Alleke heeft haar eigen B&B. Om zichzelf en haar gasten te beveiligen heeft ze naast camera's twee trouwe viervoeters die een oogje in het zeil houden. Lees hier haar ervaringen over het toenemende wantrouwen.
Alleke heeft haar eigen B&B en schrijft maandelijks over haar ervaringen met gasten of andere opvallende of relevante onderwerpen die ze tegenkomt tijdens het reilen en zeilen in haar Bed&Breakfast.
Mijn wolven
Mij wordt regelmatig gevraagd wat ik doe aan veiligheid. De vele gasten die bij mij over de vloer komen en het feit dat ik vaak alleen ben in mijn B&B, zorgt dat mensen deze vraag vaak aan me stellen. Meestal uit bezorgdheid. Mijn geheim? Mijn wolven.
Overdreven?
Veiligheid, tja wat doe ik daarmee? Ik heb een camera die het terrein overziet en ik heb een oorverdovende harde bel bij de poort die elektrisch open en dicht gaat. Als daar iemand doorheen gaat en je bent onbekend met dat geluid, dan vlieg je een meter omhoog van schrik. In huis kan ik een alarm instellen en er zit een beveiligingsdeur. Verder doe ik niet zomaar open als de voordeurbel gaat, want ik weet wanneer ik mijn gasten kan verwachten. Wil iemand me spreken dan wel graag met vooraf een telefonische afspraak. In mijn voordeur zit een klein luikje waardoor ik mensen te woord sta die ik niet ken. Overdreven? Ja dat vond ik ook, maar de mensen die me lief zijn vinden van niet, vandaar.
Drie mannen in een oud busje
Eigenlijk ben ik een open spontaan mens maar ze hebben wel gelijk, je hoort regelmatig rare berichten over overvallen in je eigen huis. Vooral ouderen lijken daarin vaak het doelwit te zijn. Daarom heb ik samen met mijn kinderen gekeken hoe het zo veilig mogelijk kan. Toch laat ik vaak vooral mijn intuïtie spreken. Voor 99% van de keren gaat het allemaal goed tot zeer goed. De laatste keer dat ik een riskante actie ondernam kreeg ik achteraf op mijn kop over mijn onverantwoordelijke gedrag. Dat was omdat ik in de avond open deed voor drie getinte mannen in een oud busje. Ze spraken gebrekkig Engels, maar waren erg aardig en gedroegen zich keurig. Ik liet ze binnen en ze bleven een nachtje. Na het ontbijt vertrokken ze blij na mij enkele keren te hebben bedankt voor de goede zorgen. Toen ik het mijn geliefden vertelde dachten zij er heel anders over en droegen me op; “Neem in ieder geval een van de honden mee naar de voordeur.”
Duitse herders
Ze hebben gelijk want welbeschouwd is dat het allerbelangrijkste beveiligingsmiddel, mijn twee geweldige honden Kay en Donnah. Als zij er niet zouden zijn zou deze dame zich zeker vaak onveilig voelen in dit grote huis, zelfs bang. Tja, ze vreten werkelijk alles op. Kay eet de doppen van de trekhaken en stroomdraden die uit auto’s steken worden ook de zijne. Ook sleept hij hele afrasteringpalen over het terrein. En Donnah, ach die meid wordt gek van alles wat van boven komt. Zodra iemand een raam opent of er komt een luchtballon over zeilen dan blaft ze haar keel schor en dat is alles. Dus inbreker, ik zou maar niet op het dak klimmen of uit de lucht komen vallen. Mijn honden zijn van goud, extreem mensvriendelijk en vrolijk. Alleen hebben ze hun uiterlijk niet altijd mee want het zijn Duitse herders. Veel mensen associëren dat ras met onbetrouwbaar en vals maar het tegendeel is waar. Ik ben gestopt met overtuigen en geen enkele gast komt ongewild mijn honden tegen en dat is ook nooit gebeurd. Zodra ik mensen verwacht gaan mijn twee vrienden achter de poort bij mij in de tuin. Regelmatig komt het voor dat iemand zegt, goh, wat een prachtige honden. Mag ik met ze spelen? Ja dat mag zeker!
Veiligheid en zorg
Ik heb besloten dat in situaties waarin er zich iets onverwachts voordoet aan de voordeur, ik een van mijn twee bewakers met me meeneem. Ook al zijn ze mensvriendelijk, het lijkt me verstandig het niet op de proef te stellen door een of andere bedreiging want hun taak is om op mij te passen, die taak nemen ze serieus. Soms voel ik me Ayla, de oermens uit de boeken van Jean Auel en voel ik de sterke verbondenheid met het dier, een dier onder de dieren met ieder zijn eigen taak. Niet iedereen zal een grote herdershond in huis kwijt kunnen. Dus ook al ben je wat ouder, een klein keffertje voldoet prima in een kleinere woning en waarschuwt je bij onverwachte zaken. Daarnaast krijg je voor alle zorg die een dier met zich meebrengt heel veel liefde er voor terug . Dus naast dat je veiliger bent zal ook je eenzaamheid aanzienlijk minder worden.
Alleke
Wie is Alleke?
Ik ben Marian, 61 jaar en woonachtig in een klein dorpje in Brabant nabij Den Bosch. Al ruim 8 jaar run ik met veel plezier mijn Bed&Breakfast genaamd Allekes-Inn en nare ervaringen komen maar zelden voor. Inmiddels heb ik mijn eerste boekje met 24 columns over mijn positieve en leuke belevenissen gemaakt, want met een B&B haal je de wereld in je huis. Mijn gasten zorgen voor veel inspiratie dus stof tot schrijven blijft er genoeg. Ik eindig mijn columns met Alleke, de reden is omdat het een koosnaampje is van een persoon waar ik veel van hield. Die naam koester ik en het geeft me een warm gevoel, dat is altijd positief.
Naast schrijven reis ik graag samen met mijn partner en schrijf ik ook daar over. In mijn atelier staat de ezel klaar en zijn er bij tijd en wijle workshops. Ook maak ik graag beelden van klei. Al met al begrijpen jullie wel dat het mij aan creativiteit niet ontbreekt. Ik hoop dat jullie plezier beleven aan mijn ervaringen die ik graag met jullie deel.
