Iedereen is onmisbaar zeggen ze, maar toch blijkt maar weer eens hoeveel je eigenlijk doet als je even uit de running bent.
Column: onmisbaar
Niemand is onmisbaar wordt vaak gezegd en ach, het zal wel zo wezen. Als je een bedrijfje hebt zoals ik en als het meeste werk op jou neer komt kom je er pas achter wat je eigenlijk allemaal doet als je even wat minder goed functioneert. Daarbij ben ik ook nog zo iemand voor wie het vreselijk lastig is om hulp te vragen en zeker weten, dat is vreselijk lastig voor jezelf. Tijdens het tuinieren wat ik graag doe ben ik enorm hard van de trap gevallen, of eigenlijk, de trap schoof weg en ik viel achterover op mijn rug en dat voel je een lange tijd. Ik ga er verder niet over uitwijden maar zeer doet het wel dus ben ik beperkt.
Het was het afgelopen weekend erg druk en ik maakte me zorgen of het allemaal wel zou gaan lukken maar die zorg was onnodig. De dagtaak werd gemaakt en dat was mijn gasten verwennen op een goed ontbijt en leuke gesprekken voeren. Na het ontbijt ruimde ik de boel op en dekte opnieuw voor de volgende dag maar verder liet ik de boel de boel. De contacten waren zo goed dat ik mijn gasten zelfs inlichtte over mijn toch wat vervelende toestand want mijn loopje was niet dat van een jong veulentje. Ik kreeg werkelijk van allemaal veel begrip en goede adviezen.
Er was een groepje uit België waarvan de dames een cursus in de buurt volgden, ze vertelden me dat ze zich thuis voelden en dat ze zeker weer terug zouden komen. Er was een heer uit Engeland met zijn zoon met een enorme aanhanger die ik amper heb gezien want ze waren vreselijk moe, dus die waren niemand tot last.
En dan waren er nog vier mensen waar ik, tegen alle gewoontes in bij aan tafel ging zitten omdat het zo gezellig was, alleen de borrel ontbrak. De dame die het hoogste woord had en me jongedame noemde in de vroege ochtend bleek jarenlang een bruin café te hebben gehad en haar man had daarnaast zijn eigen bedrijf. Dank je wel, lief van je maar ook bij mij gaan de jaartjes tellen hoor antwoorde ik lachend op haar erge positieve opmerking. Ze vieren na jarenlang hard werken hun pensioen. Ik noem het vieren want volgens mij genieten ze volop van elke vrije dag, dat was aan alles te merken. Ze waren met een bevriend stel dat ze tijdens een vakantie hadden ontmoet en belandden in mijn B&B vanwege een feest van weer andere vakantievrienden die hier vlakbij wonen.
Het leek wel alsof we gezellig in de kroeg zaten en allerlei gesprekken vlogen over de tafel en opnieuw vlogen tips en adviezen om mijn oren en wel op allerlei gebied. De mensenkennis van de kroegdame was niet te onderschatten, ik stond er versteld van. Je doet het goed meisje zei de dame, ik voel me thuis, het ontbijt is goed verzorgd en ook de omgeving is goed, ga zo door. Toen we afscheid namen waren ze allerhartelijkst en garandeerden me dat ze terug zouden komen en ach, dat moet je altijd maar zien maar aardig is het wel.
En ik? Mij lieten ze achter met een fijn gevoel, want ach, niemand is onmisbaar maar met wat ik doe voldoe ik toch duidelijk aan een behoefte en wel op een positieve manier.
Alleke
