Francine schrijft in haar column over de verschillen tussen pensioen in Nederland en in Portugal, waar zij woont.
Met pensioen
Wat me opvalt is dat ondanks cultuurverschillen tussen Nederland en Portugal, de gevoelens met betrekking tot pensioen grotendeels overeen komen. Ook hier (Portugal) hebben de mannen met name moeite de arbeid op te geven. Vrouwen doen nog over het algemeen het huishouden en blijven dat doen en mannen staan in de Adega (de schuur waar de wijn gemaakt en opgeslagen wordt) een glaasje te drinken met hun kompanen. Verlies aan status. Verlies aan… ik ben die en die…..
Maar over de Portugezen weet ik feitelijk niet genoeg. Ik zie wel hoe de Nederlandse mannen (en vrouwen) omgaan met hun pensioen. Zo is er iemand die na tien jaar terug gaat naar Nederland, omdat hij ondervindt dat zijn kwaliteiten en ervaringen hier geen ‘waarde’ hebben. De Portugezen zitten niet te wachten op zijn wijsheden. Ze zoeken het zelf wel uit. En vrijwilligerswerk wordt door een gebrekkige beheersing van de Portugese taal bemoeilijkt. Maar ook als je de taal wel voldoende beheerst (een zeldzaamheid) en vrijwilligerswerk doet, dan moet je je niet teveel bemoeien met andere ideeën over organisatie van het werk of iets dergelijks. Als buitenlander heb je je bescheiden op te stellen. Blijft over om een dierenasiel op te zetten of daar te gaan werken. Uiteraard is er een groot verschil tussen het platteland en de grote stad. Wij wonen op het platteland en ik ga uit van de situatie hier en de mensen die ik ken.
Een andere situatie is de man die het volgend jaar met pensioen kan op een nog jonge leeftijd (de vroegere tropenjaren). Hij heeft al aangekondigd dat hij het eerste halve jaar niets gaat doen en daarna ziet hij wel. Zijn vrouw heeft inmiddels een heel leven opgebouwd hier en heeft wel degelijk ideeën hoe ze haar leven wil vormgeven en ziet de bui al hangen. (en haar man ook, maar dan op de bank).
De derde situatie is de man, die vroeger een hoge functie had en daar nog steeds op teert. Steeds weer ( hij is 81) vertelt hij aan iedereen wat een geweldige functie hij had en …….blablabla. Dat is dus al 25 jaar lang. Dat hij gewoon een oude man is geworden, weliswaar in een uitstekende conditie, waar hij hard aan werkt, is kennelijk niet genoeg. Zijn vrouw ziet het met lede ogen aan. Ik ken overigens ook een vrouw hier die zich schuldig maakt aan het zichzelf de hemel in prijzen, waarbij ze teert op de diploma’s die ze ooit gehaald heeft.
Mijn man, heeft aan de andere kant weer zoveel projecten, dat ik er gek van word af en toe. Komen we nog ooit aan ‘pensioen’ toe? Nu, op zondag staat hij in de brandende zon een varkenshok te bouwen, dat al drie maanden gelden af had moeten zijn en is hij gevraagd om een compleet houten huis te gaan bouwen voor een ander. ‘Als je ’t waagt’, hem ik hem toegevoegd en wat ik niet zeg, maar wel denk: Je bent (of was) therapeut en geen bouwvakker. Een project hebben is leuk, maar ik wil samen dingen ondernemen en niet alleen.
Wat is de moraal van dit verhaal? Daar moet ik eens goed over nadenken. Het heeft in ieder geval ook te maken met de communicatie tussen een stel. Wat verwacht je van je pensioen? Wat verwacht je van je verblijf in Portugal? Wat verwacht je van de ander? Hoe ga je je tijd besteden? Dat is hier misschien nog wel moeilijker dan in Nederland door afwezigheid van kinderen, kleinkinderen, mogelijkheden voor vrijwilligerswerk en fietsen kan je hier ook al niet. En die communicatie moet je steeds weer opnieuw voeren, niet alleen die ene keer in de cursus of vlak voordat het pensioen voor de deur staat.
Ik ga overigens niet terug naar Nederland. Ik heb het druk genoeg en ik doe geen vrijwilligerswerk, of in ieder geval nauwelijks. Mijn bedrijfje heeft geen klanten en daar is iedereen blij mee, maar dat is een ander verhaal.
