Wim stort zich op de volgende 'pensionado-activiteit'; een dagje uit met de trein. De dal-urenkaart met 7 keuzedagen brengt hen meestal zonder problemen op de gewenste plek.
Column: dagje uit in eigen land
We gaan een dagje uit met de trein. Ook zo’n echte pensionado-activiteit. We hebben een dalurenkaart met 7 keuzedagen aangeschaft. Op die keuzedagen kunnen we de hele dag ‘vrij’ reizen. Hartstikke leuk voor een stedentrip of een dagje wandelen of fietsen in een mooie omgeving. Dit abonnement is voor ons een stuk voordeliger dan de dagkaarten die we in het verleden kochten bij de welbekende drogisterijketen of het aloude warenhuis.
Zo hebben we inmiddels dagtripjes gemaakt naar o.a. Maastricht, Leeuwarden, Nijmegen en nu gaan we naar Breda. We hebben op internet een prachtige NS-wandeling gevonden door en langs de mooiste plekjes van de stad en door het Mastbos. Natuur, cultuur, historie en heerlijke terrasjes bijeen. En de voorjaarszon schijnt uitbundig! We vinden dit heerlijk om te doen, vooral omdat je zo gemakkelijk en ontspannen reist. Je gaat zitten (in de daluren is er altijd wel plek) en je komt vanzelf op de vooraf bepaalde locatie. Precies op de geplande tijd kwamen we aan in Breda, we hadden geen seconde vertraging. Dat is heel anders dan tijdens onze vorige keuzedag.
Toen wilden we het nuttige met het aangename verenigen: een aantal Brabantse stadjes bekijken en dat combineren met een bezoekje aan een schoonzus, die noodgedwongen enkele dagen in het ziekenhuis van Goes bivakkeerde. Nee hoor, niets ernstigs, als je complicaties na een blindedarmoperatie daaronder mag scharen. De bezoektijden zijn rond lunchtijd, dus besloten we – om iets meer speling te hebben – het eerste stukje van de reis vol tarief te reizen en de keuzedag pas bij de eerstvolgende overstap te activeren.
In Rotterdam moesten we de tweede overstap maken: de trein richting Vlissingen. Maar dat liep anders. Er ging geen rechtstreekse trein naar Vlissingen in verband met een kapotte bovenleiding bij Roosendaal. Op de NS-app lazen we dat het probleem rond 11.00 uur wellicht opgelost zou zijn. We stapten dus maar in de trein naar Dordrecht. Via Dordt konden we naar Oudenbosch. Vandaar moesten we met vervangend vervoer (een bus) naar Roosendaal. We liepen het perron op in de veronderstelling dat we de kapotte bovenleiding inmiddels waren gepasseerd. Dat had ‘iemand’ ons verteld. Niet dus. Weer een wijze les: hoe goed bedoeld ook, niet luisteren naar mensen die het allemaal wel weten…
Gelukkig kwam een NS-medewerker ons vertellen dat we ook hiervandaan met een bus verder moesten reizen naar Bergen op Zoom en vandaar konden we wel weer door met de trein. De tijd voor ons ziekenbezoekje begon te dringen. Volgens de normale planning hadden we rond 11.00 uur in het ziekenhuis kunnen zijn, maar dat werd al met al over half een. Gelukkig deed het personeel in het ziekenhuis niet moeilijk, zodat we toch nog een poosje gezellig hebben kunnen kletsen. Overigens reden ’s avonds ook de bussen nog steeds op dit traject. De reparatie duurde dus iets langer dan eerder op de dag werd verwacht.
En ga ik nu – in navolging van half treinreizend Nederland – ook mopperen op de NS en ProRail? Nee, hoor. Dit soort calamiteiten kunnen gebeuren. Met man en macht en inzet van heel veel mensen en bussen werd ervoor gezorgd dat iedereen op de plaats van bestemming kon komen. Op veel plekken werd gratis koffie of thee aangeboden. En natuurlijk heb ik makkelijk praten, voor ons zat er geen echte tijdsdruk achter. Dat is anders als je naar school of werk moet.
Nu vraag je je natuurlijk af, wat het verhaal over de storing met een dagje Breda te maken heeft. Daar kom ik nu op.
Aan het einde van deze leuke dag Breda wilden we naar Utrecht om te gaan eten en daarna terug te reizen naar onze woonplaats. In Den Bosch moesten we overstappen. Op de elektronische borden liep de vertraging voor onze trein heel snel op. In een mum van tijd al 10 minuten. Een flashback…. We zagen de bui al hangen. “..have you ever seen the rain, comin’ down on a sunny day?” hoorde ik Creedence Clearwater Revival in mijn hoofd zingen. We besloten te kiezen voor de sprinter in de richting van Utrecht, die op het punt stond te vertrekken. Na twee stops stoof de Intercity ons voorbij. Verkeerde keus…?
Ach, wij hebben tijd zat. Ons boemeltje had als eindbestemming Den Haag. We zijn in Utrecht toch maar blijven zitten en zijn uitgestapt in Gouda. Weten we net iets beter de weg en hoeven we niet te zoeken naar een restaurant. We hebben daar heerlijk gegeten en zijn daarna weer ingestapt voor de laatste etappe naar huis.
Al met al weer een heerlijke dag!
Wim
Wil je reageren? Mail me via vermeijmeringen@ziggo.nl
