Minirok, spijkerjasje, laarzen met plateauzolen, getoupeerd haar en gitzwarte oogmake-up. Zo ging ik
naar mijn eerste concert in Paradiso. Negentien jaar, een kind nog maar wat voelde ik me volwassen
en ‘vrouw van de wereld’.
Die avond was ik totaal geïntimideerd door die legendarische rocktempel, het onstuimige publiek en de sigaretten en hasj dampen.
Gisteren, 51 jaar later en inmiddels 70 jaar, was ik weer in diezelfde rocktempel. En opnieuw was het een beleving. In comfortabele broek, natural look, op sneakers en met minder haar, was ik bij het concert van Michelle David.
1974: om me heen vooral leeftijdgenoten, jongens en meisjes met lang haar in Afghaanse jassen. Nu: alle leeftijden maar vooral 50-plussers. Helemaal volgens de trend 50 is het nieuwe 20!
Het is al een tijdje geleden dat ik een concert bezocht. Angst voor grote menigten, drukte en veronderstelde drank en drugs, weerhouden me van muzikale optredens. Mijn angst is irreëel maar toch beheerst het me.
Soms lukt het, hier niet naar te luisteren en laat ik me meeslepen door muziek, een zaal vol mensen die van hetzelfde genieten, uit m’n hoofd te zijn en in het muzikale moment.
Je jas bracht je naar de garderobe en je deelde een blowtje met een onbekende buurman
1974: Paradiso was een beetje houtje-touwtje, een kaartje kocht je aan het loket en je kreeg een stempel op de hand ter controle. Je jas bracht je naar de garderobe en je deelde een blowtje met een onbekende buurman.
Nu: is Paradiso een geoliede organisatie en koop je tickets online, reserveer je online een locker voor je jas, ter controle wordt je QR-code gescand, de artiesten zijn duidelijk op het podium te zien (geen hasj en sigaretten dampen) en om je heen worden telefoons in de lucht gehouden om te filmen en selfies te maken.
Wat hetzelfde is gebleven? De fysieke aanrakingen. De zaal is vol en mensen willen voor-, achter-, links- en rechts langs je op zoek naar een betere plek of bier. Dus een tikje op je schouder, een vriendelijk duwtje in de zij of een flinke douw in je rug … je ontkomt er niet aan, maar ach het is niet kwaad bedoeld.
En dan het concert zelf: Dawn brothers en The Tibbs traden op in het voorprogramma. Echt goeie muziek maar niet mijn favoriete stijl; toch blij met deze ‘bijvangst’.
Ik ben gekomen voor powerhouse Michelle David, die ik alleen van tv ken. Ze zingt soul en gospel, met uitstapjes naar jazz. Geweldige stem, opwindende performance, enorme haardos (ik ben jaloers). Strakke blazers en ritmesectie, alles was goed. Michelle heeft humor, oogt krachtig, deelt ervaringen uit haar persoonlijk leven, zingt van gevoelig tot opzwepend uptempo.
Stil staan kan niet, de hele zaal danst
Een brok energie dat ze deelt met haar publiek. Ze zingt over will we have peace en over if you fall or loose, get up and try it again. Levenslessen! https://www.youtube.com/watch?v=5fvTGxBbnLQ. Stil staan kan niet, de hele zaal danst.
Een beetje leuk ouder worden? Ga naar een concert van je lievelingsmuziek, drink een glaasje van te voren met leuke vrienden en aan het einde van de avond ga je the jerk dansend naar huis.
Zo was het in 1974 en nu nog steeds.
Nu nog even aan die verdomde angsten werken.
