Afscheid en een nieuw begin liggen dicht bij elkaar. Zo ervoer Marian toen ze met haar lief meeging voor een wel erg bijzonder bezoek aan Schiermonnikoog.
Column: afscheid & nieuw begin
Nog steeds ben ik in het ongewisse over wat de toekomst me brengen zal. Oké, we zijn gelukkig samen en dat verzet bergen, het brengt mij zelfs een grote stap verder want alle opgebouwde spanning komt vrij. Ik ben zelfs in staat vrij rustig af te wachten welk pad ik ga volgen en ondertussen gebeurt er van alles en nog wat.
Vorige week kreeg ik een reservering binnen voor een workshop voor 14/15 mensen en verder ontvang ik regelmatig wat gasten, al is het minimaal. Eigenlijk is mijn leven een kabbelend beekje, een beekje dat hoort bij mijn leeftijd maar waar ik erg aan moet wennen.
In September werd ik uitgenodigd om mee naar Schiermonnikoog te gaan, voor mij nog onontdekt gebied. Het bezoek had een reden want mijn lief had zijn overleden vrouw beloofd haar terug naar het eiland te brengen. Al jarenlang kwamen ze er samen en ik begrijp nu waarom, het heeft ook mijn hart gestolen. Als kind verbleef ze elk jaar in het koloniehuis en moest ze er pap met brokken eten maar de aantrekkingskracht van het eiland bleef groot. We overnachtten in hetzelfde hotel als waar zij bijna jaarlijks samen waren en op dezelfde kamer op de begane grond. De vier dagen dat we er waren scheen de zon volop dus de tweede dag gingen we naar het strand en deed mijn lief wat hij beloofd had. Ik heb prachtige foto’s kunnen maken. Hij stond in het water toen ze meegenomen werd. Het was een heel waardevol moment en een eer om uitgenodigd te zijn.
Ik geloof steeds minder in toeval want toen we in de ochtend aan het ontbijt zaten werd ons meegedeeld dat het hotel ging stoppen en over enkele weken volledig zou worden gerenoveerd. Het is overgenomen en verandert in een wijnbar en theehuis. De 16 logeerkamers blijven in werking behalve de kamer die mijn lief altijd reserveerde, die kamer wordt kantoorruimte. Dit afscheid is dus een drastisch afscheid.
Toen we op de laatste dag door het hotel liepen vroegen ze of we die avond weer mee aten maar nee, we hadden bij de Tox gereserveerd want hadden zin in mosselen. Komt mooi uit werd ons gezegd want hier is het restjesavond, we gaan morgen al beginnen met de boel leeg ruimen. In de avond dronken we nog wat in de bar en vertelde mijn lief zijn verhaal aan de oudere man achter de bar. Mijn lief opperde dat hij wel een aandenken zou willen hebben, omdat hij er al jaren komt. “Wat vind je leuk?” werd hem gevraagd? Die klok! Dan neem je die klok toch mee. Even later kwam er een jongeman aanlopen, legde een loodzware koperen klok op de bar en zei, neem die ook maar mee! Dat was maar van korte duur want er werd gegild, nee joh, dat is een antieke scheepsklok van Jelle, Jelle heeft daar de sleutel van!! Vergissing.
Het waren hele mooie dagen en ik maakte prachtige foto’s van zeehondjes, wadden, eb en vloed en zoal meer en we hebben heerlijk kunnen zonnen in de duinen maar het afscheid was erg drastisch. Toen we onze koffers naar de dichtbij zijnde bushalte trokken keken we meerdere malen om naar het stilleven achter ons, opgestapelde tafels en stoelen op de stoep, op naar een nieuwe toekomst.
Alleke
