Wim is voor het eerst aan het overwinteren. En dat behelst andere dingen dan 'gewoon' op vakantie zijn. Namelijk het gevoel omarmen dat je echt ergens woont in plaats van slechts een toerist.
Column: relaas van een overwinteraar
Het lampje ‘stoelriemen vast’ gaat uit. Ik kijk uit het raampje en zie onder me het Portugese landschap steeds verder uit het zicht verdwijnen. Ik pak mijn laptop en wil het dagboek dat ik heb geschreven nalezen. Tijdens veel vakantiereizen had ik me voorgenomen om een dagboekje bij te houden, maar dat verslofte al snel. Deze keer heb ik echt iedere dag iets geschreven. Schrijven op papier gaat mij toch minder makkelijk af dan op de computer. Terwijl mijn laptop bezig is om op te starten, dwalen mijn gedachten af…
… daar zitten we dan, zes weken in de Algarve, in het gezellige Monte Gordo. Prachtige locatie, aan de boulevard, aan de rand van het mooie brede strand en dichtbij het centrum met winkeltjes en restaurantjes. Ons appartement is eenvoudig maar netjes en ruim genoeg voor ons tweetjes. En heel belangrijk: met heerlijke bedden. Om de dag wordt er schoongemaakt en tweemaal per week worden handdoeken en beddengoed verschoond. We kunnen zelf niets doen, er is zelfs geen stoffer en blik aanwezig. Echt vakantiegevoel dus! Eén nadeel: ons appartement ligt aan de achterkant van het complex. Geen zeezicht en geen zon op het balkon. Dat moet hartje zomer niet erg zijn, maar voor nu is het jammer. We kunnen nauwelijks buiten zitten. Te fris. Overigens: we hebben wel een prachtig uitzicht: we kijken op de Internationale brug over de Guadiana, de grensrivier tussen Portugal en Spanje en op een majestueus verdedigingsfort, het Castelo van Castro Marim.
We hebben ook wifi van goede kwaliteit. Zo blijven we op de hoogte van het reilen en zeilen van de familie en van het wereldnieuws. Maar het is ook handig bij probleempjes in het appartement: de afvoer van het bad werkt niet optimaal. Doorgeven in het Engels lukt niet: ‘não entendo‘. En dan pak je je mobiel en tik je wat je wilt zeggen in bij Google translate. Er komt een glimlach van begrip op het gezicht en er wordt meteen werk van gemaakt. Heerlijk die moderne snufjes.
Wat gaan we deze zes weken doen? Vorig jaar waren we hier voor het eerst en hebben toen flink gebruik gemaakt van de huurauto om zoveel mogelijk te zien. Nu hebben we alleen het appartement en dat is het.
We willen ook anders tegen ons verblijf aankijken. Op vakantie wil je veel doen en veel zien. Maar wij willen ons verblijf hier nu zien als ‘tijdelijk wonen op een andere locatie‘. Dus niet dagelijks uitstapjes, terrasjes en restaurantjes, maar leven als thuis. Alleen in een veel prettiger klimaat. Het grijs en grauw van de laatste maanden thuis is vervangen door veelvuldig stralend blauw.
We huren fietsen om de mobiliteit te verbeteren. De huurprijs is zo laag, dat we ons niet bezwaard voelen als we ze een dag laten staan. Wel nuttig die fiets: er is een grote Duitse supermarkt (L..l) op 3½ kilometer afstand, waar ze heerlijk vers bruin brood verkopen. Om er een keertje heen te lopen is best leuk, maar dat willen wij niet om de paar dagen móeten doen.
We wandelen wel urenlang over het mooie brede strand en maken prachtige fietstochtjes in de omgeving. Het binnenland in, heuveltje op, heuveltje af en door schitterde witte dorpjes. We pakken ook af en toe de trein om naar een verder gelegen stad te gaan. Nog een voordeel hier: als 65-plusser krijg je 50% (!) korting op je kaartje. Het gaat hier nog zo lekker ouderwets aan toe: kaartje koop je bij de conducteur! We boeken wel één excursie: dagje Sevilla cultureel. Wat een prachtige stad en fijn om een goede uitleg te krijgen over wat je ziet en doet. En hier is de 65pluskorting nog hoger: ik betaalde een kwart van de normale prijs om het Koninklijk paleis te mogen bezoeken. Het is niet de enige keer dat we naar Spanje gaan. Het ligt zo dichtbij, dat we er ook op de fiets heen gaan: met het pontje over de Guadiana naar Ayamonte. Leuk dagtripje.
Geneugten des levens
We maken hier in de Algarve natuurlijk ook gebruik van de geneugten des levens en de lage tarieven hier: we pakken soms een terrasje voor koffie van 90 cent of een glas wijn van 1 euro. En we eten af en toe in een leuk restaurantje een compleet menu inclusief drankje voor ca. 10 euro. Ja, wij leven ons pensioen!
We zijn beslist niet de enige Nederlanders die Monte Gordo hebben ontdekt, we horen vrijwel meer Nederlands dan Portugees en ook bijna meer Nederlands dan in het centrum van Amsterdam. Nu zou ik een smiley willen plaatsen, maar ik las in het dagboek van Hendrik Groen, dat als je met gele bolletjes uit moet leggen dat iets leuk is, de grap al is mislukt. Geen smiley dan maar. Ik laat het aan jullie beleving over…
… mijn laptop komt tot leven. Ik schrik op en ben weer in het hier en nu. Op weg naar huis. Op weg naar de verjaardagen van mijn zoons. Jarig op dezelfde dag en toch geen tweeling. Ze vieren het altijd apart, zodat ze ook naar elkaars feestje kunnen. En de verkiezingen komen eraan. Ik heb de stemwijzer op de site van de krant ingevuld. Wat een absurde vragen! Hier doe ik verder niets mee, maar ik ga wel stemmen.
Ik klik op het icoontje ‘documenten’ en kies voor ‘Dagboek van een overwinteraar’. Grappig, op de heenweg las ik het Geheime dagboek van Hendrik Groen, nu op de terugweg mijn eigen dagboek. Net zo leuk? Ehh… De mijne ligt niet in de boekwinkel of in de Quiosque. Ik vind dit Portugese woordje zoveel mooier dan het simpele Hollandse woord ‘kiosk’. Ik moest het van mezelf gebruiken in deze column. Smiley!!
Wim.
