In een hip koffietentje wacht ik op een vriend. Hij is veel te laat en toch ben ik niet chagrijnig (mijn normale reactie). Er valt namelijk veel te beleven in dit trendy café: een dj draait smooth jazz, volle boekenplanken langs de muur, veel hout met schapenvacht en alleen maar hip volk. Oeps … ineens dringt tot me door dat ik me tussen de havermelkelite* bevind.
Eén voor één komen hipsters met knotje en eco-tasje binnen wippen voor een havercapu of cortado. Zeker vier jonge moeders in King Louie jas bestellen een latte macchiato of flat-white-to-go om snel weer op hun bakfiets te springen, roepend dat ze snel naar huis moeten voor een belangrijke videocall.
Als echte boomer bestel ik een simpele zwarte koffie
Mijn gele baret oogt gedateerd in deze omgeving. Zelf vind ik hem superhip, maar tussen de havermelkelite is de bucket hat hot. Als echte boomer bestel ik een simpele zwarte koffie. De barista kijkt me met grote ogen aan, knikt en even later kan ik mijn drankje zelf ophalen.
Zo nonchalant mogelijk observeer ik de wonderlijke wereld van deze nieuwe koffiescene. Op het bord achter de bar lees ik dat ik elke dag een andere koffie kan drinken, dat er koffieplanten voor in huis te koop zijn en dat ik bij de beautysalon op nr 15, een afspraak kan maken voor een koffiefacial of koffiescrub die huidveroudering uitstelt (zou dat nog lukken als je bijna 70 bent?) Ter afsluiting staat er dan een espresso martini voor je klaar; dit alles voor € 150 all-inclusive.
Het lijkt me een verschrikkelijke wereld die van de koffie fashionista’s.
Koffie is by far het lekkerste drankje. Vind ik. Zeker, gemberthee, Margarita’s, koele witte wijn, verse jus, allemaal verrukkelijk. Maar koffie smaakt altijd, op elk moment van de dag.
Hoewel ik echt geen koffiesnob, ben ik wel pietluttig over hoe ik mijn koffie drink. De bittere, rokerige en licht zure smaak moet in balans zijn, de geur een beetje nootachtig en dat alles in een rond kopje met dikke rand. Niet in een glas of mok en zeker niet in een kartonnen beker én de koffie moet heet zijn.
Italianen zijn nog pietluttiger qua koffiebeleving, daarom voel ik me zo op mijn gemak bij hen. In Italië vind je op elke hoek van de straat een koffietentje. Iedereen heeft zo z’n favoriet en loopt graag een blokje om voor de lekkerste espresso. Staand aan de bar (alleen toeristen zitten) vóór je een sissend nuova simonelli koffieapparaat, naast je, mensen die hun drukke leven even onderbreken voor een kopje koffie: een klein slokje espresso.
Maar thuis, drink ik mijn eerste kopje van de dag aan de keukentafel: net uit bed, in pyjama, het brein nog niet wakker, geeft de koffie uit mijn simpele koffieapparaat de onmisbare energie boost.
Later op de dag, het liefst in gezelschap van een leuk iemand, drink ik graag slow koffie, ouderwets gezet met mijn clever koffiefdripper.
In deze koffietent mis ik iets lekkers bij de koffie. Waarschijnlijk is dat niet trendy.
In deze koffietent, mis ik iets lekkers bij de koffie. Waarschijnlijk is dat niet trendy en past het niet bij al die slanke lijven. Zoals de bitterbal bij de borrel, het gebakken ei bij nasi-goreng, echte slagroom (niet dat slappe papje uit een spuitbus) op een appelpunt, zo geniet ik pas echt van koffie met een ambachtelijk boterkoekje. Dat is de ware koffiebeleving: de smaak, de geur en met wie je bent.
Boomer of niet, het is vermakelijk om, zo onverwachts, met deze opvallende cultuur kennis te maken. ik zal mijn vriend voorstellen om de volgende keer weer te laat te komen zodat ik me in de super Applestore op het Leidseplein kan vergapen aan de nieuwste gadgets.
*De havermelkelite: hoogopgeleide jongelingen die in de stad wonen en hun status uitdrukken via hun levensstijl: ze drinken natuurwijn, eten vegan, luisteren podcasts, doen aan yoga en rijden (tot voor kort) op een VanMoof.
