Wim heeft een writer's block, maar slaapt er niet minder om op zijn nieuwe matras. Alleen op het tijdstip van bezorging van die heerlijke matras valt misschien iets aan te merken.
Ik slaap er nog een nachtje over
Het is tijd om mijn maandelijkse column te schrijven. Ik staar naar het lege scherm van mijn laptop. Waar moet ik het over hebben? Ik heb geen idee. Heb ik nu een writer’s block? Nee, ik bedoel geen schrijfblok, ik bedoel dit: “Een writer’s block is het tijdelijke onvermogen van een schrijver of componist om tot schrijven te komen.” Ik heb niet echt een writers block hoor, dit overkomt me vaak als ik voor een leeg scherm zit. Soms als ik aan het wandelen of fietsen ben of half slapend in mijn bed lig, stromen de mooiste volzinnen door mijn hoofd. Als ik dan later voor mijn laptop zit, weet ik niets te formuleren. Ik las dat als je niet weet wat of waarover je moet schrijven, je dan moet zorgen dat je pagina niet meer maagdelijk blank is. Schrijf wat tekst en het vervolg komt vrijwel vanzelf. Dus typ ik letterlijk wat ik denk en als resultaat staat mijn inleiding nu zwart op wit. Of de tekst lang blijft staan, weet ik niet. Schrijven is ook schrappen en herschrijven. Ik heb nog alle tijd…
… “ik heb alle tijd!” Tijd, wintertijd, zomertijd, West-Europese tijd, Midden-Europese tijd, Vadertje Tijd…Dat kan het onderwerp voor mijn column zijn. In een paar weken tijd heb ik veel tijdwisselingen meegemaakt. Het was wintertijd in Nederland toen we naar de Algarve gingen. Daar is het een uur later, West-Europese tijd. Dus klok verzetten. Terug in Nederland was het nog wintertijd, dus klok verzetten. En na een week werd het zomertijd. Dus weer klok verzetten. Ik snap niet dat mijn horloge er niet tureluurs van is geworden. Ik zelf gelukkig niet. Geen slaapstoornis, depressie of wat dan ook.Wat kan ik schrijven over tijd? Wellicht dat de wintertijd de ‘normale’ tijd is; dat in Nederland de zomertijd voor het eerst is ingevoerd in 1916; dat er wereldwijd ‘maar’ 70 landen zijn met zomertijd of dat er ieder jaar discussies oplaaien om een einde te maken aan de zomertijd? Uhm…, waarom zou ik schrijven over dit manipuleren van het gedachtegoed van Vadertje Tijd? Er is onlangs in de media al zoveel gezegd en geschreven hierover. Ik kan wellicht beter iets schrijven over de vrouw van Vadertje Tijd: Moeder Natuur. Over de mezen die het nestkastje op acht hoog hebben gevonden of over de reigerkolonie achter ons appartement. Ehm…, ik weet het niet. Ik slaap er nog eens een nachtje over…
Slapen! Ik slaap de laatste tijd als een vorst. We hebben nieuwe matrassen. Echt geweldig! Ik denk even terug aan de dag van aankoop. Op een zaterdagmiddag hebben we de matrassen gekocht. Op internet eerst veel info verzameld en een voorlopige keuze gemaakt. We wilden de matrassen toch ook zien, voelen en testen hoe ze liggen. Op zich bleek onze keuze een goede te zijn. Maar pas in de winkel zagen we dat er ook verschillende hardheden bestaan. Dat hadden we op internet niet gezien. Ons ritje was dus niet voor niets. Met een verkoper hebben we de finesses besproken en de deal gesloten. “Wanneer kunnen we de matrassen bezorgen? Het kan vanavond tussen 20.00 en 23.00 uur, anders wordt het maandag.” “Vanavond is prima, dan kunnen we tweede paasdag doen en laten wat we willen.” “U krijgt een kwartier voor ze bij u zijn een sms.” De klantgerichtheid van dit soort bedrijven gaat tegenwoordig wel heel ver!
Die avond zaten we klaar. Rond half negen kreeg ik een sms dat men verwachtte de bestelling tussen 21.26 en 22.21 uur af te leveren. Oké, iets anders dan in de winkel is verteld, maar dat mag de pret niet drukken. De zandloper van Vadertje Tijd loopt wel gestaag door. Tien uur. Half elf. Elf uur. Geen bericht. Half twaalf. Kwart voor twaalf. Kan me niet voorstellen dat ze nu nog komen. Slordig dat ze geen sms’je sturen. Tegen twaalf uur kleden we ons om en gaan naar bed. Drie minuten over twaalf, het is inmiddels eerste paasdag, gaat de zoemer van de intercom. De bezorger staat voor de ingang. Ik vlieg mijn bed uit en open de tussendeur. Na enkele minuten staan er twee bezorgers boven met de matrassen. “Ik had jullie niet meer verwacht.” “Meneer, wij bezorgen altijd. Het was zo druk! Excuses! Gelukkig bent u onze laatste klant en kunnen we zo naar huis.” Met een ‘bedankt voor alles, wel thuis en fijne paasdagen‘, neem ik afscheid van de mannen en sluit de deur van ons appartement. Ik kan weer naar bed. Die matrassen komen morgen wel aan bod.
Een paar dagen later ontving ik een enquête over de bezorging. Heb ik uiteraard ingevuld. Positief: bewondering voor de inzet van de bezorgers. Negatief: slecht dat er geen bericht is gestuurd over de vertraging. Ook geef ik aan dat het eigenlijk niet zou mogen om rond middernacht nog te bezorgen. De mannen deden keurig en zo zacht mogelijk hun werk, maar overlast wordt snel ervaren. En nachtrust is heilig. Dat weet ik nu met mijn nieuwe matras nog beter dan hiervoor. Slaap lekker straks en morgen gezond weer op!
Wim.
