Al jarenlang is lopen een grote noodzakelijke hobby van me, want het geeft rust en ruimte in je hoofd. Enkele jaren terug liep ik met mijn twee kanjers van honden hele afstanden, maar helaas moet ik die missen. Ik mis mijn maatjes heel erg. Als je met een hond loopt wordt er niets van je verwacht. De hond vermaakt zich prima en heeft zelfs een beschermende functie.
In mijn nieuwe leven stap ik dagelijks in mijn enorme maar vederlichte wandelschoenen. En loop ik een mooie route door de prachtige omgeving waar ik nu verblijf. Vanaf de camping wandel ik zo de Maashorst in waar de runderen inmiddels achter een afrastering grazen, want er zijn vorig jaar enkele ongelukken gebeurd tussen mens en dier. Tja, ouders beschermen hun jong.
Al twee keer ben ik verdwaald, want er zijn ontelbare paden waar ik nogal eens van af wijk. Ik ga het avontuur tegemoet of het pad loopt dood, waardoor ik noodgedwongen een heel stuk terug moet om weer op het rechte pad te komen. Mijn zorgeloosheid blijft groot, want dat is wat er gebeurt tijdens de wandeling. Alle muizenissen in mijn hoofd verdwijnen en thuis kom ik heus wel weer al is het via een omweg.
Soms wordt mij gezegd, ‘dat jij dat durft zo in je eentje in de bossen’, waarop ik de persoon verbaasd aan kijk, want waar zou ik bang voor moeten zijn? De engste verhalen worden me verteld over een beroving op straat of een overval in een winkel maar ik laat me niet bang maken, de wandelingen zijn voor mij te waardevol.
Er is na de grote veranderingen in mijn leven alweer aardig wat tijd gepasseerd. Ik merk dat er steeds minder muizenissen zijn. De grootste zorgen zijn voorbij en ik ontdek dat er steeds meer ruimte vrij komt voor genieten en mijn tijd in kan vullen met dingen die ik leuk vind.
Oké, ook bij ons is vanwege corona de kalender leeg maar we vervelen ons nooit. Mijn dagelijkse wandeling is van mij en zorgt zowel letterlijk als figuurlijk voor een opgeruimde geest. Zo nu en dan sta ik met mijn armen uitgestrekt stilletjes midden in een prachtig stukje bos en laat het binnen komen. Wat is dit belangrijk en wat dank ik moedertje natuur dat ik hier kan zijn; hier op deze plek midden in de natuur.
Soms krijg ik een nostalgisch gevoel, want waar ik opgroeide was ook bos en hei waar we dagelijks speelden in het zand bij het konijnenbos.We groeven diepe zitkuilen en klommen hoog in de overhangende takken. In de korenvelden maakten we complete woningen tussen de korenbloemen waar we in de platgetrapte kamer aan vers geplukte heerlijk zoete suikerbieten knabbelden.
Als ik even alleen wilde zijn ging ik plat in de hei liggen om naar de wolken te kijken, niemand die me zag. Op een dag nam ik mijn kacheltje mee naar de zitkuil in het bos inclusief minnipannetje waxinelichtjes en pannenkoeken beslag. Het waxinelichtje ging in het kacheltje en ik verwende al mijn vriendjes en vriendinnetjes op een vers gebakken pannenkoekje. Wat een feest! Het verzorgende zat er blijkbaar al vroeg in.
Een ding valt me op, in deze coronatijd ben ik allang niet meer alleen op de wereld in het bos . Want naast avontuurlijke wandelpaden zijn er ook erg veel cross/ fietspaden en paardenroutes waarvan veel meer gebruik wordt gemaakt. Velen met mij ontdekken de weldaad van de natuur. Laten we er vooral erg zuinig op zijn
