Zo lang als ik me kan herinneren ben ik een beetje sociaal onhandig. Als kind vond ik het al lastig om met andere kinderen om te gaan, vooral als ik niet wist wat van me werd verwacht. Van volwassenen begreep ik dat al helemaal niet.
Als mijn rol voor mij duidelijk was, was er geen groot probleem. Als dochter, als zus, als leerling snapte ik wat er van me verwacht werd. Lastig werd het als die rol onduidelijk was. Een beetje “babbelen” over iets dat voor mij niet helder was, was voor mij een drama. Dan wist ik het gewoon niet meer. Dan speelde ik liever alleen, gewoon in mijn kleine wereldje.
Gevolg was wel dat ik weinig vriendinnen had, maar dat vond ik niet erg. Mijn eigen kleine wereldje was voor mij veilig en duidelijk. Geen onduidelijke verwachtingen waarvan ik niet wist of ik daaraan wel of niet zou kunnen voldoen.
Toen ik groter werd was het niet anders. Als rollen voor mij duidelijk waren, was het allemaal goed te doen. Moeder, student, werknemer….ik voelde me bekend in die rollen, ik wist (of dacht te weten) wat van mij werd verwacht, en daar gedroeg ik me dan ook naar.
In liefsdesrelaties werd dat vaak wat ingewikkelder
In liefdesrelaties werd dat vaak wat ingewikkelder: zodra voor mij onduidelijker werd wat van mij werd verwacht, ging voor mij de een na de andere alarmbel af en wist ik het niet meer. De gevolgen laten zich raden. Geen groot succes, kan ik verklappen.
Met vriendschappen ging het niet anders. De weinige vriendschappen die ik had en heb overleven dankzij een groot aantal duidelijke verwachtingen (en dat blijken dan vooral het ontbreken van verwachtingen te zijn).
Als werknemer was ik altijd goed voorbereid, wist precies wat ik te bieden had, zorgde altijd dat op me gebouwd en vertrouwd kon worden en dus was er voor mij geen probleem. Maar vroeg me niet om zomaar naar een informele bijeenkomst te komen, ik wist echt niet wat ik daar moest doen, wat ik moest zeggen, hoe ik me moest gedragen…kortom, voor mij een crime.
Met mijn kinderen was het het makkelijkst, de verwachtingen waren voor mijn gevoel te overzien en bovendien was het de rol die mij het liefst was, wij hielden van elkaar, we hadden plezier met elkaar en er waren geen rare verwachtingen, geen dubbele agenda’s, alleen betrokkenheid en liefde.
Als gepensioneerde weet ik het al helemaal niet meer. De rol van moeder en oma is niet veranderd, maar verder heb ik geen rol meer. Ik ben heel slecht in het zomaar babbelen met mensen, dat is niet veranderd.
Gelukkig heb ik nu mijn hond Lola, waardoor ik in ieder geval met andere hondenbaasjes vrijblijvend kan kletsen over onze honden. Maar ook dat voelt als een soort verplichting, het zal nooit een hobby van me worden.
Ik krijg het dan Spaans benauwd
Soms word ik aangesproken door iemand, zomaar, heel lief bedoeld, en dan vertelt iemand me over persoonlijke dingen. Ik krijg het dan Spaans benauwd, soms zelfs zo erg dat ik nauwelijks overeind kan blijven. Ik kan het niet, het lukt me niet en ik weet het niet.
Nou, dat is het dan. Ik heb besloten dat ik definitief een raar mens ben. Ik bedoel maar, wie gaat er nou zo spastisch door het leven, met zoveel beperkingen met betrekking tot de omgang met anderen?! Geen idee hoe ik dat anders moet doen, en misschien ben ik inmiddels zo ver dat ik het ook niet anders wíl doen.
Dit is waarschijnlijk wie ik ben. Niet dat ik het niet anders wil, maar hallo, ga ik dat nu nog fundamenteel veranderen? Dacht het niet.
Dat is wie en wat ik ben, gewoon een raar mens.