Ik ben dol op mannen maar het zijn toch de vrouwen met wie ik het meest vertrouwelijk en openhartig durf te zijn. Ooit gingen de gesprekken met vriendinnen vooral over pubers, liefdes en carrières. Tegenwoordig, we zijn allemaal 70+, raken we niet uitgepraat over onze gezondheid: de hoge bloeddruk, spataders, trage motoriek, stijfheid in onze gewrichten, wel of niet laten prikken tegen gordelroos en de instorting van het libido.
Mannen hebben hier ongetwijfeld ook last; alles wordt minder, niet leuk maar laten we onze humor niet verliezen.
De humor was ver te zoeken toen ik me een tijdje geleden ronduit ellendig voelde vanwege ontstekingen in tandvlees, kaakbot en bijholtes. Het was pijnlijk, akelig, angstig, mijn dagelijks leven was totaal ontregeld. In zo’n geval wil ik compleet isolement, zelfs geen vriendinnen om me heen.
Ik belandde met mijn klachten bij een hypermodern tandheelkundig centrum
Uiteindelijk belandde ik met mijn klachten bij een hypermodern tandheelkundig centrum waar ik, volgens hun profiel, met zorg en menselijke maat behandeld zou worden. Om een behandelplan vast te stellen keken vele specialisten naar mijn odontologisch probleem: de tandarts, mondhygiëniste, parodontoloog, paro-preventie assistente.
Mijn behandelaar werd Jelle, tandarts in opleiding. Jong, knap, aardig en met humor; ik voelde me veilig.
Jelle legde uit wat hij ging doen en hoelang het ging duren. Al babbelend ging ik zitten in de behandelstoel. ‘Geniet maar van onze nieuwe ergonomische stoel, helemaal hydraulisch, van alle gemakken voorzien en ik kan alles bedienen met knopjes en een light touch-pedaal’, Jelle klonk trots.
Hij sjorde aan de leuningen en trapte flink op het pedaal
Ik constateerde dat het niet heel ‘light-touch’ was want ondanks zijn inspanningen, bewoog de stoel geen centimeter. ‘Het zal toch niet aan mijn gewicht liggen’, dacht ik even maar dat absurde idee, zette ik uit zelfrespect gauw uit mijn hoofd. Ik kon niet precies zien wat Jelle deed, welke knopjes hij indrukte, maar hij sjorde aan de leuningen, trapte flink op het pedaal en werd langzaam rood: ‘nu denkt u natuurlijk dat ik niks kan, maar u bent de eerste patiënt vanochtend, de stoel moet nog even op gang komen; het komt goed’.
Ik kreeg de slappe lach, want ineens schoot de rugleuning omlaag en mijn benen vlogen omhoog. Toen weer zwaaide de stoel naar links, naar rechts en mijn rokje wapperde slordig alle kanten op. Uiteindelijk kwam ik tot stilstand in de juiste positie. Jelle keek triomfantelijk (zie je wel, alles werkt) en stond met zijn ‘gereedschap’ in de aanslag. ‘even wachten’ hikte ik ‘even uitlachen voordat je met mondspiegel en haakjes aan de slag te gaat’.
Ik kan niet zeggen dat de behandeling aangenaam was maar de ingreep was noodzakelijk. Na een uurtje trekken en duwen, speeksel wegzuigen en snerpende boorgeluiden, was ik klaar.
‘Blijf maar even liggen om bij te komen’ zei Jelle en toen lachend ‘of zullen we nog een rondje achtbaan doen?’ Zo gebeurde het dat ik op en neer en van links naar rechts zweefde met Jelle aan de knoppen. Vrouw van 70 met man van 25 in de speeltuin van een tandheelkundig centrum.