Met pensioen
Wat me opvalt is dat ondanks cultuurverschillen tussen Nederland en Portugal, de gevoelens met betrekking tot pensioen grotendeels overeen komen. Ook hier (Portugal) hebben de mannen met name moeite de arbeid op te geven. Vrouwen doen nog over het algemeen het huishouden en blijven dat doen en mannen staan in de Adega (de schuur waar de wijn gemaakt en opgeslagen wordt) een glaasje te drinken met hun kompanen. Verlies aan status. Verlies aan….. ik ben die en die…..
Nederlanders en hun pensioen
Maar over de Portugezen weet ik feitelijk niet genoeg. Ik zie wel hoe de Nederlandse mannen (en vrouwen) omgaan met hun pensioen. Zo is er iemand die na tien jaar terug gaat naar Nederland, omdat hij ondervindt dat zijn kwaliteiten en ervaringen hier geen ‘waarde’ hebben. De Portugezen zitten niet te wachten op zijn wijsheden. Ze zoeken het zelf wel uit. En vrijwilligerswerk wordt door een gebrekkige beheersing van de Portugese taal bemoeilijkt. Maar ook als je de taal wel voldoende beheerst (een zeldzaamheid) en vrijwilligerswerk doet, dan moet je je niet teveel bemoeien met andere ideeën over organisatie van het werk of iets dergelijks. Als buitenlander heb je je bescheiden op te stellen. Blijft over om een dierenasiel op te zetten of daar te gaan werken. Uiteraard is er een groot verschil tussen het platteland en de grote stad. Wij wonen op het platteland en ik ga uit van de situatie hier en de mensen die ik ken.
Een andere situatie is de man die het volgend jaar met pensioen kan op een nog jonge leeftijd (de vroegere tropenjaren). Hij heeft al aangekondigd dat hij het eerste half jaar niets gaat doen en daarna ziet hij wel. Zijn vrouw heeft inmiddels een heel leven opgebouwd hier en heeft wel degelijk ideeën hoe ze haar leven wilt vormgeven en ziet de bui al hangen. (en haar man ook, maar dan op de bank).
De derde situatie is de man, die vroeger een hoge functie had en daar nog steeds op teert. Steeds weer ( hij is 81) vertelt hij aan iedereen wat een geweldige functie hij had en …….blablabla. Dat is dus al 25 jaar lang. Dat hij gewoon een oude man is geworden, weliswaar in een uitstekende conditie, waar hij hard aan werkt, is kennelijk niet genoeg. Zijn vrouw ziet het met lede ogen aan. Ik ken overigens ook een vrouw hier die zich schuldig maakt aan het zichzelf de hemel in prijzen, waarbij ze teert op de diploma’s die ze ooit gehaald heeft.
Mijn man, heeft aan de andere kant weer zoveel projecten, dat ik er gek van word af en toe. Komen we nog ooit aan ‘pensioen’ toe? Nu, op zondag staat hij in de brandende zon een varkenshok te bouwen, dat al drie maanden gelden af had moeten zijn en is hij gevraagd om een compleet houten huis te gaan bouwen voor een ander. ‘Als je ’t waagt’, heb ik hem toegevoegd en wat ik niet zeg, maar wel denk: Je bent (of was) therapeut en geen bouwvakker. Een project hebben is leuk, maar ik wil samen dingen ondernemen en niet alleen.
Moraal van het verhaal
Wat is de moraal van dit verhaal? Daar moet ik eens goed over nadenken. Het heeft in ieder geval ook te maken met de communicatie tussen een stel. Wat verwacht je van je pensioen? Wat verwacht je van je verblijf in Portugal? Wat verwacht je van de ander? Hoe ga je je tijd besteden? Dat is hier misschien nog wel moeilijker dan in Nederland door afwezigheid van kinderen, kleinkinderen, mogelijkheden voor vrijwilligerswerk en fietsen kan je hier ook al niet. En die communicatie moet je steeds weer opnieuw voeren, niet alleen die ene keer in de cursus of vlak voordat het pensioen voor de deur staat. Ik ga overigens niet terug naar Nederland. Ik heb het druk genoeg en ik doe geen vrijwilligerswerk, of in ieder geval nauwelijks. Mijn bedrijfje heeft geen klanten en daar is iedereen blij mee, maar dat is een ander verhaal.
