Column: de telefoon, lifeline naar de wereld

Column: de telefoon, lifeline naar de wereld

Vorige week reisde ik naar Barcelona. Eindelijk weer een weekje bij de kinderen. Heerlijk slenteren door die gezellige straatjes van Sant Antoni en met veel liefde elke ochtend de kleinkinderen naar school brengen. Het leven is goed.

De vorige keer werd ik ‘begeleid’ door vriendin Ineke. Nu ‘escorteerde’ vriend Edward mij, die op bezoek ging bij zijn bestie Erik. Heel fijn om samen te reizen want naarmate ik ouder word, speelt angst een steeds grotere rol in mijn leven.

Angst voor grote menigten, voor mensen die hard schreeuwen, voor dieren, voor extreem weer, bang om te vallen, en sinds een paar jaar, zie ik  enorm op tegen vliegen. Dus blij met Edward.

Waarschijnlijk uit mijn achterzak gegleden, op de achterbank van de taxi

En toen gebeurde het. Op de eerste dag in Barcelona. Ik verloor mijn telefoon. Waarschijnlijk uit mijn achterzak gegleden, op de achterbank van de taxi. Navraag leverde geen gevonden toestel op.

Stel je even voor. Jouw archief, agenda, wegwijzer, bankapp, NS reisplanner, notitieblok; alles in je telefoon. Adressen en telefoonnummers: in je telefoon niét in je hoofd. De boardingpass voor de terugvlucht, emails, alles in dat ene device. Onmisbaar voor het contact met vrienden en familie, voor boekingen en betalingen, om de weg te vinden. Herkenbaar?

Telefoonloos. Als het je niet zelf overkomt lijkt het heerlijk even onbereikbaar te zijn. In werkelijkheid is het een drama. Ineens was het leven minder goed.

Nadat ik kamer, koffer en kast, vier keer overhoop had gehaald, daalde de situatie pas echt in en overzag ik de consequenties met ontzetting.

Van de jongens en mijn zoon: geen telefoonnummer. Ook geen adres, maar gelukkig wist ik wel hoe ik er moest komen. Dus er naar toegelopen, aangebeld maar het was zaterdagavond en iedereen was buitenshuis aan het genieten. Briefjes kon ik niet achterlaten want ik kwam niet door de centrale ingang, laat staan tot de voordeur.

Het zweet brak me aan alle kanten uit

Zijn mijn bankgegevens veilig, welke afspraken heb ik de volgende week, hoe kan ik mijn vlieggegevens vinden, hoe moet ik contactloos betalen en contactloos in- en uitchecken in de trein. Het zweet brak me aan alle kanten uit.

Die week in Barcelona was ingewikkeld. Ik laat verdere details achterwege, maar wat me pas echt verbijsterde was dat ik mijzelf niet herkende. Paniek, hartkloppingen, het huilen dat nader stond dan het lachen. Logisch denken werd belemmerd door de vele beren die ik op de weg zag.

Ik definieer mezelf als rustig, gestructureerd, optimistisch, met de lach die nooit ver weg is. Niets bleek minder waar. Onrustig, emotioneel, kwaad vanwege mijn onvoorzichtigheid, twijfel over mijn geestelijke gesteldheid (ben ik aan het dementeren?) zelfmedelijden. Wie ben ik nou echt?

Terug in Nederland, was mijn eerste gang natuurlijk naar mijn ‘telefoonmannetje’. Nieuwe telefoon uitgezocht die ik morgen kan ophalen, startklaar, ge-update en hopelijk met veel teruggevonden data. De afspraak van morgen, kon ik terugvinden op een briefje in de fruitschaal. De afspraak daarna, een bezichtiging van een eventueel nieuw appartement, had ik op het prikbord geschreven. So far so good; dementie valt dus mee en de ramp blijkt te overzien.

Toen ik jonger was heb ik voor hetere vuren gestaan

Enige reflectie is op z’n plaats. Volgens mij heeft dit onvermogen tot relativering, deze zwarte blik, het niet om kunnen gaan met tegenslag, met ouder worden te maken. Toen ik jonger was, heb ik voor hetere vuren gestaan, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit dacht: ‘laat me nu maar dood gaan’.

Nu ik ouder ben, voel ik me afhankelijk en kost de snelheid van het leven soms moeite. Daarbij, volg ik lang niet alle digitale technologieën en ontwikkelingen. Dat maakt onzeker met alle gevolgen van dien.

Ik zeg altijd dat ik het best functioneer in mijn eentje. Een solist die familie en vrienden pas opzoekt, wanneer ze er aan toe is. Nu blijkt dat ik toch grote behoefte heb aan warmte en vertrouwd gezelschap; ook op niet geplande momenten en niet alleen als ik in nood zit. Gewoon aangeraakt worden (letterlijk en figuurlijk) doet mij goed, samen genieten is leuker dan in mijn eentje.

De moraal van dit verhaal: je kunt niet alles plannen en als er zich onvoorziene situaties voordoen: meebewegen en verdergaan.

Ondanks de telefooncrisis, was het heerlijk in Barcelona. Een soort tweede thuis en toch anders. Hierover de volgende keer meer.