Eigenlijk had ik deze column willen schrijven over de drie moordaanslagen die deze week op mij zijn gepleegd door bezitters van een elektrische fiets. Of over de bakfiets die zonder verlichting in het donker, tegen het verkeer in, werd bestuurd door een moeder met drie kleine kinderen aan boord.
Of over ouders die over een aantal jaren plotseling geconfronteerd worden met bijna volwassenen in hun huis die hun kinderen blijken te zijn. Even gemist dat ze al zo groot waren omdat Facebook/X/Instagram/Tiktok interessanter was dan wat er in de wieg/box/vakantie/enzovoort gebeurde.
Maar ja, dat kan allemaal niet. We hebben net Kerst gevierd, het feest van vrede, en staan op de drempel van een nieuw jaar. Een jaar waarvan iedereen hoopt dat het gezond, gezellig, hoopvol, gelukkig of op zijn minst goed zal zijn.
Die gedachte kan zeker wel van invloed zijn op de wereldvrede
We zitten dus midden in de bubbel waarin we geloven dat als iedereen nou eens begint met de buren aardig te behandelen, we er dan stukken op vooruit gaan. Om vervolgens in januari die gedachte samen met de kerstboom op te bergen op zolder dan wel in de groencontainer te proppen.
Het gekke is dat die gedachte wel zeker van invloed kan zijn op de wereldvrede. Stel je voor dat Poetin zou beginnen met aardig te zijn voor zijn buren. Of Israël en de Palestijnen voor elkaar. Of ik voor mijn buren en u voor de uwe.
Niet geïrriteerd worden door blaadjes van de buurboom die in jouw tuin vallen. Niet klagen over de kerkklokken als je vlakbij een kerk bent gaan wonen. Over de geur van mest bij jouw rustieke optrekje op het platteland. Niet gelijk driftig er op los te tikken als je iets leest wat je niet bevalt om jouw o zo belangrijke mening de wereld in te slingeren.
Mensen van mijn leeftijd weten nog dat de hoorn van de oude telefoon met draaischijf meer gaatjes had in het mondstuk dan bij het oorstuk. Toen werd er al gezegd: ‘Dat komt omdat er meer gepraat wordt dan geluisterd.’ En misschien gaat het daar wel mis.
We zijn het zo verleerd om naar elkaar te luisteren
We zijn het zó verleerd om te luisteren naar elkaar, vinden onszelf belangrijker dan de anderen. Ik heb eigenlijk niks met goede voornemens, maar misschien is dit wel een goede: volgend jaar minder oordelen, maar eerst eens luisteren naar waarom iemand iets doet of zegt.
Daarom geen woord over de moordaanslagen, de onverlichte bakfiets of de ouders die liever op hun telefoon kijken dan in de kinderwagen. Misschien waren die elektrische fietsers wel op weg naar de bevalling van hun vrouw. Kregen die ouders net een berichtje over de uitslag van de specialist van hun vader. En was die spookrijdende moeder oververmoeid met drie van die kleintjes en reed ze daarom per ongeluk verkeerd. Ik zal er niet over oordelen. Ik wens hen en u een liefdevol 2024.
Zit ik nog wel met een probleempje: als ik volgend jaar vol begrip en niet veroordelend ben, waar moet ik dan in vredesnaam een column over schrijven…
