Ik lig in mijn bed, het was een enerverende dag. De slaap laat op zich wachten. Ach, “neem de tijd, er is genoeg”, zegt Loesje. Morgen heeft mijn vrouw een afspraak om half elf en ‘s middags hoeven we de kleinkinderen pas uit school te halen. Nu nog even mijmeren tot de slaap me komt halen…
Vanmorgen vroeg hebben we, na een licht ontbijt, onze wandelschoenen aangedaan en zijn we gaan stappen in het Vierhouterbos. Een prachtig bos met majestueuze beuken die zich in onmogelijke bochten wringen, grillige groepen eikenbomen en een paar prehistorische grafheuvels. De grillige vorm van de beuken komt, omdat vroeger mensen die hout mochten oogsten uit het bos, de beste stammen selecteerden. De kromme bomen bleven staan. En dat zijn nu ‘dansende’ reuzen van meer dan 200 jaar oud. We wandelen hier graag en hebben er regelmatig zwijnen en herten gezien. Dit bos staat in de ‘Crossbill Guides’ genoemd als één van de mooiste bossen van de Veluwe.
Na de wandeling van bijna anderhalf uur, zijn we naar Nunspeet gegaan. Marktdag. Het is er altijd druk en gezellig. Veel kramen en een heerlijke ontspannen sfeer. Heel wat anders dan het vrij sfeerloze marktje in onze woonplaats. Beide gemeenten zijn ongeveer even groot, maar de sfeer op de markten verschilt enorm. Na wat gezonde (groente en fruit) en ongezonde (een heerlijke portie kibbeling) aankopen werd het tijd om terug te gaan naar ons chalet. De lunchtijd was aangebroken. Het weer was lekker, dus onze bammetjes aten we in het zonnetje op het terras. Ondertussen maakten we plannen voor de rest van de middag. Sowieso moeten we vandaag terug naar huis. Ons idee is om te vertrekken na het avondeten en dus na de avondspits bij Utrecht.
Maar terwijl we zaten te bomen over de invulling van de middag, voelde het weer zich blijkbaar gepasseerd. Zó jaloers dat ie niet mee mocht praten, bedacht ie dat het wel leuk zou zijn om roet in onze plannen te gooien via loodgrijze wolken en enorme plensbuien. Er viel in korte tijd zoveel water dat we maar eieren voor ons geld kozen en die met de rest van onze spullen inpakten en in de auto stopten. En zo reden we in plaats van ná de spits, vóór de spits naar huis…
En thuis aangekomen lachte het zonnetje ons vriendelijk (of was het sarcastisch?) toe. In het westen van het land was het prachtig weer. Na het uitpakken en opruimen konden we heerlijk op het balkon in de zon een poos lezen en een lekkere zelfgemaakte maaltijdsalade eten.
Na de afwas ben ik nog een stuk gaan fietsen. Dat doe ik heel graag, vaak alleen. Mijn vrouw heeft daar niet altijd zin in. Ik hou ervan om lekker op mijn gemakkie een stukje te toeren in de avonduren. Deze keer een rondje door het ‘bos’: het Bentwoud. ‘Alweer een bos?’, denk je nu wellicht, ‘een bos is een bos, toch?’
Nou, ik kan je verzekeren: een bos en een bos zijn zeker niet uit het zelfde hout gesneden.
Het Bentwoud is een vrij nieuw natuur- en recreatiegebied, tussen Zoetermeer en Boskoop, aangelegd op akkers, waar jarenlang aardappelen, graan en suikerbieten werd geteeld. Bos, struiken, grasland vol bloemen, moerassen en open ruimten wisselen elkaar nu af. Er zijn 2,5 miljoen bomen en struiken geplant en er is 80 kilometer aan wandel- en fietspaden aangelegd. Het is het grootste aaneengesloten bosgebied in de Randstad. Ik fiets daar graag, maar als ik mijn rondje rij, waan ik me nog steeds meer in een poldergebied dan in een bos. Hier geen zwijnen en herten, maar hazen, fazanten en veel watervogels.
Dus heel anders dan het Vierhouterbos met de eeuwenoude bomen. De meeste met een omvang die ik met beide armen niet kan omvatten. Bomen om te knuffelen, als dat je hobby is. Ik heb dat eens gezien, toen er een spirituele happening plaatsvond. Een groep mensen knuffelden innig met die woudreuzen. Ieder zijn meug, maar ik had wel moeite mijn lachen in te houden.
Mijn ogen vallen dicht. Ik hoop voor mijn vrouw dat ik vannacht geen bomen om ga zagen….
Wim.
