Ooit leidde ik een chaotisch leven met man en kind, half in Italie, half in Nederland en veel heen en weer gereis. Dat bleek slecht voor de, toch al broze, relatie. We gingen uit elkaar. Ik bleef met kind in Nederland wonen en de man ging terug naar zijn gezellige familie in een klein dorpje in Zuid Italië.
Zijn oorspronkelijke gezin bestond uit vader, moeder, vier broers en een zusje. De vader had een kleine onderneming en elk kind had z’n taak in het bedrijf. Naar Italiaanse familietraditie bouwde vader een palazzo boven het bedrijf, waar op elke verdieping, twee kinderen met hun gezin gingen wonen.
Het zusje kreeg nooit de gelegenheid een eigen gezin te stichten want de broers waren nogal bezitterig en zuinig op haar: geen man was goed genoeg. Jammer genoeg legde zij zich neer bij de situatie, verpieterde een beetje en bleef in het palazzo wonen als suikertante die mee hielp de vele neefjes en nichtjes op te voeden.
Mijn contact met de man verwaterde. Wat bleef was het contact met neven, nichten, zwagers en schoonzussen
Mijn contact met de man verwaterde. Wat bleef was het contact met neven, nichten, zwagers en schoonzussen. De afgelopen vijfentwintig jaar zagen we elkaar weinig, maar elke Kerst, Pasen, verjaardag of geboorte van weer een kleinkind, belden we uitgebreid met elkaar; de laatste jaren zelfs met beeld!
Ik heb warme herinneringen aan dat hartelijke familieleven waarvan de schoonzusters beweren: ‘natuurlijk is het leuk als je een paar weken per jaar in het palazzo komt logeren. Het is iets anders als je dag in dag uit op elkaars lip zit’.
Toen ik met pensioen ging, was er eindelijk tijd om langer in het familiepalazzo te logeren. Ik ben gek op de theatrale levenshouding van die drukke familie: altijd luidruchtig, aanhankelijk en sentimenteel. Constante kritiek op die brutale kinderen om hen daarna in tranen weer in de armen te sluiten. De schoonzussen maakten plannen om samen potten tomatensaus te maken volgens familierecept en met de zwagers zouden we de eigen wijn bottelen.
Engelse drop, rookworsten, stroopwafels en spekkoek werden ingepakt
De reis werd geboekt, de stroopwafels, Engelse drop, rookworsten en spekkoek werden ingepakt en we spraken af dat ik bij het eenzame schoonzusje zou logeren. Eindeloos bijpraten over het leven. Dat was de bedoeling.
Maar nu, juli 2023, veroorzaken broeikasgassen een drama: een hittegolf in Zuid-Europa. Het was te verwachten maar niemand had er ooit serieus rekening mee gehouden. De berichten van de familie in Zuid Italië zijn alarmerend. Het is al dagenlang code rood, dat wil zeggen een temperatuur van 40° met pieken van 45°. Drinkwater wordt ingeslagen, winkels, scholen en kantoren zijn ’s middags gesloten en geluidswagens rijden door het dorp en roepen op, om tussen 11.00 en 18.00 uur zoveel mogelijk binnen te blijven.
Tijdens de videogesprekken zijn in de kamers van het palazzo gonzende ventilatoren te zien en het lijkt eeuwig te schemeren in huis want alle luiken zijn gesloten. De hele familie staat voor het laptopscherm: ‘ci vediamo in Ottobre sicuramente …..’, want een ding is zeker: op dit moment is een logeerpartij niet fijn; hopelijk gaat het in oktober beter.
Ik stuur selfies waarop ik door storm en regen boodschappen doe
Elk jaar in april wordt Earth Day gevierd, met als doel milieubewust gedrag te stimuleren. Tot nu toe met weinig resultaat. We zijn niet gestopt met het verbranden van fossiele brandstoffen en zolang we dat niet doen, blijft het klimaat opwarmen en worden hittegolven frequenter en intenser. Komt het ooit zover mens, milieu en economie met elkaar in evenwicht te brengen, zodat de aarde niet uitgeput raakt?
Arme familie in Zuid Italië die zucht onder de verzengende hitte. En ik, ik stuur de schoonzussen selfies waarop ik door regen en storm fiets om mijn boodschappen te doen. Ik weet dat de schoonzusters, net als ik, nieuwe plannen maken voor het najaar wanneer we elkaar hopelijk weer zien in het palazzo vol neven, nichten, schoonzusters en zwagers.
