Het openbaar vervoer stond zaterdag 20 april om 22.30 uur, drie minuten stil. Een ‘stevig’ signaal van de NS en andere ov-bedrijven tegen de toenemende agressie naar medewerkers.
Ik reis veel met het openbaar vervoer. Vorige week nog naar vrienden in Amsterdam om samen de laatste tentoonstelling in Nieuw Dakota en eindelijk de NDSM werf te bezoeken. En nog niet zo lang geleden maakte ik de lange reis naar Limburg om met mijn vriendin door het Geuldal te wandelen en aan het eind voldaan te genieten van echte rijstevlaai.
En hoe vaak reis ik niet met de trein naar Schiphol als ik naar de kinderen in Barcelona ga. Ook niet te vergeten: regelmatig maak ik NS wandelingen die starten en eindigen bij een treinstation. Dit alles, gelukkig, zonder geweld in de trein.
Aanleiding voor de actie van zaterdag, was de mishandeling van een vrouwelijke conducteur in de trein van Delft naar Den Haag. Zij werd door een groep jongeren aangevallen, mishandeld en van de trap geduwd.
De belangrijkste reden voor geweld in het openbaar vervoer, blijkt het aanspreken op huisregels en het controleren van het vervoersbewijs. Woest reageren sommige reizigers op personeel dat gewoon hun werk doet.
Hoewel de NS redelijk in kaart heeft gebracht, wie de geweldplegers zijn en waarom het geweld plaatsvindt, krijgt ze het gek genoeg niet voor elkaar het te stoppen; agressie neemt zelfs toe.
Ik vond het een ontroerend beeld
Zaterdag stonden op station Utrecht conducteurs, machinisten, beveiligers, reizigers, drie minuten stil naast de trein. Ik vond het een ontroerend beeld. Om de actie te steunen en het personeel een hart onder de riem te steken, kregen zij op bepaalde trajecten bloemen en waren er mensen die bonbons uitdeelden aan conducteurs en chauffeurs.
Helpt dit het geweld terug te dringen? Natuurlijk niet. Hufters zijn niet gevoelig voor symboliek, voelen zich niet aangesproken.
Wat wel helpt? Ik weet het niet. Ouders die hun kinderen beter opvoeden? De omgeving die durft aan te spreken? Streng straffen? Controle op het station en niet pas in de trein? Personeel laten meebeslissen over de aanpak van geweld? Zij zijn immer de experts.
Er was altijd wel iemand die hielp mijn koffer in het bagagerek te tillen
Natuurlijk was vroeger niet alles beter. Maar ik verlang terug naar de tijd dat ik met plezier in de trein stapte. Naar de tijd dat een medereiziger vroeg: ‘mag ik een stukje van uw krant’ of ‘wilt u ook een dropje?’ En altijd was er wel iemand die hielp mijn koffer in het bagagerek te tillen.
Ik weet het, de NS dienstverlening laat vaak te wensen over. Volle prullenbakken, te late mededeling dat de trein van een ander perron vertrekt, treinuitval vanwege personeelstekort, vertraging vanwege bevroren- of juist oververhitte wissels. Natuurlijk vervloek ik de NS op die momenten.
NS: er is altijd wat!
Is het geweld een gevolg van die slechte dienstverlening? Volgens mij niet. Ontevreden reizigers, zoals ik, sturen berichten, vullen klachtenformulieren in, plaatsen ingezonden stukken in de krant, spreken Wouter Koolmees (directeur NS) aan of raadplegen de facebookpagina klanten NS voor al uw klachten.
Wij, mijn ‘normale’ medepassagiers en ik, zijn niet die luidruchtige, vernielende, brutale, agressieve passagiers.
Ik ben benieuwd naar de maatregelen die volgen, van NS én reizigers. Helpt de inzet van meer boa’s? Werkt de invoering van bodycams intimiderend? Is de drie minuten stilte, de aanzet voor terugkeer van plezierig reizen?
Laatst werd ik erg blij van een vrolijke, bijdehante conducteur: ‘het volgende station is Hilversum, buiten schijnt de zon, dus het is hier goed toeven. Ik wens u een fijne dag en hoop u terug te zien bij uw volgende reis.
Ik meende te merken dat de sfeer in de coupé luchtiger werd.
