Wat een tijd, wat een tijd en wel voor iedereen. Rijk arm jong oud niemand uitgezonderd voelt de angst en de pijn, waarschijnlijk krijgt daardoor ons samenhorigheidsgevoel een flinke oppepper.
Ik mag het misschien niet hardop zeggen of schrijven maar ik voel ook iets van gerechtigheid. Alsof de al heel lang overvolle emmer eindelijk overloopt. We moeten met z’n allen onze samenleving veranderen want onze aarde is te klein en te kostbaar om klakkeloos door te gaan zoals we als vanzelfsprekend deden. Wie denkt niet regelmatig van, hoelang gaat dit nog goed?
Er zijn de laatste jaren ontelbare rampen geweest die veel vernietiging veroorzaakten. Eigenlijk staat de wereld al een lange tijd op zijn kop. Steeds opnieuw waren we begaan met onze medemens. Toch pakten we de draad snel weer op want, het is ver van ons bed, wat kunnen wij er aan doen? Wij leven ons luxe leventje en willen er niets van missen. Nu is er geen uitweg en moeten we met z`n allen vele stappen terug, allemaal.
Regelmatig denk ik in deze moeilijke tijd aan milieuactiviste Greta Thunberg, het pittige kind dat verschil maakt en nu hulp krijgt. Waarvan? Van wie? Wie kan mij dat vertellen? Al roep ik al heel lang dat moedertje Aarde boos op ons is. Primitief? Dan maar primitief, maar ik geloof er in. Ik geloof in iets hogers, iets onvatbaars, iets wat ingrijpt als er grenzen worden overschreden en je kunt het noemen hoe je wilt. Mijn geleefde leven heeft me geconfronteerd met iets wat ik een energiecirkel noem, maar het hielp me wel om verder te kunnen. Krijgen wij nu met z`n allen die hulp?
Onze ogen worden geopend, want we hielden ze krampachtig dicht voor alle nare en erg lastige dingen om ons heen. Het vernietigen van de natuur maar ook het uitsterven van allerlei dieren en nog veel meer naars. Dankzij onze levenswijze keken we oogluikend toe omdat we ons hierin klein en machteloos voelen. We kunnen niet langer onze ogen sluiten.
Het begin is gemaakt, want we worden liever en zorgzamer voor elkaar. We letten op de al wat ouderen onder ons waar ik zo langzaamaan ook bij ga horen. En we horen de vogeltjes weer fluiten. Houden we dit vast? Doen we er wat mee of slaat het egoïsme weer snel toe? Wat gebeurt er als deze crisis veel langer gaat duren?
Blijven we zorgzaam en begripvol of slaat het om in ieder voor zichzelf. Ik heb vertrouwen en wil dat niet verliezen.
Marian
