Een veelkleurige stoet aan mensen passeert de B&B van Alleke de afgelopen weken. Sommigen van hen komen speciaal voor de tentoonstelling van Jeroen Bosch, anderen zoeken juist de rust op.
Het land van Maas en Waal
Jammer genoeg trok het “Blikken harmonieorkest” nog net niet voorbij “Al stond de grote regenton wel klaar.” Gelukkig was de stoet er wel. Een kleurige stoet van mensen van allerlei pluimage maken gebruik van mijn B&B, en wel in de periode dat onze Jeroen de wereld op bezoek krijgt in “het circus Jeroen Bosch.” Al zijn werk is naar “Het Prado” in Madrid verhuisd want daar wordt de tentoonstelling momenteel opgebouwd. Erg jammer want het is hier erg gezellig en het is overduidelijk waarom het hier rustig kan zijn. De bonte stoet gaat aan mijn deur voorbij omdat ze, voordat ze bij mij aankomen, al een overvloed aan B&B-s tegenkomen. Gelukkig zijn er altijd mensen die voor de rust kiezen. Zie nou de ouders met hun zieke 17-jarige dochter. Ze ontvluchten de drukte op het plein waar ze wonen want hun dochter, die geveld is door de ziekte van Lyme kan het niet aan. “Ik reik het meisje mijn koperen hand” Maar helaas, het enige wat zij wil is rust, heel veel rust. Al 4 lange jaren is ze ziek en ademt ze moeizaam. Wat is dat erg mensen, pas a.u.b. op voor dit kleine GROTE gevaar.
Het is enkele weken een komen en gaan van mensen en ik voel me in mijn element. Alleen bedenk ik me dat ik, mocht het altijd zo druk zijn ik echt hulp nodig zal hebben. De vijf Duitsers komen voor enkele dagen “In het land van Maas en Waal” en lopen op kop. Ze worden achtervolgd door de meneer die ook voor een paar dagen komt logeren. Ik kom hem tegen in steeds een ander pak, hij heeft nog net geen ” trechter op zijn kop ” De ene keer loopt hij in een cricketpak en een paar uur later in een wielrennertenue, want ja, zijn fiets heeft hij mee. Tot mijn verbazing heeft hij ook golfkleding en toebehoren meegenomen. “En wordt hij in de provisiekast betrapt” Die meneer heeft wilde plannen. Achter hem loopt een gezinnetje, een erg lief gezinnetje. De twee stralen veel rust uit dus ook de twee kleintjes zijn rustig. In de avond “Eten ze zandgebak op ’t feestje van Klaas Vaak”
Jeroen Bosch
“We zijn aan de koning van Spanje ontsnapt” want het volgende stel komt uit Frankrijk met gelukkig een aardige Engelse woordenschat. Ze genieten volop en zeker in het museum en ons au revoir is hartelijk en welgemeend. Ze worden achterna gezeten door Duitse Mensen “en die steken de loftrompet en ook de dikke draak” want zij willen naar Jeroen maar dat kan pas om 23.00 uur. Hier achteraan komt er stel binnen wandelen met wie meteen een klik ontstaat. Als ik hulp nodig heb mag ik bellen want de heer wil het vak leren. Dat houd ik in mijn achterhoofd. Na hun bezoek aan Jeroen hebben we een gesprek over van alles en nog wat, maar ook over Jeroen zijn kunstwerken en raken we bijna in tranen. Ik ken zijn werk en uiteindelijk zijn we beland bij het drieluik ” het laatste oordeel ” We komen tot de conclusie dat het lijkt alsof we in het derde paneel zijn beland, de wereld staat op allerlei gebied op zijn kop. “Maar we praten en we zingen en we lachen allemaal” als het gezinnetje verschijnt. ik kijk met plezier naar het vijftal en we worden er vrolijk van. Mama heeft mooi rood haar en pa zwart. De oudste dochter is prachtig rood, de jongen zwart en het kleine dansende prinsesje ook.
De stoet wordt steeds kleurrijker. Drie prachtige jonge meiden komen achter het gezinnetje binnen en de stoet werd beëindigd met “De grote snoeshaan, die legt een glazen ei, pierlala verdwijnt als de horizon schijnt”
En nou wachten we het weer af……..”Onder de groene hemel in de zilveren zon, en we praten en we zingen en we lachen allemaal, in het Land van Maas en Waal.”
Alleke
