Alleke ontvangt vele diverse gasten in haar B&B, dat maakt haar werk meteen zo boeiend. De dame die ze onlangs ontving spande echter wel de kroon...
Column: Hond en kat
De afgelopen periode bezochten diversen persoonlijkheden mijn B&B, jonge mensen en wat ouderen, vrolijke mensen en wat meer ingetogen, spraakzame mensen en muisstille, erg boeiend om te ervaren maar de dame die onlangs de B& B bezocht spant de kroon.
“Is er een kamer voor me? Maar ik heb wel een kat. ” vroeg ze. “Huisdieren zijn welkom, maar wel op aangepaste kamers” was mijn antwoord, “En daarbij, morgen komt er een stel met een hond.” “Oh, tja, nou ja, dan houd ik mijn kat wel in zijn mand op de kamer bij me.” antwoordde ze.
De dame arriveert en ik sta verbaasd toe te kijken, want niet een of twee of drie tassen worden binnengesleept door een aardige meneer, maar minstens tien exclusief een loeizware koffer. “Ik mag eigenlijk niet tillen kreunt de man, want ik heb een breuk in mijn wervels maar ja, je moet wat.” De dame uit haar wensen en als ze hoort dat de kamer boven is zegt ze nijdig; ” dat heb je door de telefoon niet gezegd.” “U heeft er niet naar gevraagd hoor, antwoord ik.” Ik leid haar rond door de gezamenlijke ruimte en als ze door de achterdeur naar buiten kijkt gilt ze, “oh jee, een hond, daar kan mijn kat niet mee omgaan hoor, hij is doodsbang.” “Dat is mijn hond en die woont hier, hij zit in onze tuin, dus u hebt van hem geen last, hij past op ons. Morgen komt er nog een hond maar dat wist u al. Dit is dus een gezamenlijke ruimte dus hier zitten morgen nog meer mensen!”
“Dat vind ik niet leuk is haar antwoord. Waar kan ik hier boodschappen doen! Een dorp verder. Hoe kom ik daar dan!” Ik reageer: “U kunt een fiets huren.” ” Huren! Dat heb ik nog nooit meegemaakt en je vraagt al zoveel voor de kamer.” Nu gaat ze echt te ver en ik voel een boosheid opborrelen, opkruipend van mijn tenen naar mijn schedel. “Mevrouw! Het lijkt me beter dat u meteen vertrekt want er deugt helemaal niets hier. Ik ben niet duur en heb genoeg van alle kritiek, mijn beoordeling door mijn gasten is 8.3 dus stop hiermee.”
Ze wordt poeslief en draaikonterig dus uiteindelijk installeert ze zich, maar wel pas na eerst voor 3 nachten te hebben betaald. We zoeken een plek voor de enorme hoeveelheid spullen en wel zo dat mijn andere gasten er geen last van hebben, de kat verdwijnt naar boven in de bak en ik, ik kom er al snel achter dat ik deze dame moet ontlopen. Zodra ze me ziet komt er een eindeloze waterval van woorden uit haar mond en de enige manier die te stoppen is door bot af te kappen en weg te lopen. Het is zo indringend dat ik me de volgende dag verplicht voel mijn andere gasten in te lichten.
We zijn in het atelier bezig als de dame haar neus om de deur steekt en vraagt, “mag ik even kijken?” ” Ja hoor.” ” Goh, wat leuk, dat wil ik mijn hele leven al, kunnen schilderen, als je wilt schilderen moet je dan kunnen tekenen?” Dat is wel handig ja. Ze loopt naar binnen en komt terug met een boekje. “Heb ik hier wat aan?” Zeker wel. Zo leerden wij het ook op de academie. De stroom woorden komt weer op gang en om het af te remmen stop ik een schetsblok in haar hand, houtkool en krijt en zeg, “ga naar binnen en ga oefenen, of niet dat is ook goed.” Ze kijkt me verrast aan en zegt, wat goed dat jij dat zegt, dat heb ik net nodig. Ze boekt nog enkele dagen bij en vindt met moeite een ander onderkomen en wel de daklozenopvang, wat erg is dit. Voor mij heeft ze een klein cadeautje klaargelegd om haar dankbaarheid te uiten en ik geef haar een knuffel. Dag dame.
Alleke
