Alle wegen leiden naar Rome zeggen ze, die van Wim uiteindelijk ook. Niet zonder een paar omwegen, maar wat was het de moeite waard!
Column: De weg die uiteindelijk naar Rome leidde
Ik ben dol op lezen. Ik verslind thrillers, maar ik hou ook van stripverhalen. Bij het oppassen zoek ik altijd eerst de Donald Duck van mijn kleinzoon op. Maar mijn favoriete stripreeks is Asterix. Ik geniet enorm van de verhalen over het dorpje in Armorica (Bretagne) in Gallië, dat er als enige in is geslaagd om de invasie door de Romeinen onder aanvoering van Julius Caesar te weerstaan. Dit met behulp van een toverdrank die ze oersterk en daardoor onoverwinnelijk maakt. De bewoners van het dorp zijn een nachtmerrie voor de Romeinen uit de omliggende legerplaatsen en een doorn in het oog van Julius Caesar. Asterix is een klein mannetje, maar wel heel slim. Samen met zijn vriend Obelix maakt hij veel reizen naar Rome en door het Romeinse rijk voor de meest uiteenlopende doeleinden. Ik heb alle stripboeken verzameld en heb ze allemaal stukgelezen. Steeds weer opnieuw ontdek je subtiele grapjes in woord of beeld. Geweldig om te zien hoe de vleugels op de helm van Asterix zijn gemoedstoestand weergeven en fantastisch ook die steeds terugkerende gevleugelde uitspraak van Obelix: ‘Rare jongens, die Romeinen’….
Romeinen… Rome…. Ja, er zijn vele wegen die naar Rome leiden. Maar ik ben er, ondanks meerdere pogingen, nog nooit geweest. We hadden een aantal jaren geleden een rondreis Italië geboekt, maar die moest ik annuleren, omdat ik geveld werd door de ziekte van Ménière. Zomaar uit het niets kreeg ik met onvoorspelbare tussenpozen een heftige aanval van draaiduizeligheid met misselijkheid. Die eerste aanval kreeg ik op mijn werk en mijn collega’s moesten me naar huis brengen. Ik was nergens meer toe in staat. Na een dag en een nacht op bed was er niets meer aan de hand. Maar – mijn hemel – wat was ik bang voor een volgende aanval. Een vervelend gevolg van die aanvallen is gehoorschade en oorsuizen. Ik draag nu gehoorapparaatjes en hoor constant licht gesuis in mijn oor. Ondanks jaren onderzoek is niet bekend wat de oorzaak is. Sommige patiënten hebben baat bij het dragen van een zogenaamde prismabril, ik gelukkig ook. Nadat mijn brillenglazen zijn aangepast heb ik geen aanval meer gehad. En de specialist gaf aan dat ik hier best 100 mee kan worden. Maar garantie gaf ie niet…
Vorig jaar hadden we weer een rondreis geboekt door Italië. Rome moesten we toen overslaan door een virusinfectie bij mijn vrouw (zie mijn column van vorig jaar). Onlangs vonden we op internet een mooie 5-daagse reis naar de Eeuwige Stad; een groepsreis met gids en die viel precies in een week zonder verplichtingen. Dus hebben we meteen geboekt en begin van deze maand gingen we echt!
Wat hebben we veel gezien: het Colosseum (heel indrukwekkend), het Forum Romanum, het Capitool (prachtig gebouw en wat een uitzicht!), de Joodse wijk, Tibereiland, de Engelenburcht, het Vaticaans Museum (wat een geweldige kunstwerken!), de Sixtijnse kapel (zo mooi met die schilderwerken van Michelangelo), de Sint Pietersbasiliek (we hebben er een mis bijgewoond; een bijzondere ervaring, ook zonder er een woord van te verstaan), de Trevifontein, het Pantheon, de Spaanse trappen, de wijk Trastevere, Piazza Navona, en nog veel meer.
En wat kregen we veel informatie over de stad via onze reisleidster Sandra en de lokale gidsen. Dat lokaal is met een korrel zout: het waren Hollandse dames die wonen en werken in Italië.
Rome, “waar het heden en de vele monumenten en gebouwen uit het verleden elkaar ontmoeten. Van het strak geordende patroon van de Romeinen, via de uitbundige pracht en praal uit de middeleeuwen en de renaissance naar de heerlijke Italiaanse mentaliteit van nu: Rome heeft het!”, aldus de website van de reisorganisatie. En dat kan ik niet beter verwoorden.
Vorig jaar was er één dag uitgetrokken voor Rome. Als ik zie wat wij nu in 4 lange drukke dagen hebben gedaan en dat afzet tegen die ene dag, hebben we dus toen maar een fractie gemist van wat wij nu allemaal hebben gezien en ervaren. Het waren 4 fantastische dagen. Heel vermoeiend, maar wat krijg je een energie van al die prachtige bouwwerken, beeldhouwkunst en schilderijen. Wat een geweldige kunstenaars hebben dit verwezenlijkt.
Rome: we hebben enorm van je genoten. En natuurlijk hebben we muntjes in de Trevifontein gegooid. Dus we komen (volgens de overlevering) zeker terug….
Wim
