Alleen. Wie is dat niet? Er zijn altijd mensen om je heen maar in de kern ben je alleen; vanaf je geboorte tot je dood. Er wordt voor je gezorgd maar je blijft een individu. Ervaring leert je dat als puntje bij paaltje komt, je er alleen voor staat. Zeker als je het karakter hebt van niet zeuren maar doorgaan. Niet klagen maar dragen.
Voor anderen is het dan vaak onduidelijk, want als ze aan je vragen hoe het met je gaat is het antwoord meestal; ‘goed hoor’. Daar tegenover staat dat mensen die veel klagen en vragen als negatief bestempeld worden. En ook dat is niet goed, want mensen haken af. Dus eigenlijk ben je altijd alleen, hoe dan ook.
Een oplossing voor dit gegeven is er niet. Wel kun je het iets verzachten door een huisdier aan te schaffen. Met een huisdier kun je een intense band opbouwen en je bent nooit alleen. Er is onvoorwaardelijke wederzijdse liefde.
Zeker een hond is altijd blij als hij je ziet en is trouw en aanhankelijk. Je kunt je verhalen kwijt, voordat je tegen jezelf gaat lullen. De binding met een huisdier kan intens zijn, ook zonder woorden.
Als je zo om je heen kijkt zie je veel mensen die alleen zijn
Als je zo om je heen kijkt zie je veel mensen die alleen zijn. Zeker als de omgeving er naar is, zoals op ons winteradres. Je beseft dat het je voorland is, maar het is wel erg confronterend. Gelukkig ben je het overgrote deel van het jaar midden in de natuur en onder de mensen. Maar dan wordt het te koud en vlucht je naar je ook fijne onderkomen waar het altijd lekker warm is (je berenhol).
Maar oh jee, als je uit het raam kijkt zie je alom achterover geleunde grijze hoofden die de hele dag uitrusten of…..? De meesten zijn alleen en doen de hele dag niets lijkt wel. Je ziet nergens beweging en het is muisstil, het lijkt zelf wel alsof ook de vogels hier allemaal uitrusten, want je hoort amper een vogelgeluidje.
Binnenkort doen we een bakkie oké?
De benedenbuurvrouw is sinds kort weduwe en de naaste buurvrouw (nog jong, maar gehandicapt) heeft je al enkele keren aangesproken en uitgenodigd voor een kopje koffie. Ze vraagt of je last hebt van haar muziekkeuze (Hardrock). Nee hoor, absoluut niet meid is je antwoord en je zegt er bij; binnenkort doen we een bakkie oké? ‘Graag’, antwoordt ze.
Inmiddels is ze op visite geweest en hebben we samen Highway to Hell gezongen. Het plan is om ook bij de benedenbuurvrouw aan te bellen en te vragen of ze een stukje wil wandelen, want dat doet ze graag. Ik denk liever dan zingen.
Dan heb je ook nog de onderbuurvrouw, die heeft al een paar keer met een warrig verhaal aan de deur gestaan met de vraag of we last hebben van haar gehoest, maar ook of dat we bij haar midden in de nacht al een paar keer op de deur hebben geklopt. Nee hoor, echt niet, waarom zouden we dat doen? Ben je bang alleen vraag ik. Misschien ook met haar iets af spreken? Dit lijkt toch op een wanhopige roep om aandacht?
Zo kom je toch weer bij hetzelfde uit. We zijn allemaal hartstikke alleen en eenzaam en het enige wat een beetje helpt is zo nu en dan elkaar wat aandacht geven. Maar vergeet vooral ook jezelf niet en ga op zoek naar een leuke groepsactiviteit zoals yoga wandelen keramieken of wat dan ook. Als je maar onder de mensen bent maar ook oog hebt voor mensen die ook dát niet meer kunnen.
DOEN!! Daar help je ook jezelf mee.
Marian
