Bij ons in het Marius van Dokkummuseum hangt een schilderij dat veel mensen heel bekend
voorkomt. Regelmatig schieten mensen in de lach, roepen de anderen erbij, ze kijken en ze wijzen en
roepen: ‘Precies als bij ons, Jan!’
Op het schilderij zie je een bedscène. Niet in de erotische zin van het woord, schrik niet. Maar je ziet
een vrouw die in bed driftig zit te krabben aan een rode bult, terwijl haar man, gewapend met een
pantoffel, op zijn knieën op het kussen zit in een poging om een vermaledijde mug plat te slaan.
En dan vraag je je wel eens af: ‘Waarom zouden er muggen bestaan?’ Kijk, bijen zijn nijvere beestjes
waar we heel zuinig op moeten zijn, want als bijen niet bestuiven kunnen we onze lekkere appels en
aardbeien wel vergeten. Zelfs wespen, hoe irritant ze ook om je glas zoemen, schijnen van nut te zijn
door het opeten van allerlei ongedierte.
Ze zit in een hoekje heel stil te wezen tot jij het nachtlampje uitknipt
Maar een mug: geen idee waar die goed voor zou wezen. Behalve jeuk en het overbrengen van
ziektes zie ik haar niks anders doen dan in een hoekje heel stil zitten te wezen tot jij het nachtlampje
uitknipt.
Ze wacht nog heel even en net op het moment dat je bijna in slaap bent neemt zij een duikvlucht, maakt een paar oefenrondjes om je oor, om vervolgens weer snel in dat donkere hoekje te kruipen. Want je bent gelijk weer klaarwakker, knipt het licht aan, grijpt de pantoffel en zoekt zonder bril naar het vervelende monster. Maar die blijft zitten waar ze zit, tot jij het licht weer uitdoet.
Je stopt je hoofd onder het kussen, trekt het dekbed zo goed mogelijk over je heen en probeert in slaap te komen. Nu steken je voeten buiten het dekbed en voel je gekriebel. Je trekt je voeten ook onder het dekbed, maar omdat het buiten 30 graden is lukt het niet om de hele nacht je hele lijf te bedekken.
En dan doet die irritante mug iets heel slims: ze laat je met rust. Pas als jij diep in slaap bent zoekt zij een
lekker deel van je lichaam uit. Het spul dat ze in je spuit begint niet gelijk te jeuken. Nee, dat begint
pas de volgende dag. Je krabt eens een keer, verspreid op die manier het muggenspul met als gevolg
dat je de hele tijd gek wordt van de jeuk.
Ook in de muggenwereld is de emancipatie blijkbaar doorgebroken
Kent u dat gevoel? Ik helaas ook. En het gekke is: dat is niet altijd zo geweest. Mijn vrouw was altijd
het slachtoffer van muggen. Maar ook in de muggenwereld is de emancipatie blijkbaar
doorgebroken. De muggen die steken zijn namelijk altijd vrouwtjes, en die hebben nu besloten om
hun sexe-genoten met rust te laten en in plaats daarvan de mannen lastig te gaan vallen.
Laatst zei een vriend dat ik het moest zien als een compliment. Blijkbaar was ik zo aantrekkelijk voor
vrouwen dat ze me zelfs in mijn slaapkamer kwamen opzoeken.
Nou, dat kan wel zo zijn, maar beste damesmuggen: laat me met rust!
Anders bent u de volgende vlek onder mijn pantoffel…
