Kerstklanken klinken overal, de hele dag door en dit al weken lang en dat is jammer, op een gegeven moment ben je het zat. Zoals Sinterklaas zijn pepernoten in september al in de winkels levert.
Wel verleidelijk al die grote zakken vol chocolade pepernoten, maar ook de ergernis elk jaar weer dat er in een zak meer melk dan pure chocolade zit. Het draait hier om zelfdiscipline en oké, we zijn geen heiligen, maar wel genoeg gedisciplineerd om het lekkers dat bij de sint en de kerst hoort voor die dagen te bewaren.
Een paar dagen voor sinterklaas loop je de winkel in om een grote zak te halen maar warempel, alles is op. Diep teleurgesteld ga je weer huiswaarts. Een kerststol is ook niet te versmaden dus we zetten onze discipline opzij, want je moet toch wat! Zou hij de kerst halen?
Je moet jezelf op speciale dagen toch kunnen verwennen?
Wat een rare wereld is het, want je moet jezelf op speciale dagen toch kunnen verwennen? Waar zijn al die pepernoten gebleven? Geen wonder dat er veel mensen veel te dik zijn. Kijk maar naar zo’n stol, stel dat hij volgende week al op is? Toch nog maar een nieuwe halen? Wat dat betreft mag er veel veranderen om alles op zijn plek te krijgen in vele opzichten. Maar niet op het volgende.
Denk eens aan al die stempels die mensen krijgen, want tegenwoordig hoor je er niet bij als je niet in een of ander vakje geplaatst kunt worden, of misschien in het vakje saai? Of je hoort bij de ADHD’ers of bij de autisten, je bent hoogbegaafd of labiel of dom en noem maar op.
Het is interessanter als het een afkorting is, zodat je aan de desbetreffende persoon kunt vragen, wat in godsnaam is dat nou? Misschien is het gemakkelijk voor hulpverleners, maar ook voor jezelf want als er wat voorvalt kun je altijd zeggen, tja ik ben of heb………….. maar het kan ook pijnlijk zijn! Het aan de lijve ondervinden is heel naar.
Je zit al een jaar in een gezellig knutselgroepje (denk je) al stoor je wel vaak aan al het geroddel terwijl je rustig en geconcentreerd bezig bent met het maken van leuke voorwerpen van klei, zoals vazen die je beschilderd en zoal. Het geklets laat je aan je voorbij gaan en daar doe je niet aan mee.
Dan hoor je plotseling je naam noemen. Van wat er verder gezegd wordt schrik je, want je wordt ADHD’er genoemd. Het is heel raar om op al wat oudere leeftijd te horen dat je in een vakje geplaatst wordt, en dat terwijl je het nog nooit eerder hebt gehoord.
Je begrijpt het niet. Is het misschien omdat jij je goed kan afsluiten en niet mee doet aan geouwehoer? Een dame zegt, goh, je laat je toch niet in een vakje duwen? De anderen zeggen niets. En inderdaad, je pikt het niet en na een heftig gesprek neem je afscheid en gaat op zoek naar een andere hopelijk leuke club.
Je wensen in het nieuwe jaar zijn: mensen laat elkaar is hun waarde en zijn wie hij/zij is, waarschijnlijk maakt dat de wereld een heel stuk fijner.
Laten we lief zijn voor elkaar maar ook waarde blijven hechten aan de dingen die het leven waardevol maken zoals Sint en Kerst en er geen materialistisch item van maken.
Dit is te groot voor ons en kunnen we niet zomaar veranderen maar er over praten of schrijven mag wel. En wensen mag ook.
FIJNE FEESTDAGEN EN EEN VREDIG 2025
