Soms denk ik, zijn dieren niet minstens zo intelligent als wij? DE MENS, die zichzelf graag op een voetstuk plaatst ten opzichte van het dier.
Als je het geluk hebt om midden in de natuur te leven en daarbij ook nog alle tijd hebt om rond te kijken en te genieten van alles wat rondkruipt vliegt en zwemt. Dan kan het niet anders dan dat je er regelmatig aan twijfelt of wij alles beter doen. Oké, een dier uit zich anders dan de mens, maar dat is niet minder waardevol en belangrijk.
Gelukkig wordt het respect voor de natuur steeds groter en het inzicht hoe belangrijk elk schepsel op aarde is ook. Hopelijk is het niet te laat.
Vlakbij de camping is een prachtig natuurgebied waarin loslopende Wisenten (bizons red.) grazen. Maar omdat ze hun jongen verdedigden als er een loslopende hond op ze af kwam, of omdat de mens van heel dicht bij een foto wilde maken zitten ze voortaan achter een hek. Jammer. In Polen is het laatste oerbos van de wereld en daar grazen de wisenten in alle vrijheid. Ze zorgen ervoor dat de balans in het bos perfect blijft.
De taurossen (oeros red.) lopen nog wel vrij rond in het natuurgebied. Hopelijk blijft dit zo. Ze zijn erg groot, maar vriendelijk. Wel wordt verzocht ze niet te voeren en afstand te houden. Een beetje spannend is het wel en respect is vereist. Pas liep ik in het bos en hoorde ik wat. Vijftig meter achter mij liep de enorme stier met achter zich de hele kudde met dartelende jongen. Ik moest toegeven dat ik steeds omkeek of de afstand niet kleiner werd. Nee hoor, ze sloegen rechtsaf richting de weide met sappig jong gras in overvloed en waren totaal niet in mij geïnteresseerd.
Ik denk terug aan mijn honden en de band die ik met ze had. We verstonden elkaar met weinig woorden en ik mis ze nog steeds. Een hond past letterlijk en figuurlijk niet meer in mijn leven en dat is wel jammer. Ik moet aan mezelf toegeven dat een hond ongelukkig wordt in een appartement. En ook dat ik ouder word en daardoor minder sterk ben om een (grote) hond de opvoeding te geven die hij nodig heeft.
Als de winter weer gepasseerd is en het voorjaar zich aandient wonen we weer op de camping met uitzicht over de vijver, de vijver waarin mijn schildpadvriendjes wonen. Ik loop naar de rand van het water en ja hoor, na een paar minuten- nadat ze de hele winter in de modder hebben gewoond- komen ze naar me toe en vragen om wat te eten.
In de ochtend worden we rond vijf uur wakker gemaakt door het getierelier van het enorme koor vogels. Het is de moeite waard om eens te gaan leren welk geluid welke vogel maakt. Het is in één woord prachtig, ook de zanglijster die ik herken doet zijn uiterste best. Je raakt er vanzelf weer aan gewend, draait je om en slaapt nog lekker verder.
We zitten samen op het terras te genieten van een kopje koffie als mijn partner naar de grond wijst. “Kijk daar nou wat raar! Dat paarse blaadje beweegt vanzelf dat kan toch niet want het waait niet”. En inderdaad dat kan niet want onder het blaadje loopt een heel klein miertje driftig te slepen, want dat blaadje moet en zal naar het mierennest.
Dit miertje moet al zijn kracht inzetten om zijn doel te bereiken en zich nuttig te maken maar gaat onverstoord door.
Gelukkig zien we het gebeuren en gaan we niet klakkeloos bovenop dit hardwerkende wezentje staan. Groot en klein alles op aarde heeft recht op een volwaardig leven.
