Nu dat waren mijn man en ik beslist van plan. Na meer dan 40 jaar werken waren wij eraan toe. De laatste jaren met voor mij steeds meer lichamelijke klachten maakte het er niet makkelijker op. Maar ik zette door en de dag kwam dat ik met een etentje afscheid van mijn collega’s kon nemen. Na een halfjaar ging ook mijn partner met pensioen en het feest kon beginnen. In de jaren voorafgaande aan ons pensioen hadden we een boerderijtje in Frankrijk gekocht. Een bouwval van 300 jaar oud, zonder water, gas en licht. Zelfs een toilet was niet aanwezig. Met hulp van vrienden zijn we jarenlang in onze vakanties aan het klussen geweest om er een klein paradijsje van te maken.
Na ons pensioen besloten wij de hele zomer naar Frankrijk te gaan. We zetten een groentetuin op en namen een paar kipjes. Maar leven als God in Frankrijk bleek zijn schaduwzijde te hebben. De toch al moeizame relatie met mijn kinderen uit een eerder huwelijk komt tot een breuk. Het verdriet is groot en de pijn manifesteert zich in mijn lijf. Mijn huisarts wijt mijn klachten aan stress. Ik probeer mijn gemis om de kinderen (en dus ook de kleinkinderen) te vertolken in gedichten. Gedichten die uit het niets lijken te ontstaan. Ik kom via Facebook in contact met ouders die hetzelfde meemaken en zich erin herkennen. Ze geven aan zich getroost te voelen door mijn woorden. Vriendinnen stimuleren me om de gedichten uit te geven en zo ontstaat mijn eerste gedichtenbundel. En er volgen meer.
De jaren rijgen zich aaneen maar ondanks mijn pogingen verandert er niets in de relatie met mijn kinderen. En mijn vele huisartsbezoekjes leveren niets op, tot ik een nieuwe huisarts krijg. Deze arts stuurt me door voor een echo en na een paar dagen krijg ik te horen dat ik een tumor op mijn alvleesklier heb. Een operatie is noodzakelijk, overlevingskans 30 %. Mijn wereld stort even in.
Ik ben nu acht jaar verder. De operatie is geslaagd, maar mijn beperkingen zijn groot. We hebben afscheid moeten nemen van onze boerderij in Frankrijk. Roeltje, Troeltje en Poeltje, onze kipjes, hadden eerder al een onderkomen in de vriezer bij de buren gevonden. Ik moest opnieuw de zingeving in mijn leven vorm gaan geven. Psychotherapie, hypnotherapie en tekentherapie brachten me veel, maar niet mijn gezondheid terug. Gedichtjes ben ik blijven maken. Ik stuurde enkele met succes in naar weekbladen en deed mee aan wedstrijden. Het plotseling overlijden van mijn zoon was een groot dieptepunt. Om de pijn te verzachten maakte ik nieuwe gedichten met woorden van troost en warmte. Deze gedichten wil ik bundelen en uitgeven. Afgelopen maand verscheen mijn 5de gedichtenbundel: ‘En toch heeft zij zo lief’.
Toch schrijf ik in die periode niet alleen zwaarmoedige gedichten. Ik voel hoop in mij opkomen en kan dit verwoorden. Ik voel vertrouwen dat het leven gaat zoals het moet gaan. Ik accepteer dat dit mijn leven is en dat ik ondanks de hevige pijn er toch weer overheen kom. De titel van de bundel ‘En toch heeft zij zo lief’ gegeven is niet voor niets. Ondanks alles kan ik volmondig zeggen: ik heb het leven lief. Het is niet altijd makkelijk, maar het lukt wel. Ik leer om dankbaar te zijn voor alle kleine dingen die op mijn pad komen. Ik had een gedichtje gewijd aan een hommel en toevallig tref ik er juist één in mijn kamer. Vroeger zou ik dat irritant gevonden hebben. Nu dacht ik: wat bijzonder dat deze hommel acht hoog mijn kamer weet te vinden en dat hij precies op dit moment onderstreept wat ik in mijn gedicht vertel. Het is belangrijk en bijzonder om kleine dingen waar te nemen en de waarde te geven die ze verdienen.
