Hoe je het ook wendt of keert ‘je hoort er bij’ en velen met mij. Wat een rare gedachte. Als je boven de 50 bent wordt er van je verwacht dat jij je bescheiden opstelt. Want stel je voor dat je – zonder dat je het weet – wat onder de leden hebt en bij de kwetsbare groep gaat horen.
Oeps, daar gaat mijn gedachte van ‘je bent zo oud als jij je voelt’. Het is een feit dat je ouder bent en regelmatig word je met je neus op de feiten gedrukt. Een raar gevoel, want ik voel me niet oud. Toch is er nu de scheidingslijn tussen jong en oud. En wat moeten we daar nou toch mee?
Ik spreek af met mijn kleindochters voor een lunch. Terwijl ik wacht gaat er een gedachte door me heen; hoe gaan we elkaar begroeten? Oh, het is al te laat. Twee paar armen omhelzen me en ik krijg een dikke kus van allebei…En ik…ik geniet er van…maar…kan dat wel?!
Ik denk dat ik niet de enige ben die heen en weer geslingerd wordt tussen gevoel en verstand. De enige manier om deze spontane acties te voorkomen is om de kinderen maar niet meer te zien. Dat is voor ons ouderen toch teveel gevraagd? Maar…stel dat er echt iemand ziek wordt, dan zadel je elkaar ook nog eens op met een schuldgevoel. Wat ingewikkeld allemaal.
Mijn kleindochter is jarig, de prachtige meid wordt 17 jaar en ik moet er niet aan denken dat heugelijke feit te moeten missen. Niet alleen de jarige omhels ik, maar ook papa mama en haar zusje. Dus ik ben ernstig in overtreding. Ik weet het en besef het maar het is echt geen doen om zonder aanraking te feliciteren en dat beamen ze.
Hoe lossen we dit op? Hoe doen jullie dat? Echt bang ben ik niet maar er zit toch een nare kronkel in mijn hoofd over wat kan…..
Ondertussen geniet ik van het leven en van de (al wat oudere) mensen om me heen. Eigenlijk gaat alles als vanouds, ook het gevoel over mezelf. Ik tel inmiddels 67 jaar maar voel me jaren jonger. Mijn dagelijkse oefeningen en wandeling houden me soepel, evenals mijn oudere maar kwajongensachtige man. Dat houden we er in zolang het kan.
