Bijna al mijn vriendinnen zijn dun. Geen wonder, zij eten magere kipfilet, salades, appels en kiwi’s en gewokte groentes. Ze zijn al vol na één boterham met kaas en eten zelden een broodje kroket. Dit rigide regime kost geen enkele moeite want ze vinden het gewoon het lekkerste wat er is.
Daarnaast zijn ze ook dol op sporten. Het liefst elke dag, maar door gebrek aan tijd gaan ze ‘slechts’ vier keer in de week naar de sportschool of wandelen door het bos of fietsen een paar rondjes door de stad.
Ik ben dik of, een beetje vriendelijker; stevig. Volgens mijn magere vriendinnen ben ik een ‘vrouw met curves’. Lief bedoeld, maar het voelt toch dik. Geen wonder, ik houd van ribs, pasta met roomsausen, gefrituurde maiskoekjes, pittige kip van KFC én al die dingen die mijn superslanke vriendinnen ook eten.
Daarnaast houd ik niet van sporten. Met veel moeite kan ik me er toe zetten om elke dag tenminste 10.000 stappen te lopen of het ‘Ommetje’ en de bewegingsadviezen van Erik Scherder te volgen.
Terugkijkend heb ik mijn leven lang gejojood. En als ik me niet vergis was ik in amoureuze tijden op m’n slankst. Blijkbaar zit ik zo in elkaar dat als ik verliefd ben, het beste, het mooiste, het aantrekkelijkste van mezelf wil laten zien en dat is dus slank ….
Maar wat nu te doen. Ik kan toch niet geforceerd verliefd worden? De mannen die ik ontmoet zijn gezellig, leuk, geweldige gesprekspartners. We wandelen samen, we lachen heel veel, maar ik ben nooit verliefd en dus niet dun.
Mijn moeder kon fantastisch koken. Al mijn vriendjes genoten van die vreemde maar verrukkelijke Indische smaken. Wilden ze daarom verkering met mij? Later toen ik studeerde, niet meer thuis woonde maar de weekenden wel naar huis ging, belde ze van te voren: ‘wat wil je eten als je straks komt?’ Lieve moeder en een weekend culinair genieten. Kortom, ik weet niet beter dan dat eten lekker, troostend, verbindend en gezellig is. Maar het is geen reden om dik te zijn. Mijn zusjes zijn niet dik!
Genieten van smaak en geur, van samen aan tafel zitten, over eten praten, smaken ontleden, kookboeken lezen en voor een (klein) gezelschap verrassende gerechtjes maken. Eten hoort dus bij mijn stijl van leven en ja, ik weet het: nog steeds geen reden om dik te zijn.
Het is meer dat ik onmatig ben. Alles wat ‘lekker’ is, is verleidelijk en grenzeloos. Ik ben te lui om te sporten en doe er zo min mogelijk aan. Al vind ik de filosofie van Ad Visser, dat sporten ongezond is, hysterisch.
Ooit hoopte ik dat ik op deze leeftijd, verlost zou zijn van de frustraties over dik zijn, bevrijd van de ontevredenheid over mijn lijf, mijn gebrek aan wilskracht. Helaas, zeven en zestig jaar en nog steeds chagrijnig over mijn figuur.
Laat ik dan in elk geval maar zorgen dat ik gezond en soepel blijf en dapper die 10.000 stappen blijf zetten. Elke dag. Misschien komt het er dan ooit nog van, dat ik mijn positieve body features ga waarderen en blij ben met mijn rimpelloze gezicht, strakke benen, zachte baby handen en gladde decolleté :-).
