De terugreis vanuit de Algarve naar huis kreeg een spannende wending voor Wim. Maar zonder twijfel staat overwinteren in het heerlijke Portugal ook volgend jaar weer op de planning.
Column: Twee ballonnen en een kapot vliegtuigwiel…
In mijn vorige column schreef ik dat we een tekening kregen van onze jongste kleinzoon. Hij had een jongetje met twee ballonnen en een vliegtuig met een kapot wiel getekend. De ballonnen omdat ie blij is dat we weer thuis zijn. Maar de reden van het kapotte vliegtuigwiel bleef hangen in het luchtledige.
Het is vrijdag 15 maart. Vanavond vliegen we terug naar huis. De dag verloopt volgens planning tot en met de incheck voor het vliegtuig. Alleen nog instappen. Maar dan komt de piloot naar de gate met de mededeling dat er een beschadiging aan een wiel is ontdekt. Het wiel moet vervangen worden en dat kan pas morgenochtend. Dus: alle koffers weer uit het toestel en met zijn allen in drie touringcars naar een hotel voor een overnachting. Een goed uur later staan we in de lobby van een 5-sterren hotel. We kregen een prachtige kamer en konden aanschuiven aan een dinerbuffet. Van het hotel en de omgeving hebben we niet veel gezien, want om 6 uur moesten we weer opstaan. Geen tijd voor ontbijt, dus kregen we een uitgebreid pakket mee de bus in. Om 10 uur stapten we in het vliegtuig. Een nieuw wiel was ingevlogen vanuit Nederland en inmiddels gemonteerd. Onderweg kregen we ook nog een lunch aangeboden. We zijn echt in de watten gelegd door Transavia. Alles was tot in de puntjes verzorgd en geregeld. Heel veel lof daarvoor! Op het moment dat het vliegtuig tijdens de landing onder het dikke wolkendek terecht kwam, vlogen we precies over onze woonplaats. Een rondje van de zaak…
En zo kwam er, met een onverwachte verlenging, een einde aan 8 weken overwinteren.
Het ‘missen’, zoals mijn kleinzoon heeft getekend, was wederzijds. Wij hebben de kinderen en vooral de kleinkinderen ook erg gemist. Toch is het geen reden om ons overwinterplan voor volgend jaar te cancelen. We dubben nog wel over de tijd. Weer 8 weken of toch 6, zoals vorig jaar? We hebben nog even de tijd om erover na te denken. Maar we gaan – bij leven en welzijn – sowieso weer, want …
- het is zo heerlijk om in de winter in je korte broek en op blote voeten kilometers over het strand te kunnen wandelen en …
- het is zo heerlijk om (bijna) iedere ochtend buiten op je balkon in de zon te ontbijten, maar …
- de belangrijkste reden is dat mijn vrouw daar heel vrij kan ademhalen en ook lange wandelingen kan maken. Thuis is het in de winter vaak grijs en mistig en dan komt ze meestal adem te kort om iets leuks te kunnen ondernemen.
Behalve wandelingen hebben we ook veel mooie fietstochtjes gemaakt. Memorabel is een rit naar Tavira, een stadje op ruim 20 kilometer afstand. Een prachtige tocht door pittoreske dorpjes, langs uitgestrekte velden met bloeiende amandelbomen, door sinaasappelplantages en langs zoutpannen. Bij die zoutpannen, met nog een klein stukkie te gaan, hebben we een hachelijk avontuur beleefd. We kwamen bij een houten brug die helemaal scheef was gezakt en was afgesloten. We wilden net teruggaan toen er een man aan kwam, die zijn fiets over de afscheiding tilde. Ik vroeg hem of dat wel veilig was en hij zei dat hij dat al ruim 2 jaar iedere dag doet. Zo lang is die brug al stuk. Vlak na hem kwam er nog een man die hetzelfde deed. Toen hebben wij dat ook gedaan: fiets over de afrastering en lopend over naar de overkant. Op de brug zelf merkte je pas echt hoe scheef hij was. Echt eng! Terug zijn we toch maar omgefietst.
Van Algarve naar Chalet
Op een dag zaten we in Monte Gordo op een terrasje, toen er mensen langs kwamen lopen. Er lopen er natuurlijk heel veel langs, maar deze mensen hebben ook een chalet op hetzelfde Veluwse park als wij. Zij overwinteren ook in de Algarve, dat wisten we, maar in een dorp een paar
kilometer bij ons vandaan. We hebben een poos gezellig bijgekletst. Zij vertelden dat er nog een stel van ons park zou komen. We hebben meteen een afspraak gemaakt om met zijn zessen een keer uit eten te gaan. Was heel gezellig. We moeten nodig weer eens naar ons chalet. Met elkaar herinneringen ophalen en nieuwtjes uitwisselen…
Om wat meer van de Algarve te zien hebben we ook een aantal dagen een autootje gehuurd. We zijn van oost naar west de hele Algarve afgestruind. Veel stadjes, kasteelruïnes en prachtige rotskusten met idyllische strandjes gezien. Toen wij door het binnenland toerden, stond er ineens vlak voor ons een ooievaar midden op weg. Ik remde snel en de ooievaar vloog stoïcijns weg. Langs die weg was een kilometerslang lint van ooievaarsnesten, gebouwd op simpele elektriciteitspalen. Dus tijd
voor een fotostop…
In de regio waar wij wonen zie je geen
ooievaars. Wel veel reigers. Er is een flinke kolonie in de bomen bij de
plas achter ons appartement. Ook een mooi gezicht. Maar reigers hebben
ook een nadeel. Gisteren is er weer eens eentje met hoge nood over mijn
pas gewassen auto gevlogen. Dus voor we met de auto op pad gaan, moet ik
weer soppen en poetsen. En toch ben ik blij, zegt de optimist. Blij dat
koeien niet vliegen….
Wim.
