Laatst boekte ik een hotel in Amsterdam. Online. Het was het laatste weekend van het Amsterdam Light Festival. Elk jaar neem ik me voor de lichtkunstwerken te bewonderen die verspreid over de stad te zien zijn. Eindelijk is het me gelukt om deze sprankelende kunstroute te lopen.
In het hotel aangekomen ontdekte ik dat het de bedoeling was zelf in te checken. Verbluft keek ik om me heen: een grote lobby, enkel gevuld met een hip koffieapparaat en wel twintig computerterminals. Een surrealistisch landschap. Mensen die zwijgend achter een desk met computer staan en zich snel en met gemak registreren.
Ik deed als die anderen: cool. Ik logde in met mijn boekingsnummer en de incheckgegevens, die ik thuis al had ingevuld, verschenen op het scherm: reserveringsnummer, naam, adres, aankomst- en vertrekdata etc.
Via een laatste klik rolde mijn (sleutel)kaart uit de printer. Met deze kaart, kon ik mijn kamer in, in de lift, ging de hoofdingang open en had ik toegang tot de ontbijtzaal. Opgelucht over mijn e-skills, stapte ik in de lift. Ik had toegang gekregen tot een comfortabele hotelkamer, zonder enig contact met een hotelmedewerker.
Wie herkent het niet? Ons dagelijks leven wordt gedomineerd door (pin)pasjes, appjes en websites. Sociaal contact wordt steeds minder. Ik ben best tevreden. Tot nu toe volg ik het nieuwe dagelijks leven nog wel aardig.
Ik handel mijn rekeningen digitaal af, heb de NS-app bij de hand als ik op reis ben en bestel een taxi via de Uber-app als er geen OV is. Misschien nog geen reden om zo zelfgenoegzaam te zijn? Is het pas echt kek als ik crypto’s koop?
Ik leg mijn oor te luister bij de podcast jongbeleggen.nl. Maar ik haak af bij termen als ETF, Moat beleggen, het flywheel effect. Geld verdienen, graag, maar dan wel op een leuke manier. Dus voor mij voorlopig geen beleggingen en zeker niet in crypto currency.
Moet ik me voorbereiden op de mogelijkheid dat we binnenkort via de zorgverzekering een robot kunnen aanvragen? Vrijwilligers en zorgpersoneel worden immers schaars en een robot kan dan uitkomst bieden, voor de broodnodige leuke gesprekken of een kaartspelletje.
En komt er elke week een knappe robot die de ramen lapt en de keuken poetst? Efficiënt en goedkoop. Of heb ik straks interessante contacten via chatbot en zie ik mijn vriendinnen niet meer live? Een toekomst dus met steeds minder menselijk contact.
Ik ben 67 en ervaar deze derde levensfase als een periode van transitie. Aan de ene kant zijn er de ongemakken van de ouderdom waar ik aan moet wennen (waarover een volgende keer meer) en aan de andere kant probeer ik te wennen aan de snelheid van nieuwe technologische ontwikkelingen.
Als onze mores en idealen mee veranderen met de nieuwe technologieën, hoeft dat laatste geen probleem te zijn. Maar meestal duurt het even voordat wij gewend raken aan nieuwe ideeën. En daar bevind ik me nu: ik ben blij met de digitale mogelijkheden maar ik mis ook het fysieke contact, een gezichtsuitdrukking, een onverwacht grapje.
Ik vind het gezelliger om aan een hotelbalie geholpen te worden, om door een treinconducteur gecontroleerd te worden, om ‘fijne dag’ te zeggen tegen de juffrouw van de kassa. Wat heb ik nog aan mijn sociale vaardigheden (waar ik ooit voor geroemd werd) als ik die nooit meer in hoef te zetten ….
Gelukkig komen de vriendinnen morgen borrelen. Geen leukere club om deze dilemma’s op tafel te leggen en uitvoerig te bespreken. Een beetje leuk ouder worden met originele ideeën en oplossingen die balans brengen in old school vs het moderne leven.
