Wat een rare titel eigenlijk maar dat is hoe we momenteel leven niet dan? Bij velen zit de angst er nog goed in en is, wat allemaal wél mag, nog niet helemaal duidelijk.
Tegenover mij zitten twee jongedames in de wachtkamer, hun ogen kijken me vriendelijk aan boven gebloemde mondkapjes en ik vraag; “moet je hier nog een mondkapje op? Dat hoeft toch niet meer? “. “Uh ik weet het niet”, zegt de een schuchter lachend naar de ander.
Zojuist zag ik mensen met mondkapje op uit de spreekkamer komen. Maar de jongedames handelen na mijn woorden snel. Ze trekken de mondkapjes van hun gezicht en ademen diep in en uit. “Mondkapjes hoeven dus niet meer toch?” Vragen ze nog een keer. “Nee hoor, zeg ik”. Wat een opluchting niet waar.
Een opluchting is het, maar nog steeds is er veel onzekerheid over wat wel en wat niet mag. Mag ik vanavond naar een bar? Mag ik op een barkruk gaan zitten? Moet ik nog steeds de pijlen volgen alles ik ergens in en uit loop? Mag ik mijn (klein)kinderen en vrienden knuffelen en ga zo maar door.
We gaan door een ongekende tijd, een tijd die je nooit als waarheid zag, maar alleen in een sciencefiction film of rampenfilm. Maar die nu echt is, en het is nog niet voorbij. Nog steeds is het gevaar niet geweken en worden we steeds gewaarschuwd voor weer een nieuwe variant.
Ook verspreiden er zich allerlei verhalen onder de mensen, verhalen die vervormen naarmate het vaker wordt verteld. Zoals het doorgeefspelletje dat we vroeger speelden. Je fluisterde een woordje in het oor van je buurtje en die fluisterde het woordje dat hij dacht dat hij hoorde weer door in het volgende aangereikte oor, enz. enz.
Je stond er van te kijken wat degene die het laatst was en het woord hardop uit moest spreken zei. Het leek helemaal nergens op. Blijf bij jezelf en luister naar de mensen die er het meeste verstand van hebben is mijn advies, dat probeer ik ook, voor mijn zielenrust.
In de winter willen we eigenlijk naar een land met een zeeklimaat. Maar oh jee, de regio waar we heen willen is alweer rood, en daar vlakbij oranje. Kunnen we niet beter thuisblijven? Maar dat moesten we vorig jaar ook al! We wachten het maar weer af. En praten er met zo weinig mensen over, want het grote risico is namelijk dat je de les gelezen wordt.
Je bent namelijk een gevaar voor een ander als je gaat reizen wordt er gezegd en het is egoïstisch. De reden dat we naar een droger klimaat willen is om gezondheidsredenen maar dat gaan we allemaal niet uitleggen. Dat heeft toch geen zin.
Het maakt niet uit of je jong volwassen of oud bent, iedereen wordt zwaar getroffen. De jeugd mist een stuk ontwikkeling zeker op sociaal gebied, veel volwassen zitten gedwongen thuis te werken wat ook vaak geen pretje is. En voor de ouderen telt elk jaar waarin je niet de vrijheid hebt de dag te plukken en het leuk te maken.
Bij deze wens ik iedereen veel sterkte en hoop ik op een stabiele veilige toekomst voor ons allemaal.
Marian
