Elk jaar opnieuw maken we het mee, de wisseling van de seizoenen. Het begint met de lente, alles vernieuwt zich en ruikt naar voorjaar. Dan komt de zomer met mooie lange warme dagen en veel zon. De herfst brengt afsterving, wat gepaard gaat met prachtige kleuren. En dan die winter: koud, donker en stilte is wat je te wachten staat. Dit is wat de natuur je geeft en ik houd van de seizoenen.
Met een mensenleven is het net zo. Alleen lijkt het allemaal langer te duren. Maar als je omkijkt zie je de dagen als een flits voorbij gaan. De lente brengt jeugd en ruimte voor een fris mooi begin. De zomer is volwassenheid en vruchtbaarheid. Maar dan is het al herfst. De herfst brengt mankementen met zich mee als voorbereiding op de winter. Die brengt de stilte en de rust.
Twee keer heb ik mogen helpen met het opruimen van een caravan die verwijderd moest worden. De eigenaar (die na ruim 30 jaar kamperen op de Peelrand in zijn winterperiode is gekomen) is zelf niet in staat om dat te doen, dus moeten er hulptroepen ingezet worden. Een nieuw lid zit te wachten op de (lege) plek.
Het is onder andere mijn taak om alle spullen uit de kastjes te halen en ik verbaas me er over wat er allemaal door mijn vingers glijdt. Voor mij zijn de meeste spullen gewoon rommel, maar dat vind ik respectloos. Ik leg alles in bakken, zodat de eigenaar zelf kan beslissen wat hij graag wil bewaren. Het ligt er niet voor niets. Hopelijk komt de persoon snel naar de camping, maar hiervoor is hij afhankelijk van de chauffeur.
Dit is wat het is. En in de tijd dat ik hier ben zijn er al aardig wat mensen verdwenen. Gelukkig blijven de seizoenen snel wisselen en kijken we nu al weer uit naar een (in alle opzichten) vernieuwend voorjaar.
Marian van Erp
