Een B&B runnen is hard werken, ondanks dat Alleke zich beseft dat het werk haar al redelijk uit handen wordt genomen. Hoe was het in grootmoeders tijd?
Column: oma weet raad
Een B&B runnen lijkt voor velen een ideaal maar er zijn ook minder leuke kanten die gemakshalve worden vergeten. Vooral als je meerdere kamers hebt staan er maar weinig mensen bij stil wat er allemaal bij komt kijken.
De groeiende stapel was
Daar staat hij weer op me te wachten, de alsmaar groeiende stapel schone was die geduldig afwacht wanneer hij aan de beurt is om gladgestreken te worden. Ik ben nog maar op de helft want de trommels draaien nog stoer in de rondte, daar hoef ik verder gelukkig weinig aan te doen. Ik ben erg blij met het popkoor want tijdens de strijk repeteer ik en dat maakt het werk zelfs leuk.
In moeders tijd
Als vanzelf kijk ik even terug in de tijd en zie mijn moeder roeren in de grote ketel op de kachel. De stoom komt er vanaf en de geur die zich door het huis verspreidt trekt in mijn neusgaten – groene zeep? Hardnekkige vlekken worden aangepakt met een borstel op een schrobplank en alles wordt door de wringer gehaald en met dat klusje mag ik helpen. Het is een leuk werkje en de verbazing blijft groot hoe het water zich uit het goed perst, waarna de was uitgeslagen en opgehangen wordt aan de waslijn; niks droogtrommel. In die tijd had je aan de was doen een dagtaak dus wat zeur ik.
Toch merk ik dat het gesjouw me soms opbreekt, vooral als een functie in je lijf wat hapert zoals die lastige knie die het rustig aan moet doen. Wat ben ik blij dat ik met enkele grote klussen hulp heb, dat maakt dat ik erg kan genieten van de leuke facetten van het runnen van een B&B zoals de variatie aan gasten en de leuke contacten die terloops passeren.
Wijze raad
Ik denk aan de oudere dame, haar leeftijd is moeilijk te schatten maar haar wijsheid is groot. We raken aan de praat en ze vertelt me dat ze haar leven lang bezig is geweest met natuurlijke geneeswijzen en een winkel had met allerlei natuurlijke preparaten. De winkel bestaat allang niet meer maar nog steeds is er een kring mensen om haar heen die haar bellen voor raad. Voordat ik het weet zijn we een uur verder en spijt het me dat ik het gesprek niet opgenomen heb want wat ze vertelde lijkt me waardevol. Ze vertelt over haar contact met autisten, over een goede vriendin die ze pas heeft genezen en zo al meer. Als ze hoort over mijn knie waarin de meniscus gescheurd is zegt ze kordaat, dat komt van je rug! Hé, hoe kan ze dat weten denk ik en aarzelend zeg ik, oh ja? Ik heb een hernia!! Ja, zegt ze, je moet schorseneer kopen, het een etmaal in het water zetten , als je naar bed gaat leg ze je in de lengte op je knie met een verband er om en in de ochtend drink je het vocht op waarin ze hebben gestaan. Vergelijk het maar met een computer want je verbinding is verbroken en moet herstellen. In schorseneer zit een stof die het repareert.
Baat
Ons afscheid is hartelijk en ik denk, wat zonde als al die kennis van een heel lang waardevol leven verloren zou gaan; ik probeer in de toekomst meer contact met haar te hebben en in gesprek te gaan met een microfoon. Toen ik het haar zei was ze druk aan het vertellen en kreeg ik de indruk dat ze er best aan mee zou willen werken. Mijn vader kwam vroeger met vieze stinkende knolletjes uit het bos tegen aambeien, ik had ze opgelopen na een bevalling. Wie weet kom ik er eindelijk achter welke knolletjes dat waren want dat zal ze vast ook wel weten. Gelukkig heb ik ze niet meer nodig maar er zijn vast mensen die er mee gebaat zouden zijn.
