Er zouden mensen komen eten. Dan doe ik wat de meeste mensen (denk ik) doen: bedenken wat ik ga koken. Dat vind ik vaak het moeilijkste gedeelte, bedenken wat gegeten gaat worden. Uiteindelijk wist ik het, en toen moest ik lijstjes gaan maken, boodschappenlijstjes.
Dat is minder ingewikkeld dan het bedenken, maar het moet wel secuur gebeuren. In het dorp waar ik woon is geen winkel, niet eentje. Ik moet dus naar een (of meer) winkel een aantal kilometer verderop.
Als het even kan ga ik op de fiets, een half uurtje fietsen. Als ik veel boodschappen moet halen, of het weer is heel slecht, ga ik met de auto. Hoe dan ook, ik moet goede lijstjes maken want als ik, bij wijze van spreken, een pak melk vergeet heb ik niet zomaar eventjes alsnog een pak gehaald.
In dit geval had ik twee lijstjes gemaakt want niet alles kon ik bij één winkel halen. Dit rechtvaardigde dus het gebruik van de auto. Zo gezegd, zo gedaan……bijna twee uur later was ik weer thuis, met een paar volle tassen.
Grote schrik, ik was de wijn vergeten
Uitladen, opruimen, grote schrik: ik was de wijn vergeten. Het stond ook niet op mijn lijstjes. Stom, stom, stom. Ik wist ook niet helemaal zeker of mijn gasten wijn zouden drinken, maar stel dat het wel zo was. Ik zag het al voor me: – wat willen jullie drinken? – Geef mij maar een glaasje witte wijn, lekker. -Sorry, dat heb ik niet in huis. Nee, dat gaat me niet gebeuren.
Terug naar de winkel dus. Op de fiets want: alleen wijn nodig, en mooi zonnig weer. Aangezien ik precies wist wat ik moest hebben was ik ter plaatse al heel snel klaar. Bij de zelfscan stond een rij, bij de kassa nauwelijks, dus ik ging bij de kassa staan, achter 2 dames met een afgeladen winkelwagentje.
De twee waren druk met elkaar in gesprek. Een vrouw was klein en gezet. Als ik niet zo onder de indruk was van de body positivity-beweging had ik geschreven dat de vrouw erg dik was. De andere was een stuk langer en slank.
De kleine hoorde ik zeggen –nou, ik had het wel geweten, ik had ‘m allang de deur uit gegooid en hij zou er nooit meer inkomen! De slanke: –en anders ik wel, de smeerlap, ik kan er niet over uit, de goorlap….en ze is pas 18 hè, gewoon nog een kind-. Ze maakten geen aanstalten om hun boodschappen op de band te leggen.
Ik kreeg een geïrriteerde blik, en vervolgens nog een.
Heel voorzichtig zei ik dat ze aan de beurt waren. Ik kreeg een hoogst geïrriteerde blik, en vervolgens nog een. Maar er kwam wel beweging. Ondertussen kletsten ze door. De kleine: – maar je weet het natuurlijk niet, misschien had ‘ie wel gewoon teveel gezopen en is het niet helemaal een eikel-. De andere: -gezopen of niet, je blijft met je poten van een andere vrouw af, dan zuip je maar niet-.
De boodschappenkar was inmiddels leeg. Ik kon mijn aankopen dus op de band plaatsen. Vier flessen witte wijn. Ik weet niet of ik het me verbeeldde of niet, maar zag ik nou een afkeurende blik van de twee dames mijn kant op komen?