Het begint op te vallen dat mensen je soms anders gaan benaderen als je ouder wordt, zoals; ‘hoe oud ben je eigenlijk’? ‘Oh ja’? wordt er verrast gereageerd. ‘Goh, respect hoor voor alles wat je doet’.
Je denkt dan (eveneens verrast) eh, moet je daar verrast over zijn? Het is toch heel normaal wat je doet en wat je blijft doen? Het is nooit anders geweest, dus waarom zou het anders zijn als je wat ouder en grijzer wordt?
Geloof het of niet, maar er zijn mensen die er helemaal niet over nadenken en doorgaan tot ze er bij neer vallen. En dat is maar goed ook. Het slechtste wat je kunt doen is jezelf oud denken en te lang stil staan bij een pijntje hier of een pijntje daar. Want alles waar je aandacht aan geeft versterkt zich. Geef die aandacht liever aan positieve dingen en maak elke dag zo leuk mogelijk. Want heus, alles kan zomaar anders zijn. Maar laat die gedachte niet overheersen.
Bij ons kun je van alles ondernemen en je talenten ontwikkelen
Bij ons op de camping kun je van alles ondernemen en ook, al ben je al wat ouder, je talenten ontwikkelen. De één ontdekt zijn interesse in de natuur en maakt er een studie van om vogelgeluiden te herkennen of plantennamen uit de losse pols te schudden.
De ander vindt zijn rust in het helpen in het groen of mee te denken over het reilen en zeilen op de camping. Je kunt je sociale talent op allerlei gebied gebruiken zoals werken bij de receptie, kantine of keuken. Want ja, er wordt regelmatig een maaltijd aangeboden, dus de hobbykoks komen ook aan hun trekken.
Het bewaken van je grenzen is wel heel belangrijk
Het papierwerk in de ledenadministratie is belangrijk en je kunt schrijven voor de krant van de camping als je redactielid bent. Maar ook de leden worden uitgenodigd om een stukje in te sturen. Je kunt je technische- of je besturende talent gebruiken.
En het ontwikkelen van activiteiten voor gasten en kinderen wordt erg gewaardeerd. Iedereen kan wel wat bijdragen in de vereniging. Je bent nooit te oud om te leren en uitdagingen aan te gaan.
Wat wel belangrijk is, is je grenzen bewaken. Je moet je eigen grenzen namelijk niet uit het oog verliezen. Wandelen is heerlijk, zoals ook het organiseren van de zaterdagwandelingen. Als je de poort uitloopt sta je midden in natuurgebied de Maashorst.
Je moet er nu trouwens erg opletten waar je loopt, want veel mooie paden zijn overstroomd door de heftige regenbuien. Ondanks dat je zelf goed weet waar je aan begint, vinden de mensen om je heen het maar niks. En ook lijkt het niet slim om de zaterdagwandelaars mee te nemen op zulke tochten.
Want hoewel je voor jou op een bekend pad loopt, vóór je is een groot meer. Het pad is verdwenen en lijkt meer op een erg brede sloot. Wat te doen? ‘Kom op zeg je tegen jezelf, ik ga dat lange stuk echt niet terug.’ Nee, je waadt tot aan je knieën in het water, maar het blijkt wel een erg lang stuk te zijn, dat prachtige pad richting camping.
Rustig blijven; je weet dat je goed de bodem moet voelen en niet te lang stil moet staan, want dan zak je misschien weg in de modder. Maar toch, je geniet. En daarbij, het is heerlijk koel met dat warme weer.
‘Tjee, wat leuk, ik zou best een avonturentocht kunnen maken denk je.’ Als je enthousiast thuis komt, zijn de reacties niet zo positief, want zoiets moet je echt niet in je eentje doen vinden ze.
Word je nou echt zo oud dat je niet weet waar de grens ligt? Maak jullie maar geen zorgen hoor. Doe gewoon wat je leuk vindt en hang vrolijk je schoenen te drogen in de zon.
Marian.
