Mijn oudste zoon wordt binnenkort 50 (en dat is niet eens mijn oudste kind :-)). Achter de schermen is zijn vrouw bezig om een groot feest te organiseren, compleet met foto’s van mijn zoon, door de jaren heen. Of ik foto’s heb van mijn zoon als jongetje, of nog jonger. Ja, dat heb ik!
Wat gebeurt er dan? Ik ga mijn foto-albums tevoorschijn halen. Dat zijn er heel erg veel! De eerste foto van mijn zoon dateert van ongeveer een uur na zijn geboorte. Een prachtige, grote en stevige baby van ruim 8 pond. En zo gaat het maar door.
Zoon met oma en opa, met zus, met broertje, op vakanties, op voetbal, op school, in de straat met spelletjes, op wandelingen, op…..ga zo maar door. Ik kan niet stoppen. Ik zie het allemaal weer terug, die heerlijke tijd met mijn kinderen, toen ze nog vooral mijn kinderen waren, voordat al die anderen (zoals het hoort!) belangrijker werden.
Ik realiseer me weer eens heel sterk hoe groot de impact van kinderen in je leven hebben, voor altijd! Ze zijn elke dag in mijn gedachten, gewoon, vluchtig, zonder echte draad ofzo, ze zijn er gewoon. Als er iets aan de hand is, zorgen of ziekte ofzo, dan zijn ze er ook in de nacht, als ik er over pieker. Als ze op vakantie zijn in het buitenland zijn ze er nog sterker, die zorgen, dan wil ik dat ze zo snel mogelijk weer thuis zijn, bereikbaar, ook fysiek.
Ik weet niet of dit “normaal” is, maar voor mij is dit gewoon zoals het is. Lastig is dat ze inmiddels allemaal ook kinderen hebben, en daar maak ik me dan ook weer zorgen over. Ik wil dat het met mijn kleinkinderen ook heel goed gaat, zo goed als mogelijk. Omdat ik van ze hou. Omdat ik er niet aan moet denken dat er iets met ze gebeurt waardoor mijn eigen kinderen ongelukkig en verdrietig worden. Ik zou daar gewoon niet tegen kunnen.
Kinderen hebben is geweldig, heftig, het mooiste in mijn leven, maar daardoor ook het meest kwetsbare in mijn leven. Ze zullen altijd het belangrijkste in mijn leven blijven, ook al worden ze oud (en ben ik er nog). Wat een rijkdom, wat een eeuwige commitment!