En dit is aflevering 40. Wat gaat het toch snel. Voor mijn gevoel ben ik pas kort geleden begonnen met het schrijven van mijn verhaaltjes. Ik heb even overwogen om voor deze column het bordje ‘Wegens vakantie gesloten’ op te hangen, maar als ik dat had gedaan, zou ik mijn eigen principes verloochenen: ‘we zijn niet op vakantie in de Algarve, maar we wonen hier tijdelijk’. Als je geen vakantie viert, waarom ga je er dan naartoe, hoor ik jullie denken. Voor het weer, voor een dik uur langer licht per dag, om de winter met al zijn kuren in Holland te ontlopen.
Dat weer is inderdaad de belangrijkste reden. De kou, de mist, de stormen ontlopen. Qua weer is het eigenlijk heel saai hier. Al wekenlang lekker zonnig weer; een graad of 18 tot 21. Geen spannende stormen die ons koude kikkerlandje teisteren. Ja, het weer is ons heel gunstig gestemd. In het begin heeft het ons zelfs even geholpen om te acclimatiseren: een paar dagen druilerig weer, zelfs een hele dag met dichte zeemist. Maar dat loste aan het eind van de dag op en de zon zorgde er daarna voor dat onze melkflessen van ledematen en onze gezichten een lekker gezond voorjaarstintje kregen.
We leven hier als een vorst in Portugal. Nu denkt u wellicht dat ik de kok heb horen fluiten, omdat ie niet weet waar de lepel hangt, maar ik weet echt wel dat het spreekwoord gaat over een god en Frankrijk. Maar soms maakt een verhaspeling het verhaaltje leuker, toch? Ik moest even glimlachen toen ik de laatste column van Marian las: …. als de dame naast me opmerkt: “We stonden op een camping met een heleboel grijze koppies…. ”.
Als ik hier rondkijk in de Algarve, vraag ik me af of er in Frankrijk en Nederland nog wel grijze koppies kunnen zijn. Volgens mij zitten die allemaal hier.
We hebben ons dit jaar beter aangepast aan de ontspannen Portugese leefstijl. De vorige keren hadden we nog veel te veel drang om te moeten wandelen, fietsen en dingen en plaatsen te bekijken. Nu hadden we veel meer rust. We hebben veel gewandeld, we hebben veel gefietst, we zijn met een huurauto de hort op geweest, maar we hebben ook veel vaker gewoon lekker genoten van het mooie weer op ons balkon, met een drankje, een hapje en de e-reader.
Uiteraard hebben we, behalve van het mooie weer,
ook erg genoten van de omgeving en de natuur. De bedrijvigheid bij de
vissertjes op het strand. De vele witte dorpjes en stadjes. Ooievaars op hun
nesten, groepen lepelaars en flamingo’s in de lagune, bloeiende amandelbomen,
zoet geurende citrusplantages met witte bloesem en oranje of gele vruchten, de
prachtige ontluikende mimosa, de grote cactussen met hun knalrode vijgen. Het
is allemaal zo mooi. En ik vergeet bijna de hop. Dit vogeltje had ik niet
eerder (bewust) gezien, maar wat is ie mooi! Vooral als ie zijn kuifje uitzet.
En we hebben genoten van een paar gezellige etentjes met onze Veluwse vrienden,
die in de buurt verbleven, met als hoogtepunt een heel gezellige fado-avond in
een knus restaurantje.
Via BVN blijven we op de hoogte van het belangrijkste nieuws. Via videobellen en verhalen, foto’s en filmpjes op laptop en smartphone volgden we het reilen en zeilen van thuis: de zwemles van onze jongste kleinzoon, onze kleindochter die in haar leeftijdscategorie clubkampioen van de turnvereniging is geworden, de oudste kleinzoon die een derde prijs heeft gewonnen bij het schoolwaterpolo, en last-but-not-least, onze eigen ‘Wilhelm Tell’ die voor het eerst deel mocht nemen aan regiokampioenschappen handboogschieten.
Maar, je voelt je wél erg ver weg als je berichtjes krijgt over het overlijden van een dierbaar persoon of over de geboorte van een baby’tje in de familie. En ook als de kleinkinderen vol trots foto’s van hun rapporten doorsturen…
Ons verblijf hier zit er bijna op, en dat is goed. De terugvlucht naar onze Hollandse thuishaven is nabij. Best spannend met alle perikelen rondom het coronavirus…
Gaat het weer ons nu ook weer helpen bij de overgang? Het is vandaag helemaal bewolkt hier. Tijdens het boodschappen doen voelden we zelfs wat spettertjes motregen. Mijn hemel: als ik nu zelfs daar al over ga zeuren, ben ik wel erg verwend. Ja, ik zeg het zelf maar! Ik hoop eigenlijk dat het berichtje dat ik deze week op internet las waar is: dat het weer in Nederland om gaat slaan en het in maart wel eens 20 graden zou kunnen worden. Wij nemen graag een beetje zon en warmte mee naar huis.
Ik begon mijn verhaaltje met 40. En ik sluit het er ook mee af. We moeten wel terug, om te vieren dat ik binnenkort 40 jaar vader ben. Dat feit vier ik natuurlijk niet, maar het feest bij mijn oudste zoon zal uiteraard wel heel uitbundig worden gevierd. Met als het effe kan een heel feestelijk zonnetje erbij.
Wim
