Woensdag kreeg ik van mijn zus een cartoon van Winnie de Pooh toegestuurd.
‘Is het al weekend?’vraagt Pooh.
‘Nee, het is pas woensdag,’ antwoordt Knorretje.
‘F*ck!’ zegt Pooh.
Ik stuur hem door naar mijn twee zoons. Ze kunnen de grap wel waarderen, maar: ‘Jij bent toch met pensioen?’
Ik kijk in mijn agenda: twee stadswandelingen deze week, twee dagdelen als vrijwilliger in het museum, een avond vergaderen, overleg met de fotograaf van het Podiumspektakel. En niet te vergeten het tienjarig bestaan van de Supersenioren (in een volgende column zal ik uitleggen wie dat zijn).
Ik ben zo druk als een klein baasje
Ik ben zo druk als een klein baasje. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik op 26 april in mijn zondagse pak ’s morgens vroeg al klaar zit, nadenkend over wie met welk smoesje zal komen om mij mee te nemen naar het stadhuis. Maar blijkbaar heeft Zijne Majesteit het ook dit jaar te druk gehad om te zien waar ik me allemaal mee bezig hou…
‘Heeft zo’n lintje voor jou dan wel waarde?’, wordt mij gevraagd. Ik denk daar eens even goed over na. Het is waar, er gaan lintjes naar mensen waarvan het mij persoonlijk níét zou behagen om ze te decoreren.
Af en toe komt zelfs de gedachte bij me op dat de gedecoreerde andere mensen heeft bedreigd om ze tot een voordracht te dwingen. Maar dat neemt niet weg dat 99,9% van de mensen die de koninklijke onderscheiding op hun borst krijgen gespeld die volkomen terecht krijgen.
Daar mogen ze best een publiekelijk applausje voor hebben
Omdat ze zich al jarenlang geheel belangeloos inzetten voor de maatschappij. En dat ze daar best wel eens een publiekelijk applausje voor mogen hebben.
Er zijn nog zoveel meer mensen, die minstens net zoveel doen voor de maatschappij en die toch over het hoofd worden gezien. Die nooit horen dat het Zijne Majesteit heeft behaagd. Natuurlijk niet. Het heeft familie, vrienden, medevrijwilligers behaagd om deze vrijwilliger in het zonnetje te zetten. Daar zit de waarde van zo’n onderscheiding in!
Waarom krijgen die anderen, die zich net zo met hart en ziel inzetten, dat dan niet? Misschien juist omdat ze minder opvallen. In stilte doen wat ze doen vanuit maatschappelijke betrokkenheid. Of gewoon, omdat ze het leuk vinden.
Dat zijn de mensen die enthousiast applaudisseren wanneer hun medevrijwilliger een lintje krijgt. Omdat ze vinden dat die ander het verdient. Dat zij dat misschien nog wel meer verdienen komt niet eens in ze op.
Ik wandel graag met toeristen en vertel ze over de rijke geschiedenis van de stad. Geniet ervan dat mensen genieten in de musea van de stad. Kook met plezier voor veertig ouderen. Zet me vol liefde in voor de communicatie over het Podiumspektakel (4, 5 en 6 juli in Harderwijk, er zijn nog kaartjes en je kunt ook nog eens leuke prijzen winnen!).
De voldoening die ik daar uit haal is voor mij veel meer waard dan een lintje.
Maar toch, mocht het Zijne Majesteit ooit behagen…
