Het is eindelijk een feit het huis is verkocht, het heeft wat voeten in aarde gehad maar na bijna 5 jaar is het eindelijk zo ver en dringt het langzaam door dat een streep kan worden getrokken onder het leven op die plek, de plek waar lief en leed is gedeeld, waar de kinderen zijn geboren en waar we een mooi bestaan hebben opgebouwd, onder meer mijn B&B Allekes-Inn.
Ik ben ongetwijfeld niet de enige die deze ervaring heeft moeten ondergaan. Je wordt wat ouder en daar hoort loslaten blijkbaar bij. De kinderen hebben inmiddels hun weg gevonden en kijken wat weemoedig terug op de vaak mooie jaren en nemen letterlijk en figuurlijk afscheid want zij verliezen hun ouderlijk huis.
De
afgelopen jaren ben ik met tomeloze energie doorgegaan maar de tand des
tijds ontziet ook mij niet. Je voelt dat de energie gedoseerd moet
worden ingezet. Het altijd maar doorgaan maakt plaats voor regelmatig
broodnodige rust in hoofd en lijf.
We accepteren alle hulp die
ons wordt aangereikt, want het is veel en vaak zwaar werk al dat
verhuizen. Gelukkig zijn er vele helpende handen op de camping, want ook
daar wordt verhuisd. Het is veel en vaak zwaar werk al dat verhuizen.
Gelukkig zijn er vele helpende handen op de camping want ook daar wordt
verhuisd. Waar we nu dus onze handen vol aan hebben is opruimen en
verplaatsen van de ene plek naar de andere. We zijn namelijk met vier
projecten tegelijk bezig en dat zorgt soms voor verwarring, want je weet
niet meer waar wat staat. Soms ga je zelfs aan jezelf twijfelen en
vraag je je af of je geheugen je in de steek gaat laten als je voor de
zoveelste keer de bakolie of hagelslag niet kunt vinden. Uiteindelijk
komt alles goed, daar zijn we van overtuigd.
Het loslaten van een groot stuk van je verleden blijft dubbel en allerlei gevoelens passeren de revue. Een gevoel van opluchting overheerst momenteel, want de last werd steeds groter. Het begon na verloop van tijd als een blok aan mijn been te voelen. Want ondanks dat de toekomst zo goed als uitgestippeld is kun je zonder verkoop geen kant op. Er zitten ook tranen want je laat veel achter, ook pijnlijke herinneringen. Helaas verhuizen die met je mee. Daar ontkom je niet aan, ook na 44 jaar op dezelfde plek.
Het veel te grote huis moet leeg en als er ruimte genoeg is blijft er veel liggen, wat niemand in de weg ligt. Dus dan laat je het maar zo. Nu met verhuizen en opruimen kom je hier dubbel en dik achter.
Project 2 is verplaatsen van dingen die je wilt bewaren naar je nieuwe plek. Daar ligt het momenteel vol met spullen die een plaatsje moeten krijgen. Ook dat wordt een hele klus, een winterklus.
Dan is er ook nog de camping waar we druk zijn met het leegruimen van de caravan en het tijdelijk herinrichten van de geërfde stacaravan. Deze moet eerst naar deze mooie plek worden verplaatst voordat we het echt naar onze zin kunnen maken. Er zijn hier strenge regels en één daarvan is dat er mensen op de wachtlijst staan voor een vast plekje, ze hebben recht op de plek waar de stacaravan staat dus die moet verplaatst worden wat uiteindelijk een grote verbetering zal zijn voor ons maar wat momenteel veel energie vraagt. Eigenlijk zijn fase 3 en 4 een luxeprobleem en ik wil niet zeuren maar nu kunnen we het realiseren, afwachten kan niet.
Uiteindelijk komt het allemaal goed en gaan we in de jaren die ons nog resten genieten van de broodnodige rust, want een feit is ook dat je heel ver achterom kunt kijken maar steeds minder vooruit. We willen dus geen kostbare tijd verliezen. Motto: pluk de dag en maak van elke dag een feestje.
P.S. Ik wil even mijn lieve gasten bedanken voor de dankbare reacties, ze vonden het jammer dat Allekes-Inn niet meer bestaat maar begrijpen mijn besluit wel, het waren mooie jaren.
