Eigenlijk heb ik mezelf nooit als kluizenaar gezien. Nooit over nagedacht ook. Ik wist wel dat ik best graag alleen ben. Ik omring me graag met mensen die heel dicht bij me staan, vooral met mijn kinderen, schoon- en kleinkinderen maar ik voel me vaak wat ongemakkelijk met mensen die ik niet zo goed ken.
Pas geleden las ik een artikel in het digitale magazine Saar en daar herkende ik tot mijn verbazing wel een aantal (veel!) dingen in.
De schrijfster van het artikel noemde bijvoorbeeld het ongemak van afspreken ergens en je dan afvragen of het de moeite waard is: jezelf mooi aankleden, misschien zelfs optutten (sorry heren lezers, dat zullen
jullie waarschijnlijk niet herkennen?) en ergens heengaan waar je misschien helemaal niet zo graag wilt zijn.
Ik wil dan gewoon lekker alleen zijn in mijn eigen huis, in mijn comfortabele kleren
Ik heb dat ook wel eens, ik wil dan eigenlijk gewoon lekker alleen in mijn eigen huis zijn, in mijn lekkere comfortabele maar o zo lelijke kleren en heerlijk doen wat ik doe. Nu de dagen korter worden en dus de avond al vroeg invalt en het donker wordt, wil ik eigenlijk ’s avonds al helemaal de deur niet meer uit. Ik hou niet van donker!
In de avond kan ik mijn dorp al helemaal niet verlaten zonder auto (geen ov) en rijden in het donker is al enige tijd niet meer mijn sterkste punt. Met grote uitzondering wil ik nog wel afspreken op plaatsen die ik echt heel goed ken, en dus met een route die ik heel goed ken, anders blijf ik liever thuis.
Fietsen is ook nauwelijks een optie, want de wegen naar en van mijn dorp zijn nauwelijks verlicht en dus zeer fietsonvriendelijk. Maar als ik heel eerlijk ben: zelfs in het licht van de dag ben ik heel graag alleen. Ik loop veel buiten, kom veel mensen tegen waarmee ik regelmatig een praatje maak, maar waar ik soms ook moeite doe om ze te ontlopen. Dan heb ik gewoon geen zin in een praatje, dan wil ik alleen zijn en naar huis gaan om daar ook weer alleen te zijn.
Ik geniet van gezelschap, maar wel heel selectief
Om terug te keren naar het artikel in Saar: ik vond het fijn om daarin herkenning te vinden. Ik ben dus niet per definitie zo’n weirdo die dus het liefst alleen is. Ik geniet van gezelschap, maar wel heel selectief. En soms wil ik helemaal geen gezelschap maar gewoon lekker alleen mijn dingetjes doen.
Dat belooft wat, met al die aandacht voor de eenzame ouderen in onze samenleving. Stel je voor dat een legertje goedwillenden mij hebben gespot als zijnde bijna altijd alleen en dus eenzaam. Dan komen ze aanbellen met allerlei goedbedoelde uitnodigingen voor activiteiten en gezamenlijke maaltijden en bingoavonden en busuitjes. Moet ik ze ervan zien te overtuigen dat ik helemaal niet eenzaam ben en zelf wel kan koken en uitjes kan bedenken.
Begrijp me niet verkeerd: ik vind de aandacht voor eenzame mensen, ouder of niet, heel belangrijk, maar er zijn ook gewoon mensen die, ouder of niet, graag alleen zijn, en zich niet eenzaam voelen.
Er zijn gewoon ook mensen die, min of meer, een soort van kluizenaar zijn, en zich daar heel erg prima mee voelen.