweeënhalf alweer. Het is een heel vrolijk ventje, die soms urenlang liedjes zingt. Een genot om op hem op te passen. Net als op zijn grote broer (bijna 7) en op zijn neef en nichtje (ook 7 en bijna 5). Het zijn geweldige kinderen: de mooiste, knapste en liefste van de hele wereld, want het zijn mijn kleinkinderen. En alle grootouders denken er toch zo over?
Natuurlijk zijn het ook ‘maar’ gewone, normale kinderen met hun kuren en nukken. Dat hoort er bij. Dat is opgroeien, dat doe je met vallen en opstaan, met lachen en huilen, met ‘ja’ en met ‘nee’ (van beide kanten).
Maar nu even niet. Want nu is het grote vakantie. Onze zonen zijn met hun gezinnetjes uitgevlogen. De ene is in Denemarken en de ander in Duitsland. En dat maakt voor ons de weg vrij om naar ons eigen chalet op de Veluwe te gaan. Dat is tot dit jaar nooit gebeurd. Tot en met vorig jaar werkte ik nog en mijn collega’s hadden schoolgaande kinderen of een partner die in die periode verplicht vakantie op moest nemen. Dus ik werkte de hele zomervakantieperiode. We kwamen er alleen af en toe in de weekenden.
En nu zijn we er een hele week! Waarom niet langer? Simpel: we hebben twee zonen met jonge kinderen. Een hele dure tijd, weten ook wij uit ervaring. En wat is er goedkoper dan een huisje op een vakantiepark? Vakantie vieren in het chalet van je ouders. Wij zeggen wel eens tegen elkaar: hadden wij vroeger ook maar ouders met een stacaravan gehad…
Onze jongste zoon is eerst bijna 2 weken in het chalet geweest. Nu zijn ze allebei één week in het buitenland en vanaf zaterdag komt mijn oudste zoon de laatste 2 weken van zijn vakantie hier doorbrengen. En tussendoor mogen wij dus een weekje….
Het regent, het regent…
En daar zitten we dan. Binnen! Want “..het regent, het regent, de pannen worden nat..“. De regen tikt niet zachtjes tegen het zolderraam, zoals Rob de Nijs vroeger kweelde, maar het komt met bakken uit de hemel. En dan geldt het voordeel van je eigen tweede thuis (zie mijn vorige column): we hebben hier alles. Natje en droogje, boeken, laptop, radio en tv, handwerkspulletjes voor mijn vrouw, die haar vaardigheden op het gebied van haken en breien aan het ophalen is. Wij komen de dag wel door. Laat de regen maar regenen, de bliksem maar bliksemen en de donder maar donderen. Ons doet het niets. Ik hoef vandaag de tuin niet te sproeien! We hebben wel medelijden met alle mensen die hun welverdiende vakantie in deze weersomstandigheden moeten doorbrengen.
Vandaag is de slechtste dag van de week volgens de weerman. Het is erg wisselvallig de afgelopen en komende dagen. Toch hebben wij het eigenlijk best goed getroffen. Ik heb een paar dagdelen in de tuin kunnen werken. We zijn twee dagen op pad geweest met de trein, naar o.a. Den Helder, Alkmaar, Groningen, Assen en Meppel. Vooral de kleinere stadjes zijn ons heel goed bevallen. We zijn ook naar 2 kastelen geweest en hebben bij al deze uitjes slechts heel eventjes de paraplu’s boven ons hoofd hoeven houden. Kasteel Doorwerth is mooi, maar kasteel Cannenburch heeft een dikke plus meer van ons gekregen. Het ‘Geldersch Landschap en Kasteelen’ doet hier veel goed werk, net als alle zusterorganisaties in Zuid-Holland, Groningen, Zeeland en andere provincies. Zij werken met heel veel vrijwilligers, voor onderhoud, activiteiten, horeca, enzovoort. Je zou vrijwilligerscoördinator zijn bij zo’n organisatie! Meer dan een dagtaak, lijkt me. En ik profiteer daar van: als ik een kop koffie drink bij een bezoekerscentrum; als ik wandel of fiets in een van hun natuurgebieden of een deelneem aan een rondleiding in een kasteel.
En dan overvalt me een gedachte: “En jij, Wim? Wat doe jij belangeloos voor de mensheid?” Tja, eigenlijk niets. “Voel je je schuldig?” Een beetje wel, als ik denk aan die duizenden mensen die zich wel inzetten.
Ik zie vrijwilligersvacatures waar ik echt wel interesse in heb. Maar het is lastig combineren met leven op 2 locaties. Vrijwilligerswerk doe je niet vrijblijvend. Dan is minimaal wekelijkse inzet noodzaak en dat lukt me nu niet. Voor mij nog geen vrijwilligersverplichtingen. We hebben nog zo veel wensen en plannen. Veel is te koop, maar goede gezondheid niet. We kennen allemaal de voorbeelden dat het leven soms anders loopt: de kennis die vlak voor zijn pensioen overlijdt voor die langgekoesterde reis naar Zuid-Afrika gemaakt kan worden; bij de partner van de oud-collega is Parkinson vastgesteld, in plaats van mooie reizen doet hij mantelzorg. En ik zie ook al die vrienden, collega’s en familieleden voor me die hun pensioen niet eens hebben gehaald.
Ik sluit daarom deze column af met een simpele tegeltjeswijsheid:
“Wacht niet met genieten tot later. Want als later eerder komt, ben je te laat.”
