Column: de tijd vliegt

Column: de tijd vliegt

Als een flits passeren de dagen. Zo ga je op vakantie en zo ben je weer thuis. Zo gaat dat met veel in je leven. Als het lang duurt is het saai of je gaat je vervelen. Een alternatief is de hele dag op een stoel naar de klok te gaan zitten kijken, maar dat maakt je leven niet leuker lijkt me.

Als je jong bent ligt het leven voor je. Als je ouderen ziet denk je; ‘goh gelukkig ben ik nog niet zover, dat duurt nog héél lang’. Tot jezelf wat ouder wordt. Dan merk je dat de wijze opmerking; ‘geniet van het leven, want het duurt maar even’ een waarheid is.

De weg terug is lang en je pad vooruit erg kort

Als je nu over je schouder kijkt, is de weg terug erg lang en je pad vooruit erg kort. Dat besef je steeds vaker. Dus het het is zaak de dag te plukken en hem zo mooi mogelijk te maken.

Menigeen van ons ouderen heeft een pijntje hier of een pijntje daar. Je merkt dat het je niet lukt om de hele dag super productief te zijn. Op onze vereniging wordt van je verwacht dat je een steentje bijdraagt, zodat we het meeste in eigen hand kunnen houden. En dat is erg veel.

Er is veel natuur dus in het groen werken wordt erg op prijs gesteld. Zo zijn er erg veel klussen die gedaan moeten worden. In het najaar worden werk weekenden georganiseerd waar je je bij aan kunt sluiten en kunt doen wat binnen je vermogen ligt.

Gelukkig kent onze gemeenschap vele gezichten; van dokter tot timmerman. En ben je erg onhandig dan kun je altijd nog koffie zetten of konijnengaten dichtmaken. Trouwens, de advocaat staat ook te snoeien of broodjes te smeren hoor.

Er zijn gelukkig steeds meer jongeren die lid willen worden, maar ouderen zijn er ook nog steeds genoeg. En terwijl sommige ouderen al blij zijn als ze hun eigen plekje kunnen onderhouden, werken anderen voor twee voor de vereniging.

Hulp vragen blijft lastig en dat is het laatste wat je doet

Als je in de situatie belandt dat je partner zwakker wordt is daar heus wel begrip voor. Jijzelf doet wat je kunt, ook al is je rug aardig verzwakt en is een uurtje in het groen meer dan genoeg. Hulp vragen blijft lastig en dat is het laatste wat je doet.

Regelmatig zijn er paniekmomenten, want dan moet je ingrijpen en 112 bellen. Gelukkig is dat mogelijk en minder lastig om te vragen, want ze zijn steeds bereid om supersnel te komen en nemen je liefdevol alles uit handen. Dan kun je weer ademen, want het is elke keer spannend.

Nu zit je alweer een traject verder en moeten we iets doen met het dringende advies van de artsen. Reanimeren wordt niet geadviseerd, want de kans dat je er als een kasplantje uitkomt is heel groot. De arts geeft je een brief en die zit te branden in je tasje.

De brief moet ingevuld en ondertekend worden door je partner. Zo niet en is er een kritische toestand dan zullen de verplegers meteen gaan reanimeren als er geen brief is van de patiënt dat hij dat niet wil.

Lieve mensen, pluk de dag.